Σε ελεύθερη πτώση

Ρωσικό διαστημικό φορτηγό «πέφτει στη Γη»

Χάθηκε ο έλεγχος του μη επανδρωμένου σκάφους Progress που θα ανεφοδίαζε τον ΔΔΣ - το σκάφος πέφτει προς την ατμόσφαιρα

 

To ρωσικό Progress σε εικόνα αρχείου. Το σκάφος έχει μήκος 7 μέτρα και διάμετρο σχεδόν 3 μέτρα (Φωτογραφία: NASA )

 

Μόσχα 
Η Μόσχα έχασε τον έλεγχο του μη επανδρωμένου σκάφους Progress που θα ανεφοδίαζε τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ΔΔΣ-ISS), το οποίο περιστρέφεται τώρα εκτός ελέγχου και πέφτει προς την ατμόσφαιρα, δήλωσε αξιωματούχος της ρωσικής διαστημικής υπηρεσίας Roscosmοs.
«Άρχισε την πτώση του» δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο αξιωματούχος που ζήτησε να μην κατονομαστεί. «Η πορεία του είναι τελείως εκτός ελέγχου» είπε.
Εκπρόσωπος της ESA δήλωσε το απόγευμα ότι το Progress μπορεί να παραμείνει σε τροχιά το πολύ για μιάμιση εβδομάδα. Η Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία παρακολουθεί το σκάφος, το οποίο κινείται με ταχύτητα 25.700 χιλιομέτρων την ώρα σε ύψος 257 χιλιομέτρων, σε μια προσπάθεια να εκτιμήσει πού θα πέσει.
Φορτωμένο με σχεδόν τρεις τόνους προμηθειών για τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, το Progress Μ-27M εκτοξεύτηκε την Τρίτη από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ στο Καζακστάν, και προγραμματιζόταν να φτάσει στον σταθμό έξι ώρες αργότερα.
Προβλήματα μετά την αποσύνδεση από τον Soyuz
Ωστόσο λίγο μετά την αποσύνδεσή του από τον πυραυλοφορέα Soyuz, το σκάφος απέτυχε να αναπτύξει ορισμένες από τις κεραίες του και παρουσίασε προβλήματα επικοινωνιών.
Το Κέντρο Ελέγχου έξω από τη Μόσχα ανακοίνωσε αρχικά ότι ανέβαλε την άφιξη του σκάφους στον ISS μέχρι την Πέμπτη.
Ωστόσο η επικοινωνία  με το διαστημικό μεταγωγικό δεν ήταν δυνατή και το σκάφος περιστρέφεται εκτός ελέγχου, είπε σχολιαστής του NASA TV, σύμφωνα με το Reuters.
To Progress Μ-27M, ή Progress 59 κατά την ονοματολογία της NASA, είναι ένας μεταλλικός κύλινδρος με μήκος επτά μέτρα και διάμετρο σχεδόν τρία. Το συνολικό βάρος του μαζί με το φορτίο υπερβαίνει τους πέντε τόνους.
Kομμάτια του σκάφους μέχρι την επιφάνεια της Γης
Σε περίπτωση εισόδου στην ατμόσφαιρα, κομμάτια του σκάφους μπορεί να φτάσουν μέχρι την επιφάνεια της Γης. Δεδομένου όμως ότι η Γη καλύπτεται κατά τα τρία τέταρτα με νερό, το πιθανότερο είναι ότι τα συντρίμμια του Progress θα πέσουν στον ωκεανό.
Σε κάθε περίπτωση, ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός δεν κινδυνεύει από τη ματαίωση της παράδοσης, αφού τα τρόφιμα επαρκούν για τέσσερις μήνες και τα καύσιμα για έναν χρόνο, διευκρίνισε η NASA.
Το ρωσικό Progress είναι ένα από τα τέσσερα μη επανδρωμένα σκάφη που μεταφέρουν φορτία στον ISS. Τα υπόλοιπα είναι τα ιαπωνικά ATV Η-ΙΙ, το Dragon της αμερικανικής εταιρείας SpaceX και το Cygnus της Orbital Sciences.
Η ενδεχόμενη απώλεια του ρωσικού μεταγωγικού θα ήταν η δεύτερη σε ένα εξάμηνο, μετά την καταστροφή μιας κάψουλας Cygnus κατά την εκτόξευση τον Οκτώβριο.

Πηγή : ΤΟ ΒΗΜΑ SCIENSE

Μετρώντας άστρα μια ολόκληρη ζωή

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ ΑΣΤΡΟΦΥΣΙΚΟΣ

Για περισσότερο από μισό αιώνα ο αστροφυσικός Διονύσης Σιμόπουλος παρατηρεί το Σύμπαν και μεταφέρει τις γνώσεις του, με απλό και κατανοητό τρόπο, στους ανθρώπους που θέλουν να γνωρίσουν τα μυστικά του.

Με την ευκαιρία της αποχώρησης, λόγω συνταξιοδότησης, από το πνευματικό παιδί του, το Πλανητάριο του Ιδρύματος Ευγενίδου, κάνει ένα απολογισμό της καριέρας του και μοιράζεται τις σκέψεις του για τα μελλοντικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας. «Αν η δουλειά μου επηρέασε υπέρ της επιστήμης έναν άνθρωπο στους 10.000, τότε άξιζε τον κόπο» λέει, απαντώντας στις ερωτήσεις του «Εθνους».
Πότε παρατηρήσατε για πρώτη φορά τα αστέρια με τηλεσκόπιο; Ηταν τότε που πήρατε την απόφαση να γίνετε αστροφυσικός;
Σε ηλικία 17 ετών το καλοκαίρι του 1960, σε μια πανέμορφη περιοχή στις πλαγιές του Παρνασσού, σ' ένα «Τζάμπορι» για τον εορτασμό των 50 χρόνων του Ελληνικού Προσκοπισμού. Στις πλαϊνές σκηνές από τις δικές μας είχαν κατασκηνώσει οι πρόσκοποι της Αμερικής και είχαν εγκαταστήσει τρία μικρά τηλεσκόπια που στα ασυνήθιστα τότε μάτια μας φάνταζαν σαν τεράστιες εξώκοσμες μηχανές.

Το δωμάτιο ελέγχου του Πλανηταρίου Τεχνών και Επιστημών της Λουιζιάνα, το 1970. Ηταν η πρώτη διευθυντική θέση του Διονύση Σιμόπουλου

Ενα βράδυ πήρα τη μεγάλη απόφαση να ζητήσω την άδειά τους να δούμε το Φεγγάρι. Καθώς αυτό ξεμύταγε πάνω από την κορυφή του Παρνασσού τα έκθαμβα μάτια μας αντίκρισαν ένα θέαμα κυριολεκτικά απερίγραπτο: κρατήρες επί κρατήρων φαίνονταν λες και βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής, ενώ οι τεράστιες ξερές πεδιάδες που ο Γαλιλαίος είχε βαφτίσει «θάλασσες» διασχίζονταν από τεράστιες χαράδρες και οροσειρές.
Ο άνθρωπος δεν είχε πετάξει ακόμη στο Διάστημα και κανείς μας δεν μπορούσε τότε ούτε καν να φανταστεί ότι σε εννέα χρόνια κάποιος συνάνθρωπός μας θα έκανε κυριολεκτικά μια βόλτα στο Φεγγάρι. Κι όμως εκείνο το βράδυ αισθάνθηκα ότι το προαιώνιο αυτό όνειρο της ανθρωπότητας είχε ήδη γίνει πραγματικότητα με πρωταγωνιστή τον υποφαινόμενο.

Στο ακρωτήριο Κανάβεραλ με φόντο το Apollo 11, το οποίο θα εκτοξευόταν την επόμενη ημέρα και θα πήγαινε τον άνθρωπο για πρώτη φορά στη Σελήνη

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 φύγατε για σπουδές στη Λουιζιάνα των ΗΠΑ. Με δεδομένο το αντικείμενο που θέλατε να ακολουθήσετε ήταν μονόδρομος οι σπουδές στο εξωτερικό;
Δεν θα έλεγα μονόδρομος. Αλλά το εξωτερικό, είτε σε επίπεδο εκπαίδευσης είτε σε εργασιακό επίπεδο, βοηθάει πολύ στη διαμόρφωση νέων οριζόντων. Η εμπειρία είναι πραγματικά ανεκτίμητη.

Ο Διονύσης Σιμόπουλος με τα παιδιά του αστροναύτη Μάικλ Κόλινς, την ημέρα που ο πατέρας τους βρισκόταν στο Apollo 11, με τον Νιλ Αρμστρονγκ και τον Μπαζ Ολντριν

Στη δική μου περίπτωση, στη δεκαετία του 1960, παρ' όλο που είχα επιτύχει στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, για οικονομικούς λόγους έπρεπε να φύγω γιατί την εποχή εκείνη οι φοιτητές πλήρωναν και δίδακτρα αλλά και το κόστος των πανεπιστημιακών συγγραμμάτων. Να φανταστείτε, η μεγάλη Φυσική του Αλεξόπουλου κόστιζε μία ολόκληρη μηνιάτικη σύνταξη του πατέρα μου.
Επειδή η οικογένεια έμενε τότε στην Πάτρα το κόστος διαβίωσης για μένα στην Αθήνα θα ήταν απαγορευτικό. Οπότε το μόνο που απέμενε ήταν η Αμερική, όπου θα εργαζόμουν παρακολουθώντας συγχρόνως τα μαθήματα του Πανεπιστημίου.

Το 1987, ο Διονύσης Σιμόπουλος επισκέφθηκε με τη σύζυγο και τα παιδιά του το μνημείο που ανεγέρθηκε στη Σοβιετική Ενωση για να τιμηθεί η μνήμη του Γιούρι Γκαγκάριν

Ζούσατε στις ΗΠΑ όταν ο άνθρωπος πάτησε για πρώτη φορά στη Σελήνη. Μπορείτε να θυμηθείτε και να μας περιγράψετε τι κάνατε και πώς αισθανθήκατε εκείνη την ημέρα;
Είχα την τύχη να βρίσκομαι στο Χιούστον και στις εγκαταστάσεις της NASA καλύπτοντας το ιστορικό αυτό γεγονός για μια αθηναϊκή εφημερίδα. Εχω καμιά δεκαριά κασέτες όπου έχω καταγράψει τα συναισθήματά μου όπως τα βίωνα τις ημέρες εκείνες.

Το μεγαλύτερο μυστήριο που αντιμετωπίζει η σύγχρονη επιστήμη αφορά τα συστατικά του Σύμπαντος

Αν μπορούσα να τα συνοψίσω θα έλεγα αυτό που έχει καταγραφεί ήδη πολλάκις στις διάφορες αναφορές μου για την πραγματική εκείνη εποποιία του διαστήματος.
Ξαναγεννήθηκε
Εκείνο το βράδυ ξανάγινα ο έφηβος του 1960 όταν κοίταξα για πρώτη φορά την επιφάνεια της Σελήνης μέσα από εκείνο το μικρό τηλεσκόπιο στις πλαγιές του Παρνασσού. Και ήμουν βέβαιος, και παραμένω ακόμη και σήμερα βέβαιος, ότι εκείνη τη στιγμή ξαναγεννήθηκε η ανθρωπότητα και ότι το σημείο εκείνο της προσσελήνωσης έγινε ένα κοσμικό μνημείο αφιερωμένο στους ανθρώπους της Γης.
Στα περισσότερα από 50 χρόνια της καριέρας σας, μπορείτε να επιλέξετε το μεγαλύτερο ή σημαντικότερο επαγγελματικό επίτευγμά σας και να μας εξηγήσετε τους λόγους της επιλογής σας;
Δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη, γιατί είναι ευνόητο ότι απ' όλα όσα έκανα θα ξεχώριζα τη δημιουργία του Νέου Ψηφιακού Πλανηταρίου, που ξεκίνησε το 2003 και είναι σήμερα ένα από τα πέντε μεγαλύτερα και καλύτερα πλανητάρια στον κόσμο. Αλλά σ' αυτή την προσπάθεια δεν ήμουν μόνος μου, αφού στο Πλανητάριο, και γενικότερα στο Ιδρυμα Ευγενίδου, εργαζόμαστε 100 περίπου άτομα, καθένα από τα οποία συνεισφέρει με τον δικό του τρόπο και στον δικό του τομέα στο όλο έργο και στις δραστηριότητες του Ιδρύματος. Το Ευγενίδειο Πλανητάριο αποτελεί σήμερα έναν δυναμικό φορέα, που καταθέτει, με τη δράση του, νέες τεχνολογικές και εκπαιδευτικές προτάσεις. Ενα παγκόσμιας κλάσεως κέντρο διάχυσης των επιστημονικών γνώσεων, που θα συνεχίσει να εμπνέει και να καινοτομεί, αντλώντας παράλληλα ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει ο κόσμος της «ψυχαγωγικής επιμόρφωσης».
Θα πατήσει ο άνθρωπος στον Αρη;
Το Σύμπαν κρύβει κι άλλες μορφές ζωής
Ο Διονύσης Σιμόπουλος επικαλείται τη λογική και επισημαίνει ότι οι πιθανότητες συνηγορούν υπέρ της ύπαρξης και άλλων μορφών ζωής στο Σύμπαν, ενώ θεωρεί βέβαιο ότι ο άνθρωπος θα ταξιδέψει ακόμα πιο μακριά.
Πιστεύετε ότι είμαστε μόνοι μας στο Σύμπαν;
Στις αρχές του μήνα η Ελεν Στόφαν, επικεφαλής επιστήμων της NASA, δήλωσε ότι «μέσα σε μια δεκαετία πρόκειται να έχουμε ισχυρές ενδείξεις για την ύπαρξη ζωής πέρα από τη Γη, καθώς και οριστικές αποδείξεις μέσα στα επόμενα 20 έως 30 χρόνια». Προς το παρόν δεν υπάρχει απόδειξη ή έστω ένδειξη για κάτι τέτοιο. Ωστόσο η αστροφυσική λογική μας οδηγεί χρόνια τώρα σε κάποια συμπεράσματα. Υπολογίζοντας πάντα με τα χαμηλότερα ποσοστά, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι στον Γαλαξία μας πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον 50 δισεκατομμύρια πλανήτες, εκ των οποίων τουλάχιστον ένα εκατομμύριο κόσμοι είναι παρόμοιοι με τη Γη.
Ακόμη και με τις πιο φτωχές προβλέψεις, το Σύμπαν περιλαμβάνει 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες κι άρα θα πρέπει να υπάρχουν τρισεκατομμύρια δίδυμοι πλανήτες σαν τη Γη. Ετσι μπορεί να υπάρχουν δισεκατομμύρια φυλές όντων που θα ψάχνουν με τα μάτια τους το κενό, για να δουν αυτά που βλέπουμε κι εμείς και να αναρωτηθούν κι αυτοί αν είναι μόνοι τους στο Σύμπαν.
Εκτιμάτε ότι, με δεδομένα τα τεράστια μεγέθη, θα έχουμε τη δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή με άλλες μορφές ζωής;
Οι αποστάσεις που μας χωρίζουν από τ' άλλα άστρα και τους άλλους πιθανούς εξωγήινους πολιτισμούς είναι, για τη σημερινή τουλάχιστον επιστήμη και τεχνολογία, ένα ανυπέρβλητο πρόβλημα, αφού η σημερινή μας αντίληψη των νόμων της φύσης μας λέει ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε την ταχύτητα του φωτός. Επιπλέον ο αριθμός των πολιτισμών που μπορούν να υφίστανται ταυτόχρονα μέσα στον Γαλαξία μας δεν πρέπει να είναι και τόσο μεγάλος, οπότε και η μέση απόσταση μεταξύ τους θα πρέπει να είναι τεράστια. Σ' ένα Σύμπαν, δηλαδή, που ίσως να σφύζει από ζωή, είμαστε κατά κάποιον τρόπο απομονωμένοι σαν σε καραντίνα. Φυσικά ένας πολιτισμός που θα μπορέσει να φτάσει μέχρι εδώ, θα το κάνει με τρόπους που εμείς δεν μπορούμε ούτε καν να φανταστούμε. Κάποτε ίσως να συμβεί.
Πόσο ρεαλιστική είναι η άποψη ότι στο όχι πολύ μακρινό μέλλον ο άνθρωπος θα πατήσει στον Αρη και θα εποικήσει τη Σελήνη; Συμφωνείτε με αυτούς που λένε ότι το επιστημονικό δυναμικό θα πρέπει να αφιερωθεί σε πιο «προσγειωμένους» στόχους όπως η αντιμετώπιση των αστεροειδών, οι οποίοι ίσως αποτελέσουν μια πραγματική απειλή για τον πλανήτη μας;
Η μία ενασχόληση δεν αποκλείει την άλλη. Γιατί, παρ' όλο που τα επικά ταξίδια της ανθρωπότητας δεν έγιναν ποτέ με ευκολία, ήσαν εντούτοις αναπόφευκτα, αφού ακόμη κι αν ο Κολόμβος είχε αποτύχει στην προσπάθειά του, κάποιος άλλος θα είχε κάνει το ταξίδι στην Αμερική. Κι εμείς σήμερα δεν είμαστε διαφορετικοί από εκείνους. Καθόμαστε πάνω στο μικρό μας νησί, στις ακρογιαλιές του διαστημικού ωκεανού που μόλις τώρα αρχίζουμε να εξερευνούμε. Και απορούμε και αναρωτιόμαστε για τα άλλα φωτεινά νησιά που γεμίζουν τον νυχτερινό ουρανό. Γιατί πραγματικά ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξει έλλειψη Κολόμβων και Μαγγελάνων. Γιατί είναι στη φύση μας να εξερευνούμε, να είμαστε ταξιδιώτες και ανιχνευτές. Και κάποια μέρα, όταν θα είμαστε έτοιμοι, θα πάμε στα άστρα. Γιατί είναι δικαίωμά μας, και μοίρα μας.
Ποια θεωρείτε ότι είναι τα μεγαλύτερα μυστήρια του Σύμπαντος, στα οποία πρέπει να απαντήσουν οι επιστήμονες;
Θα έλεγα ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, το μεγαλύτερο μυστήριο που αντιμετωπίζει η σύγχρονη επιστήμη αφορά τα συστατικά του Σύμπαντος, γιατί όλα αυτά που βλέπουμε, άστρα, πλανήτες, γαλαξίες κλπ., δεν αποτελούν παρά μόνο το 5% των συστατικών του. Το 27% είναι υλικά, που ονομάζουμε «σκοτεινή ύλη», που δεν γνωρίζουμε τι είναι, και το υπόλοιπο 68% είναι αυτό που κάνει το Σύμπαν να διαστέλλεται επιταχυνόμενο. Η επιτάχυνση αυτή μάλλον οφείλεται σε κάποια απωθητική ίσως δύναμη, που δεν γνωρίζουμε τι είναι και γι' αυτό την έχουμε ονομάσει «σκοτεινή ενέργεια». Ολα αυτά σημαίνουν ότι το 95% των συστατικών του Σύμπαντος μάς είναι ακόμη άγνωστο.
Λένε ότι όσοι αφιερώνουν τη ζωή τους για να παρατηρούν τα άστρα χάνουν την επαφή με τη Γη. Συμφωνείτε με αυτή την άποψη; Μπορεί ένας επιστήμονας να είναι ρομαντικός και ρεαλιστής την ίδια στιγμή;
Πιστεύω ότι οι αστροφυσικοί είναι πράγματι οι πιο ρομαντικοί άνθρωποι στον κόσμο διότι ασχολούνται με την εξερεύνηση ενός κόσμου που δεν άπτεται της αποκαλούμενης καθημερινότητας. Ταυτόχρονα γνωρίζοντας αυτά τα λίγα που ξέρουν για το Σύμπαν οι αστροφυσικοί καταλαβαίνουν καλύτερα τι θα πει ταπεινότητα απ' ό,τι οι υπόλοιποι άνθρωποι. Γιατί οι αστρονόμοι γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο μικροσκοπικός είναι ο πλανήτης μας και πόσο απέραντο είναι το Σύμπαν, και δεν νομίζω να υπάρχει καλύτερος τρόπος για να κατανοήσουμε τη μικρότητα και το εφήμερο της παρουσίας μας. Αυτή η συνειδητοποίηση είναι που σε κάνει ρομαντικό αλλά και ρεαλιστή συγχρόνως.

Συνέντευξη στον Στέλιο Βογιατζάκη

Πηγή : ΕΘΝΟΣ. gr

Οταν η Γη έγινε... παγάκι

 Η Γη μας μετατράπηκε σε χιονόμπαλα τουλάχιστον δύο φορές στην ιστορία της. Οσο κι αν αυτό την κάνει να μοιάζει αφιλόξενη, η «Γη-παγάκιι» ευνόησε την ανάπτυξη ζωής

Οπως αποδεικνύεται, η Γη σε διάφορες χρονικές περιόδους έχει μετατραπεί σε έναν παγωμένο κόσμο

Η επιστημονική έρευνα φέρνει στο φως νέα στοιχεία για την εξέλιξη της Γης από τη στιγμή του σχηματισμού της ως και σήμερα. Στα περίπου 4,5 δισ. έτη της ύπαρξής της η Γη έχει περάσει από πολλές και διαφορετικές φάσεις. Γνωρίζαμε ότι ο πλανήτης μας έχει διανύσει αρκετές «εποχές παγετώνων» κατά τις οποίες η θερμοκρασία σε εκτεταμένες περιοχές του έπεφτε πολύ και δημιουργούνταν πολικές συνθήκες. Το τελευταίο διάστημα η επιστημονική έρευνα αποκαλύπτει ότι υπήρξαν και κάποιες φορές που ο πλανήτης πάγωσε ολόκληρος!

Το παγάκι της Ζωής

Πρόσφατες μελέτες αποκάλυψαν ότι πριν από 715 εκατ. έτη η Γη βίωσε μια σφοδρή εποχή παγετώνων κατά την οποία η επιφάνεια του πλανήτη καλύφθηκε με πάγους σε ποσοστό που άγγιξε το 100%! Μάλιστα, οι επιστήμονες προσέδωσαν στον πλανήτη μας για τη συγκεκριμένη περίοδο τον χαρακτηρισμό «Χιονόμπαλα Γη». Οι συνθήκες εκείνη την περίοδο ήταν τέτοιες που στον Ισημερινό η μέση θερμοκρασία ήταν -20 βαθμούς Κελσίου. Οπως είναι ευνόητο, το μεγαλύτερο ποσοστό των μορφών ζωής που υπήρχαν στον πλανήτη εξοντώθηκε. Επέζησαν μόνο όσες μορφές ζωής κατάφεραν να βρουν καταφύγιο στα λιγοστά μικρής έκτασης ανοίγματα των πάγων που υπήρχαν σε ορισμένες θαλάσσιες περιοχές. Στον πυθμένα αυτών των περιοχών υπήρχαν θερμές πηγές που έλιωναν τους πάγους στην επιφάνεια των υδάτων δημιουργώντας ένα περιβάλλον στο οποίο κάποιες μορφές ζωής μπόρεσαν να επιβιώσουν.

Ορισμένοι επιστήμονες εκτιμούν όμως ότι αυτή η τρομερή παγκόσμια οικολογική καταστροφή οδήγησε σε ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στην ιστορία της εξέλιξης, στην έκρηξη της ζωής στην Κάμβριο Περίοδο και στην εμφάνιση των πρώτων ζώων. Παρά τις συνεχείς έρευνες, οι επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει να βρουν τι άναψε το φιτίλι που προκάλεσε την έκρηξη της ζωής στην Κάμβριο Περίοδο. Σύμφωνα με τους θιασώτες της νέας θεωρίας, όταν η Γη έγινε... χιονόμπαλα, ευνοήθηκαν η παρουσία και η ανάπτυξη μικροσκοπικών φυτών που απελευθέρωναν ως υποπροϊόν το πολύτιμο για τη ζωή οξυγόνο, τα επίπεδα του οποίου αυξήθηκαν ραγδαία στην ατμόσφαιρα. Πιστεύεται ότι πριν από περίπου 800 εκατ. έτη τα επίπεδα του οξυγόνου στην ατμόσφαιρα ήταν 100 φορές χαμηλότερα από τα σημερινά.

Η Μεγάλη Οξείδωση

Πριν από λίγες ημέρες ερευνητές του Πανεπιστημίου της Κολονίας στη Γερμανία δημοσίευσαν στην επιθεώρηση PNAS τη μελέτη τους σύμφωνα με την οποία η Γη πάγωσε εντελώς πριν από 2,4 δισ. έτη. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η θερμοκρασία στον ισημερινό άγγιζε εκείνη την περίοδο τους -40 βαθμούς Κελσίου ενώ οι ωκεανοί του πλανήτη βρέθηκαν κάτω από ένα στρώμα πάγων πάχους 300 μέτρων. Οπως και στην περίπτωση της Χιονόμπαλας Γης πριν από 715 εκατ. έτη έτσι και στο συμβάν πριν από 2,4 δισ. έτη όταν οι πάγοι άρχισαν να λιώνουν οι ερευνητές αναφέρουν ότι πιθανότατα υπήρξε ραγδαία αύξηση στα επίπεδα του οξυγόνου, γεγονός που εξηγεί ένα άλλο γεγονός που είναι γνωστό ως το «Γεγονός της Μεγάλης Οξείδωσης». Σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία, το οξυγόνο άρχισε να συσσωρεύεται αισθητά στη γήινη ατμόσφαιρα πριν από περίπου 2,3 δισεκατομμύρια χρόνια. Το φαινόμενο αυτό αποτέλεσε τον καταλύτη για την εξέλιξη της ζωής στον πλανήτη μας.

 Πηγή : ΤΟ ΒΗΜΑ SCIENCE

Βρέθηκε εξωπλανήτης που είναι πράγματι πολύ… έξω

Πρόκειται για έναν από τους πιο απομακρυσμένους πλανήτες που έχουν ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα

Καλλιτεχνική απεικόνιση του εξωπλανήτη Ogle-2014-BLG-0124 που είναι από τους πιο μακρινούς που έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα. Credit: (Christine Pulliam-CfA)

 

Ομάδα αστρονόμων αμερικανικών πανεπιστημίων και του Κέντρου Αστροφυσικής Harvard-Smithsonian χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer και το τηλεσκόπιο Ogle Warsaw στη Χιλή ανακάλυψαν έναν ακόμη εξωπλανήτη. Πρόκειται για ένα γίγαντα αερίου με μέγεθος παρόμοιο με εκείνο του Δία ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση 13 χιλιάδων ετών φωτός από τη Γη. Ο Ogle-2014-BLG-0124 όπως ονομάστηκε ο εξωπλανήτης αυτός είναι από τους πιο μακρινούς που έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα.

Η συντριπτική πλειοψηφία των περίπου δύο χιλιάδων εξωπλανητών που έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα βρίσκονται σε αποστάσεις 10-100 φορές κοντινότερες στη Γη από την απόσταση στην οποία βρίσκεται ο Ogle-2014-BLG-0124. Η ανακάλυψη έγινε με τη μέθοδο του βαρυτικού φακού και ανάμεσα στα άλλα θεωρείται σημαντική επειδή στην περιοχή του γαλαξία μας που εντοπίστηκε ο πλανήτης οι επιστήμονες πιστεύουν ότι είναι… άγονη.

Στην καλλιτεχνική απεικόνιση απεικονίζεται το σημείο που βρίσκεται ο εξωπλανήτης Ogle-2014-BLG-0124 και με το πρώτο βέλος (αριστερά) σημειώνεται το ηλιακό μας σύστημα. Οι κουκκίδες απεικονίζουν άλλους εξωπλανήτες και όπως είναι φανερό ο Ogle-2014-BLG-0124 είναι από τους πιο μακρινούς που έχουν εντοπιστεί. Η περιοχή του Γαλαξία στην οποία βρίσκεται ο Ogle-2014-BLG-0124 θεωρείται ότι δεν είναι φιλική στη παρουσία πλανητών. Credit: (NASA/JPL)
Η τεχνική
Η μέθοδος του βαρυτικού φακού (ή μικροφακού) που αναπτύχθηκε πρόσφατα έχει συμβάλει πολύ στη διαστημική εξερεύνηση τα τελευταία χρόνια. Η τεχνική βασίζεται σε ένα φαινόμενο που προβλέπεται από τη Γενική θεωρία της Σχετικότητας, και βρίσκει εφαρμογή κυρίως στην αναζήτηση πλανητών. Οι ερευνητές επικεντρώνουν την προσοχή τους όταν ένα άστρο περνάει μπροστά από ένα άλλο, πιο μακρινό άστρο.
Κατά το πέρασμα αυτό το βαρυτικό πεδίο του πιο κοντινού άστρου – το οποίο σύμφωνα με τη Γενική Σχετικότητα κάμπτει τον περιβάλλοντα χωροχρόνο – διαθλά το φως του πιο μακρινού άστρου λειτουργώντας σαν μεγεθυντικός φακός μέσα από τον οποίο το άστρο και οι πλανήτες που κινούνται γύρω από αυτό γίνονται ορατά από τη Γη.
Το αποτέλεσμα είναι να αυξάνει το μέγεθος και η φωτεινότητα ενός κοσμικού σώματος ως και 20 φορές. Η ίδια μέθοδος χρησιμοποιείται και για τον εντοπισμό πολύ μακρινών γαλαξιών. Χρησιμοποιούνται ως βαρυτικοί φακοί πολύ μεγάλοι γαλαξίες οι οποίοι στρεβλώνουν και μεγεθύνουν το φως των γαλαξιών που βρίσκονται σε πιο μακρινές αποστάσεις

Πηγή : ΤΟ ΒΗΜΑ Science

Χιλιάδες «καμουφλαρισμένοι» παγετώνες στον Άρη βρίσκονται θαμμένοι κάτω από τη σκονισμένη επιφάνειά του

Ο Άρης διαθέτει χιλιάδες παγετώνες που βρίσκονται θαμμένοι κάτω από τη σκονισμένη επιφάνειά του, σύμφωνα με νέες εκτιμήσεις Δανών επιστημόνων. Οι παγετώνες αυτοί περιέχουν έναν τεράστιο όγκο παγωμένου νερού, αρκετό για να σκεπάσει όλο τον πλανήτη με ένα παχύ στρώμα πάγου τουλάχιστον ενός μέτρου.

Οι παγωμένες ζώνες

Ερευνητές του Ινστιτούτου Νιλς Μπορ του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης, με επικεφαλής τη Νάνα Μπιόρνχολτ Κάρλσον αναφέρουν ότι οι «καμουφλαρισμένοι» παγετώνες καλύπτουν κυρίως δύο εκτεταμένες ζώνες, μία στο βόρειο και μία στο νότιο ημισφαίριο του «κόκκινου» πλανήτη.

Η ανάλυση των στοιχείων που έχουν συλλέξει τα ραντάρ των δορυφόρων σε τροχιά γύρω από τον Άρη, καθώς και οι προσομοιώσεις σε υπολογιστή, δείχνουν ότι ο γειτονικός πλανήτης έχει τουλάχιστον 150 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού παγιδευμένα στους παγετώνες του. Πρόκειται, όπως τόνισαν οι επιστήμονες, για ένα εντυπωσιακό απόθεμα νερού σε έναν κατά τα άλλα ξερό πλανήτη.

Νέες απορίες

Οι νέες εκτιμήσεις αυξάνουν ακόμα περισσότερο τα ερωτηματικά για το πώς ένας κάποτε υγρός και θερμός πλανήτης μετατράπηκε στη σημερινή παγωμένη έρημο, κάτι που πρέπει να συνέβη πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, όταν έχασε το προστατευτικό μαγνητικό πεδίο του και το μεγαλύτερο μέρος της αρχικής ατμόσφαιράς του.

Σήμερα πια, η αρειανή ατμόσφαιρα είναι τόσο αραιή και η ατμοσφαιρική πίεση τόσο χαμηλή, που το παγωμένο νερό εξατμίζεται και γίνεται υδρατμοί. Όμως οι παγετώνες έχουν προστατευθεί όλο αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα, επειδή βρίσκονται κάτω από τα παχιά στρώματα σκόνης.

Κάποτε ο Άρης διέθετε και έναν βαθύ ωκεανό που κάλυπτε σχεδόν το μισό βόρειο ημισφαίριό του. Σήμερα περίπου το 87% αυτού του νερού έχει χαθεί πια στο διάστημα και τα μεγαλύτερα γνωστά αποθέματα νερού βρίσκονται στους δύο πόλους του. Σε αυτά πλέον πρέπει να προστεθούν και τα μεγάλα αποθέματα νερού των θαμμένων παγετώνων. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Geophysical Research Letters».

tovima.gr

To Rosetta ανατρέπει θεωρία για τον σχηματισμό του Ηλιακού Συστήματος

Μετρήσεις δείχνουν ότι ο κομήτης 67P δεν έχει μαγνητικό πυρήνα, μια διαπίστωση που δείχνει να ανατρέπει μια βασική θεωρία για τον σχηματισμό των πλανητών

O κομήτης 67P από διάφορες γωνίες λήψης. Τελικά το σώμα δεν έχει μαγνητικό πυρήνα

Παρίσι 

Μετρήσεις που συνέλεξε η αποστολή Rosetta δείχνουν ότι ο κομήτης 67P δεν έχει μαγνητικό πυρήνα, μια διαπίστωση που δείχνει να ανατρέπει μια βασική θεωρία για τον σχηματισμό των πλανητών.

H θεωρία

Η Γη και τα υπόλοιπα σώματα του Ηλιακού Συστήματος σχηματίστηκαν από τη σταδιακή συμπύκνωση των αερίων και της σκόνης που περιφέρονταν γύρω από τον νεογέννητο Ήλιο πριν από 4,6 δισ. χρόνια. Η σκόνη αυτή πρέπει να περιείχε μαγνητικά σωματίδια σιδήρου, όπως αυτά που εντοπίζονται σήμερα μέσα σε μετεωρίτες. Ο μαγνητικός σίδηρος έκανε τους κόκκους σκόνης να έλκονται και να ενώνονται σε μεγαλύτερα σωματίδια.

Αυτό για το οποίο διαφωνούν οι πλανητολόγοι είναι το κατά πόσο αυτός ο μαγνητισμός συνέχιζε να παίζει ρόλο όταν τα δομικά υλικά των πλανητών μεγάλωσαν και έφτασαν σε μέγεθος τα μερικά μέτρα, και τελικά τα δεκάδες και εκατοντάδες μέτρα. Τα σώματα αυτά είχαν πλέον αρκετά ισχυρή βαρύτητα για να μπορούν να τραβήξουν πάνω τους άλλα σώματα. Ωστόσο, σύμφωνα με ορισμένα μαθηματικά μοντέλα, ακόμα και τα μεγάλα αυτά σώματα παρέμεναν μαγνητισμένα και επιτάχυναν τη διαδικασία συμπύκνωσης.

Τα νέα ευρήματα

Αν οι μετρήσεις στον κομήτη 67P ισχύουν και για άλλα αντικείμενα του Ηλιακού Συστήματος, η θεωρία αυτή θα πρέπει να εγκαταλειφθεί, αναφέρουν ερευνητές του Rosetta στην επιθεώρηση «Science». «Εφόσον ο κομήτης 67P/Τσουριούμοφ-Γκερασιμένκο είναι αντιπροσωπευτικός όλων των πυρήνων κομητών, προτείνουμε την άποψη ότι οι μαγνητικές δυνάμεις είναι απίθανο να έπαιξαν ρόλο στη συσσωμάτωση πλανητικών δομικών λίθων με μέγεθος άνω του ενός μέτρου» δήλωσε ο Χανς-Ούλριχ Άουστερ, πρώτος συγγραφέας της δημοσίευσης.

Τις μαγνητικές μετρήσεις πραγματοποίησε το Philae, μια συσκευή σε μέγεθος πλυντηρίου που αποσυνδέθηκε από το μητρικό σκάφος της Rosetta και προσεδαφίστηκε στον κομήτη αφού πρώτα αναπήδησε τρεις φορές. Το γεγονός ότι το ρομπότ ακούμπησε τον κομήτη σε τρία σημεία πριν καταλήξει στην τελική θέση αποδείχθηκε θετική εξέλιξη για τους ερευνητές του οργάνου Romap που ανιχνεύει τα μαγνητικά πεδία, αφού οι μετρήσεις ήταν περισσότερες από ό,τι είχαν προγραμματιστεί.

Βάσει της ανάλυσης των δεδομένων, είπε ο Άουστερ, «καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο κομήτης 67P είναι ένα εντυπωσιακά μη μαγνητικό αντικείμενο». Το Philae εξάντλησε την μπαταρία του και σταμάτησε να λειτουργεί λίγο μετά την προσεδάφισή του -προφανώς βρίσκεται σε σκιερή τοποθεσία και οι ηλιακοί συλλέκτες του δεν αποδίδουν. Οι υπεύθυνοι της αποστολής Rosetta στην ευρωπαϊκή διαστημική υπηρεσία ESA διατηρούν ελπίδες ότι το ρομπότ θα ξυπνήσει κάποια στιγμή μέχρι το καλοκαίρι, όταν ο 67P θα βρίσκεται πια κοντά στον Ήλιο και οι συνθήκες φωτισμού θα έχουν αλλάξει.

Πηγή ; ΤO ΒΗΜΑ SCIENCE

Τι πρέπει να γνωρίζω για τη σωστή χρήση και συντήρηση των Power Tanks 12V.

Γράφει ο Aris Milonas

Τα Power Tanks 12V των 7 Ah, ή των 17 Ah (αμπερωρίων), είναι επαναφορτιζόμενες φορητές δεξαμενές ενέργειας που μας βοηθούν να τροφοδοτούμε ηλεκτρικές συσκευές, οι οποίες λειτουργούν με τάση ρεύματος 12V, όπως για παράδειγμα ένα μικρό ή μεσαίο τηλεσκόπιο. Η ενέργεια ενός Power Tank αποθηκεύεται μέσα στην εσωτερική επαναφορτιζόμενη μπαταρία Μολύβδου 12V. 
Οι μπαταρίες μολύβδου χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: 
Α) στις μπαταρίες μολύβδου 12V εκκίνησης (starter) παρόμοιες με αυτές του αυτοκινήτου μας, και
Β) στις ακριβότερες κατά 60-80% μπαταρίες μολύβδου 12V βαθειάς εκφόρτισης (deep cycle).
Η συντριπτική πλειοψηφία των Power Tanks 12V, φέρουν στο εσωτερικό τους μπαταρίες μολύβδου 12V εκκίνησης. 
Οι μπαταρίες μολύβδου 12V εκκίνησης, διαθέτουν λεπτές πλάκες μολύβδου, οι οποίες φθείρονται στην περίπτωση που εκφορτίζουμε τη μπαταρία σε ποσοστό πάνω από 30-35% συναρτήσει της χωρητικότητας της μπαταρίας και του ρυθμού εκφόρτισης. Η πλήρη εκφόρτιση της μπαταρίας κατά 100%, τραυματίζει θανάσιμα τις λεπτές πλάκες μολύβδου και την καθιστά άχρηστη, (υλικό προς ανακύκλωση.) Επίσης, όλες οι μπαταρίες μολύβδου 12V αυτο-εκφορτίζονται όταν παραμένουν σε μακρά ακινησία. Έχει μετρηθεί πειραματικά πως το βάθος αυτό-εκφόρτισης φθάνει στο 9% μετά την έλευση 3 μηνών, 18% μετά την έλευση 6 μηνών, 36% μετά την έλευση 12 μηνών κ.ο.κ. Τέλος, οι μπαταρίες μολύβδου δεν παρουσιάζουν φαινόμενο μνήμης, δηλαδή μπορούμε να τις φορτίζουμε καθημερινά, και από λίγο. Η διατήρηση μιας πλήρους φορτισμένης μπαταρίας μολύβδου εγγυάται τη μακροζωία της.
Συμπέρασμα
Για την σωστή συντήρηση της μπαταρίας μας (για μπαταρίες μολύβδου 12V εκκίνησης) και για να διαρκέσει η ζωή της έως και 6 χρόνια, μπορούμε να συνοψίσουμε στις παρακάτω οδηγίες:
1) Φορτίζουμε την μπαταρία (100%) τουλάχιστον μία φορά ανά εξάμηνο.
2) Φορτίζουμε την μπαταρία πριν από κάθε χρήση.
3) Φορτίζουμε την μπαταρία μετά από κάθε χρήση.
4) Δεν αφήνουμε την μπαταρία μας να «ξελιγωθεί», δηλαδή να εκφορτιστεί πάνω από το 35% της χωρητικότητάς της. 
1ο Παράδειγμα:
Έστω ότι τροφοδοτούμε με Power Tank (μπαταρία 17Ah) ένα μεσαίο τηλεσκόπιο (π.χ. στήριξη NEQ-6 με ένταση λειτουργίας 0.6 Α και οπτικό σωλήνα 10Kg), για κάθε 10 ώρες παρατήρησης αντιστοιχεί τουλάχιστον μία επαναφόρτιση. Με άλλα λόγια και με το συγκεκριμένο set-up τηλεσκοπίου, αν κάνουμε ολονύχτιες παρατηρήσεις επιβάλλεται η καθημερινή επαναφόρτιση. 
2ο Παράδειγμα:
Έστω ότι τροφοδοτούμε με Power Tank (μπαταρία 17Ah) ένα μικρό τηλεσκόπιο (π.χ. NexStar 6in με ένταση λειτουργίας 0.3 Α), για κάθε δύο ολονύχτιες παρατηρήσεις επιβάλλεται τουλάχιστον μία επαναφόρτιση. 
Αν για κάποιο λόγο, ξεχάσετε το Power Tank σε κάποια αποθήκη για πάνω από 1-2 χρόνια τότε μπορείτε να αντικαταστήσετε την νεκρή μπαταρία του με μια άλλη μπαταρία όμοιου τύπου (μολύβδου εκκίνησης), ή ακόμη καλύτερα με μια άλλη μολύβδου βαθειάς εκφόρτισης που θα σας απαλλάξει από τη συχνή επαναφόρτισή της, αφού θα έχετε τη δυνατότητα να την αποφορτίζετε έως και 65-75%, δίχως τον κίνδυνο να μειωθεί ο χρόνος ζωής της. 

Άρης Μυλωνάς

Η βαρύτητα μετατρέπει γαλαξία σε «Δακτύλιο του Αϊνστάιν»

 Το ισχυρότερο ραδιοτηλεσκόπιο του κόσμου «είδε» έναν μακρινό γαλαξία να παραμορφώνεται

 Ο πορτοκαλί δακτύλιος είναι η παραμορφωμένη εικόνα ενός μακρινού γαλαξία. Η γαλάζια αίγλη είναι το φως ενός ενδιάμεσου γαλαξία όπως απεικονίστηκε με το Hubble. Credit: (ALMA, B. Saxton, NASA/ESA, T. Hunter)

 

Ουάσινγκτον 

Χάρη στις καλύτερες εικόνες που έχουν ληφθεί ως σήμερα από το ισχυρότερο ραδιοτηλεσκόπιο του κόσμου, οι αστρονόμοι είδαν έναν μακρινό γαλαξία να παραμορφώνεται από τη βαρύτητα ενός δεύτερου γαλαξία και να εμφανίζεται με τη μορφή ενός κοσμικού δαχτυλιδιού.

Το φαινόμενο

To τηλεσκόπιο ALMA, μια συστοιχία 66 επιμέρους ραδιοτηλεσκοπίων στην έρημο Ατακάμα της Χιλής, παρατήρησε μια σπάνια περίπτωση βαρυτικού φακού, ενός φαινομένου που είχε προβλέψει ο Άλμπερτ Αϊνστάιν στο πλαίσιο της Γενικής Σχετικότητας. Το φαινόμενο εκδηλώνεται όταν το φως ενός γαλαξία ή άλλου φωτεινού αντικειμένου παραμορφώνεται από τη βαρύτητα ενός άλλου γαλαξία ή αντικειμένου μεγάλης μάζας. Η βαρύτητα ουσιαστικά παραμορφώνει το χώρο έτσι ώστε οι ακτίνες φωτός να ακολουθούν καμπύλη πορεία.

Ο δακτύλιος

Ο «Δακτύλιος του Αϊνστάιν» στην παραπάνω εικόνα είναι μια παραμορφωμένη, μεγεθυμένη εικόνα ενός γαλαξία που βρίσκεται σε απόσταση 12 δισεκατομμυρίων ετών φωτός. Ανάμεσα στη Γη και τον γαλαξία βρίσκεται ένας δεύτερος, ενδιάμεσος γαλαξίας σε απόσταση 4 δισ. ετών φωτός.

Είναι μια σπάνια περίπτωση βαρυτικού φακού που εμφανίζεται ως σχεδόν πλήρης δακτύλιος, επισημαίνουν οι ερευνητές του ALMA. Αυτό συμβαίνει επειδή η Γη και οι δύο γαλαξίες είναι σχεδόν τέλεια ευθυγραμμισμένοι. Η εικόνα έχει απίστευτα μεγάλη ανάλυση, καθώς καλύπτει μια περιοχή μόλις 0,0000063888888889 μοιρών στον ουρανό. Αυτό θα ισοδυναμούσε με το να βλέπει κανείς από τη Νέα Υόρκη το δαχτυλίδι μιας μπασκέτας στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ.

Χάρη στη μεγέθυνση του βαρυτικού φακού, το ALMA μπόρεσε να κοιτάξει ακόμα πιο μακριά στο Σύμπαν. «Το φαινόμενο του βαρυτικού φακού χρησιμοποιείται στην αστρονομία για τη μελέτη του πολύ μακρινού, πολύ αρχαίου Σύμπαντος, αφού προσφέρει μια εντυπωσιακή αύξηση ισχύος ακόμα και στα καλύτερα τηλεσκόπιά μας» αναφέρει η Κάθριν Βλαχάκις, ερευνήτρια του ALMA. Χρησιμοποιώντας ειδικό λογισμικό, οι αστρονόμοι θα μπορέσουν τώρα να υπολογίσουν το πραγματικό σχήμα του μεγεθυμένου γαλαξία. Η μελέτη έχει γίνει δεκτή για δημοσίευση από την επιθεώρηση «The Astrophysical Journal».

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ Science

Η ''Αλυσίδα Μαρκαριάν''

Η ''Αλυσίδα ΜΑΡΚΑΡΙΑΝ'' είναι ένα ''κύρτωμα''  γαλαξιών το οποίο διαμορφώνει ένα μέρος του συμπλέγματος γαλαξιών στον Αστερισμό της Παρθένου.

Λέγεται ''Αλυσίδα'', επειδή, όταν φαίνεται από τη γη, οι γαλαξίες  βρίσκονται κατά μήκος σε μια μια ''ομαλή'' καμπύλη γραμμή.
Πήρε το όνομά της από τον αρμενικής καταγωγής αστροφυσικό,  Βενιαμίν Μαρκαριάν (B. E. Markarian ),  ο οποίος ανακάλυψε την κοινή τους κίνηση στις αρχές της δεκαετίας 1960.

Οι γαλαξίες μέλη του συμπλέγματος αυτού είναι οι :  M84 (NGC 4374), M86 (NGC 4406), NGC 4477, NGC 4473, NGC 4461, NGC 4458, NGC 4438 and NGC 4435.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Full Size http://www.astrobin.com/full/170240/B/

Technical Details:

Astrodon Tru-Balance Generation 2 E-Series - LRGB Filters

RED: 10X600 min
GREEN: 10X600 min
BLUE: 10X600 min
LUM: 36x300 min

40 darks-flats-bias

CAMERA: ATIK 383L & ATIK EFW2 FILTERWHEEL
SCOPE TAKAHASHI FSQ-106ED

PROCESSING: CCDSTACK-PIXINSIGHT-PHOTOSHOP

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Πηγές : 

Manos Malakopoulos

http://www.astrobin.com/full/170240/B/

Ένα άστρο γεννιέται μπροστά στα μάτια των αστρονόμων

Για τα άστρα όπως και για τους ανθρώπους, τα πρώτα χρόνια της ζωής είναι περίοδος ραγδαίων αλλαγών. Για πρώτη φορά, οι αστρονόμοι παρατηρούν δραματικές μεταβολές σε ένα νεογέννητο αστέρι εξετάζοντας διαδοχικές εικόνες που ελήφθησαν με διαφορά 18 ετών.
Οι παρατηρήσεις
Η μελέτη στην επιθεώρηση «Science» εξετάζει ένα νεαρό αλλά γιγάντιο άστρο που βρίσκεται σε απόσταση 4.250 ετών φωτός και έλαβε την χαριτωμένη ονομασία W75N(B)-VLA 2.
Το 1996, όταν οι αστρονόμοι χρησιμοποίησαν μια συστοιχία ραδιοτηλεσκοπίων στο Νέο Μεξικό για να το μελετήσουν, το νεογέννητο άστρο εκτόξευε ιονισμένο αέριο προς όλες τις κατευθύνσεις, και το μαγνητικό πεδίο του δεν είχε συγκεκριμένο προσανατολισμό.
Το 1996, ο ηλιακός άνεμος σχημάτιζε ένα σφαιρικό σύννεφο (W.Steffen/Instituto de Astronomia/UNAM)
Νέες παρατηρήσεις που ακολούθησαν το 2014 δείχνουν σαφείς αλλαγές: ο ηλιακός άνεμος πνέει με μεγαλύτερη ταχύτητα από τους πόλους του κοσμικού βρέφους, και το μαγνητικό πεδίο του έχει ευθυγραμμιστεί με το πεδίο του γιγάντιου νέφους αερίου μέσα στο οποίο σχηματίστηκε το άστρο.
To υλικό
Όπως εξηγούν οι ερευνητές, το υλικό που εκτοξεύεται από τους πόλους εξαπλώνεται ανεμπόδιστα στο Διάστημα, ενώ το υλικό που ρέει από την ισημερινή ζώνη επιβραδύνεται απότομα καθώς συναντά έναν επίπεδο δίσκο αερίου που περιβάλλει το άστρο. Θα περάσουν όμως εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μέχρι το αστέρι να περάσει την εφηβεία και να ενηλικιωθεί. Το W75N(B)-VLA 2 θα είναι τότε ένα άστρο με μάζα έξι φορές μεγαλύτερη από του Ήλιου, εκτιμά η ερευνητική ομάδα. Η συνέχιση των παρατηρήσεων τα επόμενα χρόνια θα μπορούσε να επιτρέψει στους αστροφυσικούς να τελειοποιήσουν τα μαθηματικά μοντέλα τους για τη γέννηση των άστρων.


 Πηγή : tovima

Ορθόδοξο Πάσχα

Διονύσης Π. Σιμόπουλος

Για μιαν ακόμη χρονιά οι Ανατολικές και οι Δυτικές Χριστιανικές Εκκλησίες γιορτάζουν φέτος το Χριστιανικό Πάσχα σε διαφορετικές ημερομηνίες. Πολλοί μάλιστα είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η διαφορά αυτή βασίζεται σε θρησκευτικούς και δογματικούς λόγους αν και κάτι τέτοιο δεν αληθεύει, αφού η πραγματική διαφορά στον εορτασμό του Πάσχα έχει να κάνει με την αστρονομία και τα ημερολόγια και όχι με τη θρησκεία αυτή καθ' εαυτή! Άλλωστε, στους πρώτους τρεις αιώνες της χριστιανοσύνης οι διάφορες εκκλησίες γιόρταζαν το Πάσχα σε διαφορετικές ημερομηνίες. Άλλες μεν, κατά το παράδειγμα των αποστόλων Ιωάννη και Παύλου, κατά την ημέρα του θανάτου του Χριστού την 14η του Εβραϊκού μηνός Νισάν, μία δηλαδή ημέρα πριν από τη γιορτή του Εβραϊκού Πάσχα και σε οποιαδήποτε ημέρα της εβδομάδας και αν αυτή συνέπιπτε, άλλες δε πάντοτε κατά την Κυριακή που έπονταν της πρώτης εαρινής πανσελήνου. Λόγω των διαφορών αυτών στον εορτασμό του Πάσχα από τις διάφορες εκκλησίες η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, που συνεκλήθη στη Νίκαια της Βιθυνίας από το Μέγα Κωνσταντίνο το 325 μ.Χ., θέσπισε τα του προσδιορισμού της εορτής του Πάσχα με μία εγκύκλιο επιστολή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, όπου εκτίθετο ο γνωστός από τότε ως «Όρος της Νίκαιας». Σύμφωνα μ' αυτόν το Πάσχα θα πρέπει να εορτάζεται την Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της άνοιξης, ενώ αν η πανσέληνος συμβεί Κυριακή τότε θα πρέπει να εορτάζεται την επομένη Κυριακή (προκειμένου να μην συμπέσει με τον εορτασμό του Εβραϊκού Πάσχα). Ο εορτασμός του Πάσχα λοιπόν συνδέθηκε άμεσα με την εαρινή ισημερία και την πρώτη πανσέληνο της άνοιξης. Όπως άλλωστε αναφέρει και στη διδακτορική του διατριβή (1982) ο σημερινός Μακαριότατος αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος «... αξιοσημείωτον τυγχάνει το γεγονός ότι η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, θελήσασα να ορίση την ημέραν εορτασμού του Πάσχα, δεν ώρισε μήνας και ημέρας του Ιουλιανού Ημερολογίου, αλλ' έθετο ως σταθεράν βάσιν του υπολογισμού την εαρινήν ισημερίαν, δηλ. ώρισε τα κατά τον εορτασμόν ουχί ημερομηνιακώς, αλλ' αστρονομικώς, και τούτο διότι το κανονικώς ενδιαφέρον δεν είναι η ημερομηνία, αλλ' η ισημερία». Το όλο θέμα δηλαδή είναι πλέον, με βάση τον Όρο της Νίκαιας, ένα καθαρά αστρονομικό-μαθηματικό πρόβλημα, γι' αυτό και η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος λόγω της ακμής της αστρονομίας και των μαθηματικών στην Αλεξάνδρεια, ανέθετε στον εκάστοτε Πατριάρχη Αλεξάνδρειας, με ειδικές «πασχάλιες επιστολές», να γνωστοποιεί κάθε χρόνο στις άλλες εκκλησίες την ημέρα του Πάσχα, αφού πρώτα υπολογιστεί με τη βοήθεια των αστρονόμων της Αλεξάνδρειας η ημερομηνία της πρώτης εαρινής πανσελήνου. Το Ημερολόγιο Το ημερολόγιο που ίσχυε την εποχή της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου ήταν το Ιουλιανό, το οποίο είχε θεσπίσει ο Ιούλιος Καίσαρ (101-44 π.Χ.) το 44 π.Χ. με τη βοήθεια του Έλληνα αστρονόμου Σωσιγένη από την Αλεξάνδρεια. Αλλά το Ιουλιανό Ημερολόγιο δεν ήταν τέλειο, αφού κάθε έτος του ήταν μεγαλύτερο του πραγματικού κατά 0,0078 της ημέρας, δηλαδή κατά 11 λεπτά και 13 περίπου δευτερόλεπτα, χρόνος που εκ πρώτης όψεως φαίνεται σχεδόν ασήμαντος. Κάθε τέσσερα, όμως, χρόνια το μικρό αυτό λάθος διευρυνόταν στα 45 λεπτά περίπου και κάθε 129 χρόνια έφτανε την μία ολόκληρη ημέρα. Το λάθος όμως των 11, περίπου, λεπτών του Ιουλιανού Ημερολογίου συσσωρευόταν κάθε χρόνο και η εαρινή ισημερία μετατοπιζόταν όλο και πιο ενωρίς. Έτσι, ενώ την εποχή του Χριστού η εαρινή ισημερία συνέβαινε στις 23 Μαρτίου, το 325 μ.Χ. συνέβη στις 21 Μαρτίου. Το 1582 μ.Χ. είχε φτάσει να συμβαίνει στις 10 Μαρτίου, γεγονός που δημιουργούσε προβλήματα στον ακριβή καθορισμό του εορτασμού του Χριστιανικού Πάσχα σύμφωνα με τον Όρο της Νίκαιας, που είχε θεσπίσει η Α΄ Oικουμενική Σύνοδος. Το 1572, τη χρονιά που εξελέγη πάπας ο Γρηγόριος ΙΓ', ο ιησουΐτης αστρονόμος Χριστόφορος Κλάβιους, με τη βοήθεια του αστρονόμου Λουίτζι Λίλιο, επεξεργάστηκε την παπική βούλα της ημερολογιακής μεταρρύθμισης, η οποία δημοσιεύτηκε το Φεβρουάριο του 1582. Με τη μεταρρύθμιση αυτή η 5η Οκτωβρίου 1582 ονομάστηκε 15η Οκτωβρίου, προκειμένου να διορθωθεί το λάθος των 10 ημερών, που είχε συσσωρευτεί στους προηγούμενους 11 αιώνες και για να επιστρέψει η εαρινή ισημερία στην 21η Μαρτίου, όπως ήταν κατά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο. Για να μην επαναληφθεί λοιπόν το λάθος του Ιουλιανού Ημερολογίου, ο Λίλιο όρισε ότι δίσεκτα θα είναι τα έτη όπου ο αριθμός τους διαιρείται με το 4, εξαιρουμένων των «επαιωνίων», τα έτη δηλαδή των αιώνων, από τα οποία όριζε ως δίσεκτα μόνον όσα ο αριθμός τους διαιρείται επακριβώς με το 4. Με αυτήν την τροποποίηση το έτος 1900 δεν ήταν δίσεκτο, ενώ αντίθετα το επαιώνιο έτος 2000 ήταν. Μ' αυτόν τον τρόπο διορθώνουμε το λάθος των τριών ημερών, παραμένει όμως ένα λάθος τριών περίπου ωρών κάθε 400 χρόνια, το οποίο θα συσσωρευτεί σε μία περίπου ημέρα μετά την πάροδο 4.000 περίπου ετών. Η Ημερολογιακή Μεταρρύθμιση Η ελληνική πολιτεία ανακίνησε το ημερολογιακό θέμα το 1919, οπότε μετά από γνωμάτευση μιας ειδικής επιτροπής η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε παμψηφεί ότι: «? η μεταβολή του Ιουλιανού Ημερολογίου μη προσκρούουσα εις δογματικούς και κανονικούς λόγους δύναται να γίνει... εάν δε η πολιτεία μη ελπίζουσα τελείαν αποπεράτωσιν του νέου επιστημονικού ημερολογίου, αισθανομένη δε αυξανούσας τας δυσχερείας τας σχετικάς, εφ' όσον και τα όμορα κράτη εδέχθησαν το γρηγοριανόν, νομίζει ότι δεν δύναται να παραμείνη εις το σήμερον υφιστάμενον ημερολογιακόν καθεστώς, είναι ελευθέρα να δεχθεί το Γρηγοριανόν, ως ευρωπαίον ημερολόγιον, της εκκλησίας κρατούσης μέχρι του νέου επιστημονικού ημερολογίου, το Ιουλιανόν». Πραγματικά η ελληνική πολιτεία με το νομοθετικό διάταγμα της 18ης Ιανουαρίου 1923, που δημοσιεύτηκε στις 23 Ιανουαρίου, αντικατέστησε το Ιουλιανό Ημερολόγιο με το Γρηγοριανό και όρισε την έναρξη της εφαρμογής του τη 16η Φεβρουαρίου 1923, την οποία ονόμασε 1η Μαρτίου. Αφαιρέθηκαν δηλαδή 13 ημέρες από το έτος 1923, γιατί στις 10 ημέρες λάθους μεταξύ Γρηγοριανού και Ιουλιανού από το 325 έως το 1582 είχε επέλθει καθυστέρηση και άλλων τριών ημερών στα περίπου 340 χρόνια που είχαν παρέλθει από την πρώτη εισαγωγή του Γρηγοριανού Ημερολογίου. Επειδή όμως η Εκκλησία διατήρησε το Ιουλιανό Ημερολόγιο υπήρξε οξεία αντίδραση του λαού όταν ο εορτασμός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου δεν συνέπεσε με την Εθνική μας Εορτή της 25ης Μαρτίου. Έτσι με ομόφωνη και πάλι απόφασή της η Εκκλησία της Ελλάδος «λαμβάνουσα μέν υπ' όψιν την εκ της διαφοράς του εκκλησιαστικού ημερολογίου προς το επικρατήσαν ήδη πολιτικόν ημερολόγιον προερχομένην σύγχυσιν παρά τω λαώ και την εκ ταύτης θρησκευτικήν βλάβην αυτού, ανταποκρινομένη δε εις την πανταχόθεν εκδηλουμένην επιθυμίαν, αποφασίζει όπως αφομοιώση το εκκλησιαστικό ημερολόγιον προς το πολιτικόν...». Έτσι από τις 23 Μαρτίου 1924 το εκκλησιαστικό ημερολόγιο συνταυτίστηκε με το πολιτικό, χωρίς όμως τη μετακίνηση του Πασχαλίου που ακολουθεί και υπολογίζεται, ακόμη και σήμερα, με βάση το λανθασμένο Ιουλιανό Ημερολόγιο. Ο Μετωνικός Κύκλος Η διαφορά όμως του εορτασμού του Πάσχα μεταξύ των δυτικών και ανατολικών εκκλησιών δεν βασίζεται μόνο στο λάθος του Ιουλιανού Ημερολογίου, αλλά και στον επίσης ελλιπή Μετωνικό Κύκλο (5ος αιώνας π.Χ.) με τον οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία εξακολουθεί να υπολογίζει τις ημερομηνίες των εαρινών πανσελήνων. Γιατί σύμφωνα με το Σεληνιακό κύκλο του Μέτωνα 19 Ιουλιανά έτη είναι περίπου ίσα με 235 σεληνιακούς συνοδικούς μήνες. Υποτίθεται δηλαδή ότι μετά παρέλευση 19 ετών οι ημερομηνίες των πανσελήνων επαναλαμβάνονται. Αυτό όμως δεν είναι εντελώς ακριβές. Επειδή σήμερα γνωρίζουμε ότι ένας συνοδικός μήνας είναι ίσος με 29,530588 ημέρες οι 235 μήνες του Μετωνικού Κύκλου μας κάνουν 6.939,688180 ημέρες. Γνωρίζουμε επίσης ότι το τροπικό (ηλιακό) έτος έχει διάρκεια 365,242199 ημέρες, που σημαίνει ότι στα 19 έτη του Μετωνικού Κύκλου θα έχουμε 6.939,601781 ημέρες. Ανάμεσα στους 235 συνοδικούς μήνες και τα 19 τροπικά έτη υπάρχει μια διαφορά λοιπόν 0,086399 της ημέρας ή 2 ώρες 4 λεπτά και 24,8736 δευτερόλεπτα σε κάθε 19ετή κύκλο. Με την πάροδο όμως των ετών τα λάθη αυτά έχουν συσσωρευτεί. Έτσι στις 13 ημέρες της λανθασμένης Ιουλιανής εαρινής ισημερίας, προστίθεται και το λάθος του 19ετούς Μετωνικού Κύκλου, το οποίο ανέρχεται σήμερα σε 5 περίπου ημέρες. Η Ελληνική Ορθόδοξος Εκκλησία, παρ' όλο που όπως είπαμε έχει αποδεχτεί από το 1924 το νέο Γρηγοριανό Ημερολόγιο για τις ακίνητες εορτές, εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να χρησιμοποιεί το παλαιό Ιουλιανό Ημερολόγιο αλλά και τον Κύκλο του Μέτωνος, για τον προσδιορισμό της ημερομηνίας του Πάσχα. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι το Δυτικό Πάσχα εορτάζεται μεταξύ 22ας Μαρτίου και 25ης Απριλίου, ενώ το Ορθόδοξο Πάσχα εορτάζεται μεταξύ 4ης Απριλίου και 8ης Μαΐου (π.χ. 1983). Έτσι πολλές φορές αντί να γιορτάζουμε το Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της άνοιξης, εμείς το γιορτάζουμε μετά τη δεύτερη εαρινή πανσέληνο. Μερικές φορές μάλιστα το γιορτάζουμε τη δεύτερη Κυριακή της δεύτερης πανσελήνου της άνοιξης, αντί της πρώτης Κυριακής μετά την πρώτη εαρινή πανσέληνο, που όρισε η Σύνοδος της Νίκαιας. Έτσι λοιπόν τα δύο αυτά υπολογιστικά μαθηματικά-αστρονομικά σφάλματα, των 5 ημερών του Κύκλου του Μέτωνος και των 13 ημερών του Ιουλιανού Ημερολογίου, που υπεισέρχονται στον υπολογισμό του Ορθόδοξου Χριστιανικού Πάσχα, μας απομακρύνουν από το γράμμα, αλλά και το πνεύμα του Όρου της Νίκαιας. Είναι φανερό λοιπόν, ότι ενώ τηρείται η συνοδική διάταξη ως προς το Ιουδαϊκό Πάσχα (που δεν τηρούν οι δυτικές εκκλησίες), παραβιάζεται εν τούτοις ως προς το ουσιαστικότερο μέρος της, ως προς την πρώτη δηλαδή Κυριακή μετά την πρώτη εαρινή πανσέληνο.

Πηγή : www.eugenfound.edu.gr

Νέα θεωρία «συμφιλιώνει» τις μαύρες τρύπες με την κβαντική φυσική

Τη λύση σε ένα «μυστήριο» 40 ετών, το οποίο φέρνει σε αντίθεση θεμελιώδεις αρχές της κβαντικής φυσικής με τις ιδιότητες των μαύρων τρυπών, υποστηρίζουν πως ανακάλυψαν επιστήμονες από το πανεπιστήμιο του Μπάφαλο στις ΗΠΑ. 
Πιο συγκεκριμένα, οι Αμερικανοί επιστήμονες ανέπτυξαν μια νέα θεωρία που απαντά στο Παράδοξο της Χαμένης Πληροφορίας, έναν γρίφο που προσπαθούν να λύσουν οι φυσικοί εδώ και τέσσερις δεκαετίες, με σκοπό να αποδείξουν πως οι μαύρες τρύπες δεν παραβιάζουν την κβαντομηχανική.
Το Παράδοξο συνδέεται με το γεγονός ότι μια μαύρη τρύπα έχει τόσο ισχυρό βαρυτικό πεδίο ώστε να «καταπίνει» την ύλη και το φως που θα βρεθούν στην εμβέλειά του. Τότε, μαζί με τα φωτόνια και τα σωματίδια που «καταβροχθίζονται», φαίνεται πως εξαφανίζονται για πάντα και οι πληροφορίες που αυτά κωδικοποιούν. Κάτι που όμως αντιβαίνει σε έναν από τους θεμελιώδεις «πυλώνες» της κβαντικής φυσικής, σύμφωνα με τον οποίο η πληροφορία δεν μπορεί ποτέ να χαθεί, αλλά πάντοτε διατηρείται.
Η νέα θεωρία αίρει το Παράδοξο, και έτσι «συμφιλιώνει» την κβαντική φυσική με τις ιδιότητες των μαύρων τρυπών, δείχνοντας πως η πληροφορία δεν χάνεται. «Η μελέτη μας έδειξε πως οι πληροφορίες δεν εξαφανίζονται όταν εισέλθουν σε μια μαύρη τρύπα», λέει χαρακτηριστικά στο σάιτ του πανεπιστημίου ο Ντέγιαν Στόικοβιτς, αναπληρωτής καθηγητής φυσικής και ένας από τους επιστήμονες που τη διατύπωσαν, συμπληρώνοντας ότι οι πληροφορίες είναι δυνατόν να ανακτηθούν από την ακτινοβολία που εκπέμπει η μαύρη τρύπα.
Η θεωρία περιγράφεται σε άρθρο των Αμερικανών φυσικών στο περιοδικό Physical Review Letters. Σε αυτό, οι συγγραφείς του δείχνουν με ποιον τρόπο από τις αλληλεπιδράσεις των σωματιδίων που εκπέμπει μια μαύρη τρύπα μπορούν να αποκαλυφθούν όχι μόνο τα χαρακτηριστικά της ύλης και της ενέργειας που έχει «καταπιεί», αλλά και οι ιδιότητες του άστρου από το οποίο αυτή προέκυψε.
Σύμφωνα τον Στόικοβιτς, πρόκειται για μία σημαντική ανακάλυψη, αφού ακόμη και οι φυσικοί που θεωρούσαν ότι η πληροφορία δεν χάνεται σε μία μαύρη τρύπα δεν είχαν καταφέρει μέχρι σήμερα να περιγράψουν με μαθηματικά τον μηχανισμό που τη διατηρεί. Αντίθετα, στο άρθρο στο Physical Review Letters, παρατίθενται εξισώσεις που δείχνουν πώς διατηρείται η πληροφορία.
Το Παράδοξο πρωτοδιατυπώθηκε πριν από 40 χρόνια, όταν ο Βρετανός φυσικό Στίβεν Χόκινγκ έδειξε πως οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν ακτινοβολία, με συνέπεια να «εξαερώνονται» με την πάροδο του χρόνου. Μία άμεση συνέπεια αυτής της ανακάλυψης ήταν πως οι πληροφορίες στο εσωτερικό της θα χαθούν για πάντα όταν αυτή εξαφανισθεί, παραβιάζοντας έτσι την κβαντική φυσική.
Αν και ο Χόκινγκ ήταν τόσο βέβαιος για το Παράδοξο που έβαλε στοίχημα με συναδέλφους του, λίγα χρόνια αργότερα έκανε στροφή 180 μοιρών, παρουσιάζοντας ένα θεωρητικό μοντέλο που επιτρέπει τη διατήρηση της πληροφορίας. Ωστόσο, η λύση του δεν έπεισε όλη την επιστημονική κοινότητα, με συνέπεια μέχρι σήμερα να μην έχει βρεθεί κοινά αποδεκτή εξήγηση.
Με βάση τους ερευνητές από το Μπάφαλο, αυτή η εξήγηση «κρύβεται» τόσο στα σωματίδια που εκπέμπει μία μαύρη τρύπα, όσο και στις ασθενείς αλληλεπιδράσεις τους. Έτσι, λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα δεδομένα, δείχνουν ότι ένας εξωτερικός παρατηρητής έχει τη δυνατότητα να ανακτήσει τα χαρακτηριστικά της ύλης και της ενέργειας που έχει «καταπιεί» το ισχυρό βαρυτικό πεδίο.
Οι αλληλεπιδράσεις αυτές περιλαμβάνουν από τη βαρυτική έλξη μεταξύ των σωματιδίων μέχρι την ανταλλαγή φωτονίων. Παρόλο που αυτές οι «συσχετίσεις» δεν ήταν άγνωστες, οι περισσότεροι επιστήμονες τις θεωρούσαν ασήμαντες μέχρι τώρα. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Στόικοβιτς, είναι το «κλειδί» που αίρει το Παράδοξο.

Πηγή: Sfairika.gr

Φωτορεπορτάζ από το επικό ταξίδι του Rosetta

Δόθηκαν στη δημοσιότητα νέες εικόνες που τράβηξε το σκάφος ενώ ταξίδευε στο ηλιακό μας σύστημα

 

Μια από τις νέες εικόνες που έστειλε το Rosetta δείχνει με μεγάλη λεπτομέρεια μια από τις περιοχές του κομήτη 67P Credit: (ESA/Rosetta/NAVCAM)

Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος έδωσε στη δημοσιότητα μια σειρά από νέες, πραγματικά εντυπωσιακές εικόνες που κατέγραψε και συνεχίζει να καταγράφει το διαστημικό σκάφος Rosetta το οποίο εξερευνά τους τελευταίους μήνες τον κομήτη 67P. Το σκάφος πλησίασε τον κομήτη και τέθηκε σε τροχιά γύρω από αυτόν μετά από ένα επικό ταξίδι δέκα ετών στο ηλιακό μας σύστημα.

Η ESA έδωσε στη δημοσιότητα νέες κοντινές και μεγάλης λεπτομέρειας εικόνες από τον κομήτη ο οποίος πλησιάζει πλέον τον Ηλιο και έτσι το Rosetta θα έχει τη δυνατότητα να μελετήσει μια σειρά από φαινόμενα ενώ είναι πιθανό να «ξυπνήσει» από τον λήθαργό της και η διαστημοσυσκευή Philae που βρίσκεται σε αδράνεια λόγω έλλειψης ενέργειας πάνω στον κομήτη. Η ESA δημοσίευσε επιπλέον και εικόνες που τράβηξε το Rosetta κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, όπως εικόνες της Γης και του Αρη.


Η Γη όπως την είδε από μακριά το Rosetta. Credit: (ESA/Rosetta/NAVCAM)


O Αρης μέσα από τον φακό του Rosetta. Credit :(ESA/Rosetta/NAVCAM)

Πηγή : ΤΟ ΒΗΜΑ Science

Ευρωπαικη έκθεση Διαστήματος

Από την σημερινή μας επίσκεψη στην Ευρωπαικη έκθεση Διαστήματος στή Πλατεία Συντάγματος.

 

Την Κυριακή 05 Απριλίου 2015 στις 11:00 π.μ. στην Πλατεία Εθνικής Αντίστασης στη Σαλαμίνα (Εναντι Καφετέριας Viento) η ομάδα μας και ή ομάδα ''ΑΡΑΤΟΣ'' θα κάνουμε Ηλιακή Παρατήρηση και μελέτη της κηλίδας AR 2305. Οσοι πιστοί προσέλθετε !

Και ΠΡΟΣΟΧΗ ποτέ δεν κοιτάμε τον ήλιο χωρις προστατευτικά φίλτρα 

AR 2305

Πλήθος οι πλανήτες σαν τη Γη με δύο ήλιους

Οι πλανήτες που βρίσκονται σε δυαδικά αστρικά συστήματα έγιναν ευρέως γνωστοί από την πρώτη από τις έξι ταινίες του «Πολέμου των Αστρων» στην οποία ο πρωταγωνιστής ζει σε έναν τέτοιο πλανήτη, τον θρυλικό Τατούιν. Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις των άστρων ενός δυαδικού συστήματος κάνει εξαιρετικά δύσκολο αν όχι αδύνατο τον σχηματισμό πλανητών κοντά τους. Ομως τα τελευταία χρόνια έχουν εντοπιστεί αρκετοί πλανήτες που βρίσκονται σε δυαδικά συστήματα. Μια νέα μελέτη αναφέρει ότι οι πλανήτες με δύο ήλιους είναι πολύ πιο κοινοί στο Σύμπαν από όσο πιστεύαμε και μάλιστα αρκετοί από αυτούς είναι βραχώδεις και με χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της Γης.
«Τα διπλά ηλιοβασιλέματα σαν αυτά του Τατούιν μπορεί να είναι πολύ πιο κοινά από όσο πιστεύαμε» αναφέρουν οι ερευνητές στη μελέτη που θα δημοσιευθεί στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal». Τη μελέτη πραγματοποίησε ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο της Γιούτα και το Αστεροσκοπείο Harvard Smithsonian για λογαριασμό του Προγράμματος Εξωτερικών Πλανητών της NASA.

tovima