Ενέργεια από το Ηλιακό μας σύστημα; είναι κάτι τέτοιο εφικτό;

Έχουμε ξαναδημοσιεύσει άρθρο για την περίφημη κλίμακα Καρντάσεφ. Αυτή η κλίμακα σχεδιάστηκε αρχικά το 1964 από τον Ρώσο αστροφυσικό Νικολάι Καρντάσεφ (ο οποίος αναζητούσε σημάδια εξωγήινης ζωής μέσα σε κοσμικά σήματα). Αποτελείται από 3 βασικές κατηγορίες, που  η καθεμία από αυτές καθορίζεται από το επίπεδο της διαθέσιμης ενέργειας: Ο Τύπος 1 ( 10¹⁶  Βατ*), ο Τύπος 2 (10²⁶ Βατ) και ο Τύπος 3 (10³⁶ Βατ ). Άλλοι αστρονόμοι έχουν επεκτείνει την κλίμακα στο Τύπο 4 (10⁴⁶ Βατ) και στον Τύπο V (η ενέργεια που είναι διαθέσιμη σε αυτό το είδος του πολιτισμού θα ισοδυναμεί με εκείνη όλης της διαθέσιμης ενέργειας όχι μόνο στο σύμπαν μας, αλλά σε όλα τα σύμπαντα και σε όλες τις χρονικές γραμμές). Αυτές οι προσθήκες λαμβάνουν υπ' όψιν τόσο την ενεργειακή πρόσβαση όσο και την ποσότητα των γνώσεων στην οποία έχουν πρόσβαση οι πολιτισμοί.

Βρίσκεται λοιπόν ο τεχνολογικός μας πολιτισμός, λόγω των διογκούμενων αναγκών σε ενέργεια της ανθρωπότητας, στα πρόθυρα της μετάβασης στον Πολιτισμό τύπου 1 : 

Και πού μπορούμε να βρούμε αλλού πηγές ενέργειας; 

Καλλιτεχνική απεικόνιση ενός υποθετικού διαστημικού¨τάνκερ¨μεταφοράς καυσίμων. Πηγή: kulch.spb.ru

Μία λύση βρίσκεται και εδώ...

Φανταστείτε ένα μέρος κάπου στο Σύμπαν με εκατοντάδες φορές περισσότερα φυσικό αέριο και άλλους υγρούς υδρογονάνθρακες από όλα τα γνωστά αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που υπάρχουν στον πλανήτη μας. Όπως αποδεικνύεται, το μέρος αυτό ή για την ακρίβεια ο πλανήτης αυτός είναι ένα συγκριτικά μικρό, σκονισμένο και διαρκώς βροχερό φεγγάρι, που βρίσκεται εδώ, στο δικό μας Ηλιακό σύστημα, σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη Κρόνο.

Εικόνα: Κασσίνι/ΝΑΣΑ

Στον Τιτάνα, το μεγαλύτερο από τα 62 φεγγάρια του Κρόνου, υδρογονάνθρακες συνήθως πέφτουν από τον ουρανό με μορφή βροχής σε μια «θλιμένη καταιγίδα» και συγκεντρώνονται με τη μορφή τεράστιων λιμνών  και αμμόλοφων. Κάτι τέτοιο μας είναι από καιρό γνωστό ή τουλάχιστον υπήρχαν ανάλογες υποθέσεις, αλλά τώρα έχουμε αποδείξεις και ποσοτικά στοιχεία χάρη στη (πρώην) διαστημοσυσκευή Κασσίνι της NASA.

Ενώ η πλειονότητα της επιφάνειας της Γης καλύπτεται από νερό, το μεγαλύτερο μέρος του Τιτάνα καλύπτεται από λίμνες, θάλασσες και πλημμυρισμένες κοιλάδες ποταμών γεμάτες με υγρό Μεθάνιο και Αιθάνιο, ενώ οι αμμόλοφοι δεν αποτελούνται από άμμο, αλλά πιθανότατα από Θολίνες, μια κατηγορία οργανικών υλικών που σχηματίζονται από ενώσεις που περιέχουν Άνθρακα (Διοξείδιο του άνθρακα, Μεθάνιο, Αιθάνιο και άλλα), Ηλιακή Υπεριώδη ακτινοβολία ή άλλες κοσμικές ακτίνες.

Αυτά τα υλικά φυσιολογικά δεν σχηματίζονται στη Γη, αλλά είναι πλούσια σε οργανικές ενώσεις με βάση τον άνθρακα που μπορούν να μετασχηματιστούν σε προβιοτική ζωή με την παρουσία νερού.

Στην πραγματικότητα, οι Θολίνες έπαιξαν πιθανά ρόλο στην προέλευση της ζωής στη Γη. Οι επιστήμονες μπορούν να υποθέσουν το βάθος και τον όγκο των λιμνών του Τιτάνα βάσει της σκούρας εμφάνισής τους όπως εμφανίζονται σε απεικονίσεις οργάνων ραντάρ,  και συγκρίνοντας τες με τις σχετικές μελέτες μέσου βάθους που εξάγονται από τα στατιστικά στοιχεία του πλανήτη μας.

Οι παρατηρήσεις αυτές βασίζονται σε ευρήματα στις βόρειες πολικές περιοχές του μεγαλύτερου δορυφόρου του Κρόνου. Η διαστημοσυσκευή Κασσίνι παρατήρησε μόνο τη νότια περιοχή του Τιτάνα χρησιμοποιώντας τεχνολογία ραντάρ, αλλά λίγες λίμνες ήταν άμεσα ορατές.

Η Διαστημοσυσκευή Κασσίνι της NASA χρησιμοποίησε τεχνολογία ραντάρ για να χαρτογραφήσει περίπου το 20% της πλούσιας σε άνθρακα επιφάνειας του Τιτάνα. Ακριβώς μέσα σε αυτό το κλάσμα της επιφάνειας του φεγγαριού, η NASA κατάφερε να παρατηρήσει εκατοντάδες λίμνες και θάλασσες, πολλές δεκάδες από αυτές εκτιμάται ότι περιέχουν περισσότερους υγρούς υδρογονάνθρακες από ότι όλα τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου της Γης, τα οποία βρίσκονται από κοινού σε κάθε λίμνη πάνω στον Τιτάνα.

Και εκείνοι οι θόλοι γεμάτοι με Θολίνη; Πιθανώς περιέχουν αρκετές οργανικές ουσίες με βάση τον άνθρακα φθάνοντας εκατοντάδες φορές την ποσότητα των υπό εξόρυξη αποθεμάτων άνθρακα που υπάρχουν στο έδαφος, και στο υπέδαφος του πλανήτη μας.

Οι αριθμοί αυτοί είναι αρκετά εκπληκτικοί και καθόλου ευκαταφρόνητοι, ειδικά αν θεωρήσετε ότι τα αποθέματα φυσικού αερίου της Γης, είναι λιγότερα από αυτά στον Τιτάνα.. Στον ταπεινό μας πλανήτη υπάρχουν αποδεδειγμένα αποθέματα συνολικού ύψους 130 δισεκατομμυρίων τόνων, αρκετά για να παρέχουν 300 φορές την ποσότητα ενέργειας που χρησιμοποιούν όλες οι Ηνωμένες Πολιτείες ετησίως για οικιακή θέρμανση, ψύξη και φωτισμό.

Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με αυτό που βλέπουμε στον Τιτάνα - δεκάδες εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες λίμνες που η κάθε μία χωριστά, περιέχει τουλάχιστον τόσο μεγάλο ενεργειακό δυναμικό, συγκεντρωμένο, ¨δροσερό¨και έτοιμο υπό τη μορφή υγρού Αιθανίου και Μεθανίου. Ο Τιτάνας δεν έχει στην ατμόσφαιρά του Οξυγόνο, αλλά μια στροβιλιζόμενη πορτοκαλί, χημική ομίχλη η οποία  θεωρείται ότι αποτελείται από ένα στοιχείο (πιθανότατα Θείο).

Εδώ γεννάται ένα ερώτημα: είναι όλο αυτό το δυνητικά τεράστιο ενεργειακό στοιχείο που θα μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε πριν ξεκινήσουν τα αποθέματα του πλανήτη μας να εξαντλούνται; Αξίζει να αντιμετωπίσουμε τις υπερβολικά χαμηλές θερμοκρασίες των πρωτόγνωρων για τον άνθρωπο πολικών καταιγίδων του Τιτάνα, τα πυκνά νέφη βλαβερών χημικών ουσιών και τελικά αξίζει να αρχίσουμε τα ...ενεργειακά ταξίδια μας στον Τιτάνα;

Ο  χρόνος θα δείξει. Στο μεταξύ, όμως, οι επιστήμονες θα εξετάσουν προσεκτικά όλες τις ενδείξεις που προήλθαν από το διαστημικό σκάφος Κασσίνι και από τη διαστημοσυσκευή  Χόιχενς όσο αυτά ¨ζούσαν¨,  καθώς στη διάρκεια της ζωής τους μας προίκισαν με εκπληκτικές αποκαλύψεις για τη δική μας εξέλιξη που βασίζεται στον άνθρακα, στοιχείο το  οποίο τροφοδοτεί τα υπολογιστικά μοντέλα των επιστημόνων σχετικά με τις κλιματικές αλλαγές που υφίσταται ο Τιτάνας.  

Το Μεθάνιο είναι ένα από τα πιο ισχυρά αέρια του θερμοκηπίου εδώ στη Γη,  και η παρακολούθηση των επιπτώσεων μιας τέτοιας ατμόσφαιρας με βαρέα μέταλλα όπως στον Τιτάνα θα μπορούσε να μας διδάξει πολλά για τη ζωή σε έναν κόσμο με μεταβαλλόμενες θερμοκρασίες και μια ενεργειακά αυξανόμενη εξάρτηση από τα φυσικά αέρια.

Μια από τις τελευταίες εικόνες της διαστημοσυσκευής Κασσίνι πριν την συντριβή της πάνω στον Κρόνο στις 15 Σεπτεμβρίου 2017.

Πηγή

Πηγές υπάρχουν επίσης και στις παραπομπές του κειμένου (οι λέξεις με τα μπλε γράμματα)

Απόδοση στα Ελληνικά : Δημήτρης Γκίκας.

 Για διορθώσεις μετάφρασης ως προς το πρότυπο κείμενο, απορίες, ή συμπληρώματα, γράψτε μας: gikasd63@hotmail.com  η αφήστε μήνυμα inbox στη Σελίδα:

 https:/www.facebook.com/groups/174408446026959/

 Επίσης εάν θέλετε να δημοσιευτεί στο μπλόγκ μας κάποια δική σας εργασία, άρθρο, ή paper σχετικά με την επιστήμη, αποστείλατε τα άρθρα αυτά συνοδευόμενα απαραίτητα από τη σχετική βιβλιογραφία, και την σχετική έντυπη άδεια σας για δημοσίευση στο μπλόγκ μας, στη διεύθυνση: gikasd63@hotmail.com  . Η δημοσίευση είναι εντελώς δωρεάν.

Εάν, κατά την άποψή σας, υπάρχουν επιστημονικά λάθη στο πρότυπο κείμενο η ομάδα μας δεν μπορεί να παρέμβει και να το αλλάξει χωρίς την συναίνεση του αρθρογράφου. Για οποιαδήποτε τέτοια αλλαγή επικοινωνήστε με την πηγή του άρθρου.

 Το κείμενο υπόκειται σε επικαιροποίηση αν υπάρξουν έγκυρες διορθώσεις ή νέα στοιχεία που αφορούν το θέμα του άρθρου. 

Γιά την ομάδα : @Aratosastronomy

Νέα Φυσική ;

Το βελτιωμένο όργανο μέτρησης κοσμικών αποστάσεων του Διαστημικού Τηλεσκοπίου Χάμπλ (Hubble Yardstick) δίνει στους επιστήμονες ικανά στοιχεία που υποδηλώνουν μια νέα φυσική στο Σύμπαν

Αστρονόμοι χρησιμοποίησαν το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χάμπλ της NASA για να επιτύχουν τις πιο ακριβείς μετρήσεις του ρυθμού διαστολής του σύμπαντος από τότε που υπολογίστηκε αρχικά πριν από περίπου έναν αιώνα. Είναι ενδιαφέρον ότι τα αποτελέσματα αναγκάζουν τους αστρονόμους να θεωρήσουν ότι μπορεί να παρατηρούν νέα στοιχεία για κάτι απρόσμενο στη λειτουργία και στη δομή του Σύμπαντος.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το τελευταίο εύρημα του ΔΤ Χάμπλ επιβεβαιώνει μια ασυνήθιστη απόκλιση, που δείχνει ότι το Σύμπαν διαστέλλεται πιο γρήγορα από ότι αναμενόταν. Όλο αυτό έρχεται σε αντίθεση με την όλη πορεία του Σύμπαντος που αναμενόταν από τους αστρονόμους να συμβεί λίγο μετά την Μεγάλη Έκρηξη. Οι ερευνητές προτείνουν ότι μπορεί να υπάρχει μια νέα φυσική για να εξηγηθεί η ασυνέπεια αυτή.


"Η επιστημονική κοινότητα αγωνίζεται πραγματικά για την κατανόηση της έννοιας αυτής της απόκλισης", δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής και βραβευμένος με Νόμπελ Adam Riess του Ινστιτούτου Επιστήμης Διαστημικού Τηλεσκοπίου (STScI) και του Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, στη Βαλτιμόρη, και το Μαίρυλαντ των ΗΠΑ .

Αυτή η απεικόνιση δείχνει τα τρία βήματα που οι αστρονόμοι χρησιμοποίησαν για να μετρήσουν το ρυθμό διαστολής του σύμπαντος (σταθερά του Χάμπλ) με μια άνευ προηγουμένου ακρίβεια, μειώνοντας τη συνολική αβεβαιότητα στο 2,3%. Οι μετρήσεις εξομαλύνουν και ενισχύουν την κατασκευή της κλίμακας κοσμικής απόστασης, η οποία χρησιμοποιείται για τη ακριβή μέτρηση αποστάσεων σε γαλαξίες που βρίσκονται κοντά και μακριά από τη Γη. Η τελευταία μελέτη του ΔΤ Χάμπλ επεκτείνει τον αριθμό μιας κατηγορίας  μεταβλητών αστέρων με την ονομασία Κηφείδες, οι οποίοι έχουν μελετηθεί σε αποστάσεις μέχρι και 10 φορές μακριά από τον γαλαξία μας, σε σχέση με τα προηγούμενα αποτελέσματα του ΔΤ Χάμπλ.

Εικόνα: NASA, ESA, A. Feild (STScI) και A. Riess (STScI / JHU)

Η ομάδα του Riess, η οποία περιλαμβάνει τον Stefano Casertano, επίσης του STScI και του Johns Hopkins, έχει χρησιμοποιήσει το ΔΤ Χάμπλ τα τελευταία έξι χρόνια για να βελτιώσει τις μετρήσεις των αποστάσεων σε γαλαξίες, χρησιμοποιώντας τα αστέρια τους ως χιλιομετρικούς δείκτες αποστάσεων. Αυτές οι μετρήσεις χρησιμοποιούνται για να υπολογίσουν πόσο γρήγορα το σύμπαν διαστέλλεται με τη πάροδο του χρόνου, μια τιμή γνωστή ως ¨Σταθερά του Χάμπλ¨. Η νέα μελέτη της ομάδας επεκτείνει τον αριθμό των αστεριών που μελετήθηκαν σε αποστάσεις μέχρι και 10 φορές μακρύτερα από τη Γη στο διάστημα από τα προηγούμενα αποτελέσματα των δεδομένων του ΔΤ Χάμπλ.

Αλλά η εκτιμήσεις του Riess ενισχύουν την ανομοιογένεια με τις αναμενόμενες εκτιμήσεις που προέρχονται από παρατηρήσεις της διαστολής του πρώιμου σύμπαντος, 378.000 χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη - το βίαιο γεγονός που δημιούργησε το Σύμπαν πριν από περίπου 13.7 δισεκατομμύρια χρόνια. Οι μετρήσεις αυτές έγιναν από τον διαστημικό τηλεσκόπιο Πλάνκ του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος, ο οποίος χαρτογραφεί τη Μικροκυματική Ακτινοβολία Υποβάθρου, ένα απομεινάρι της Μεγάλης έκρηξης. Η διαφορά μεταξύ των δύο αυτών εκτιμήσεων είναι περίπου 9%. Οι νέες μετρήσεις του ΔΤ Χάμπλ συμβάλλουν στη μείωση της πιθανότητας ότι η απόκλιση στις τιμές είναι συμπτωματική, με στατιστικό συντελεστή 1 στις 5.000.

Το αποτελέσματα των μετρήσεων του ΔΤ Πλάνκ προέβλεπαν ότι η τιμή της Σταθεράς του Χάμπλ Hubble θα έπρεπε τώρα να είναι 67 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο ανά Μεγαπαρσέκ (3,3 εκατομμύρια έτη φωτός), και δεν θα μπορούσε να υπερβαίνει τα 69 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο ανά Μεγαπαρσέκ. Αυτό σημαίνει ότι για κάθε 3,3 εκατομμύρια έτη φωτός μακρύτερα από τη Γη είναι κάποιος γαλαξίας, αυτός κινείται*  με ταχύτητα 67 χιλιόμετρων ανά δευτερόλεπτο . Όμως η ομάδα του Riess μέτρησε μια τιμή 73 χιλιομέτρων ανά δευτερόλεπτο ανά Μεγαπαρσέκ, υποδεικνύοντας ότι οι γαλαξίες κινούνται με ταχύτερο ρυθμό από ότι αρχικά είχε προκύψει από παρατηρήσεις του πρώιμου σύμπαντος.

Τα δεδομένα του Hubble είναι τόσο ακριβή ώστε οι αστρονόμοι δεν μπορούν να απορρίψουν το χάσμα μεταξύ των δύο αποτελεσμάτων ως σφάλματα σε οποιαδήποτε μεμονωμένη μέτρηση ή μέθοδο. "Και τα δύο αποτελέσματα έχουν δοκιμαστεί με πολλούς τρόπους, έτσι ώστε να εμποδίσουμε μια σειρά από άσχετα λάθη", εξήγησε ο Riess, "είναι όλο και πιο πιθανό ότι αυτό δεν είναι σφάλμα, αλλά ένα χαρακτηριστικό του σύμπαντος".


Εξηγώντας μια...εκνευριστική ασυμφωνία.


Ο Riess περιέγραψε μερικές πιθανές εξηγήσεις για αυτή την αναντιστοιχία, όλες σχετικές με το 95% του Σύμπαντος που περιβάλλεται από... σκοτάδι. Μια πιθανότητα είναι ότι η σκοτεινή ενέργεια, που είναι ήδη γνωστό ότι επιταχύνει τον Σύμπαν, μπορεί να σπρώχνει τους γαλαξίες μακρυά τον ένα από τον άλλο με ακόμη μεγαλύτερη - ή αυξανόμενη - δύναμη. Αυτό σημαίνει ότι η ίδια η επιτάχυνση μπορεί να μην έχει σταθερή τιμή στο Σύμπαν, αλλά αλλάζει με την πάροδο του χρόνου. Ο Riess μοιράστηκε ένα βραβείο Νόμπελ για την ανακάλυψη του επιταχυνόμενου σύμπαντος το 1998.

Μια άλλη αντίληψη είναι ότι το Σύμπαν περιέχει ένα νέο υποατομικό σωματίδιο που ταξιδεύει κοντά στην ταχύτητα του φωτός. Τέτοια ταχέως κινούμενα σωματίδια ονομάζονται συλλογικά «σκοτεινή ακτινοβολία» και περιλαμβάνουν γνωστά στο παρελθόν σωματίδια όπως τα νετρίνα, τα οποία δημιουργούνται σε πυρηνικές αντιδράσεις και ραδιενεργές διασπάσεις. Σε αντίθεση με ένα φυσιολογικό νετρίνο, το οποίο αλληλεπιδρά με μια υποατομική δύναμη, αυτό το νέο σωματίδιο θα επηρεαστεί μόνο από τη βαρύτητα και αποκαλείται** "άγονο νετρίνο".


Ακόμη μια άλλη ελκυστική πιθανότητα είναι ότι η σκοτεινή ύλη (μια αόρατη μορφή ύλης που δεν αποτελείται από πρωτόνια, νετρόνια και ηλεκτρόνια) αλληλεπιδρά ισχυρότερα με την κανονική ύλη ή την ακτινοβολία από ότι είχε προηγουμένως υποτεθεί.

Οποιοδήποτε από αυτά τα σενάρια θα άλλαζε το περιεχόμενο της δομής του πρώιμου Σύμπαντος, οδηγώντας σε ασυνέπειες στα θεωρητικά μοντέλα. Αυτές οι ασυνέπειες θα οδηγούσαν σε λανθασμένη τιμή για τη Σταθερά του Χάμπλ, που συνάγεται από τις παρατηρήσεις του νεαρού Σύμπαντος. Αυτή η τιμή θα ήταν τότε σε αντίθεση με τον αριθμό που προέκυψε από τις παρατηρήσεις του ΔΤ Χάμπλ.

Ο Riess και οι συνεργάτες του δεν έχουν ακόμα απαντήσεις σε αυτό το ¨ενοχλητικό¨ πρόβλημα, αλλά θα συνεχίσουν να εργάζονται για την τελειοποίηση του ρυθμού διαστολής του σύμπαντος. Μέχρι στιγμής, η ομάδα του Riess, που ονομάζεται Supernova H0 for the Equation of State (SH0ES), μείωσε την αβεβαιότητα στο 2,3%. Πριν από την εκτόξευση του ΔΤ Χάμπλ το 1990, οι εκτιμήσεις της σταθεράς του Χάμπλ διέφεραν κατά ένα συντελεστή του δύο. Ένας από τους βασικούς στόχους του ΔΤ Χάμπλ ήταν να βοηθήσει τους αστρονόμους να μειώσουν την τιμή αυτής της αβεβαιότητας μέσα σε ένα περιθώριο λάθος μόλις 10%. Από το 2005, η ομάδα έχει επιδιώξει να βελτιώσει την ακρίβεια της σταθεράς του Χάμπλ με μια ακρίβεια που επιτρέπει την καλύτερη κατανόηση της συμπεριφοράς του σύμπαντος.

Δημιουργώντας μια κλίμακα απόστασης


Η ομάδα έχει επιτύχει να βελτιώσει την  τιμή της Σταθεράς του Χάμπλ εξορθολογίζοντας και ενισχύοντας την κατασκευή της κλίμακας κοσμικών των αποστάσεων, την οποία χρησιμοποιούν οι αστρονόμοι για να μετρήσουν με ακρίβεια αποστάσεις σε γαλαξίες που βρίσκονται κοντά ή μακριά από τη Γη. Οι ερευνητές έχουν συγκρίνει αυτές τις αποστάσεις με την Διαστολή του χώρου όπως εκείνη μετράται από την παραμόρφωση (το τέντωμα αν προτιμάτε) του φωτός που φτάνει στα τηλεσκόπιά μας από τους γαλαξίες που απομακρύνονται από εμάς. Έπειτα, χρησιμοποιώντας την φαινόμενη προς τα εξωτερικά σημεία του Σύμπαντος ταχύτητα των γαλαξιών για κάθε απόσταση, υπολογίζουν τη Σταθερά του Χάμπλ.

Τα πρότυπα κηρία: Υπερκαινοφανείς τύπου Ια και μεταβλητοί Κηφείδες. Εικόνα: NASA/JPL-Caltech

Όμως, η τιμή της σταθεράς του Χάμπλ είναι τόσο ακριβής όσο και η ακρίβεια των μετρήσεων. Οι αστρονόμοι δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν μια...μεζούρα  για να μετρήσουν τις αποστάσεις μεταξύ γαλαξιών. Αντί αυτού, έχουν επιλέξει ειδικές κατηγορίες αστεριών και Υπερκαινοφανών (πρότυπα κηρία) ως κοσμικούς μετρητές ή δείκτες μιλίων -χιλιομετρικούς δείκτες, για την ακριβή μέτρηση των γαλαξιακών αποστάσεων.


Μεταξύ των πιο αξιόπιστων για κοντινές αποστάσεις είναι οι μεταβλητοί Κηφείδες , τα παλλόμενα αστέρια που η φωτεινότητά τους αυξομειώνεται περιοδικά με ρυθμούς που αντιστοιχούν στην ενδογενή τους φωτεινότητα. Οι αποστάσεις τους, επομένως, μπορούν να συναχθούν με τη σύγκριση της εγγενούς φωτεινότητας τους με την φαινόμενη τους φωτεινότητα όπως αυτή φαίνεται από τη Γη.

Οι εικόνες αυτές απο το ΔΤ Χάμπλ παρουσιάζουν δύο από τους 19 γαλαξίες που αναλύθηκαν σε ένα πρόγραμμα για τη βελτίωση της ακρίβειας του ρυθμού διαστολής του Σύμπαντος, μια τιμή γνωστή ως Σταθερά του Χάμπλ. Οι έγχρωμες-σύνθετες εικόνες δείχνουν τους Γαλαξίες NGC 3972 (αριστερά) και NGC 1015 (δεξιά), που βρίσκονται 65 εκατομμύρια έτη φωτός και 118 εκατομμύρια έτη φωτός, αντίστοιχα, από τη Γη. Οι κίτρινοι κύκλοι σε κάθε γαλαξία αντιπροσωπεύουν τις θέσεις των παλλόμενων αστέρων που ονομάζονται μεταβλητοί Κηφείδες.

Εικόνες: NASA, ESA, Α. Riess (STScI / JHU)

Η αστρονόμος Ενριέττα Σ. Λίβιτ ήταν η πρώτη που αναγνώρισε τη χρησιμότητα των μεταβλητών Κηφείδων για τη μέτρηση των κοσμικών αποστάσεων το 1913. Αλλά το πρώτο βήμα είναι να μετρήσουμε τις αποστάσεις εως τους Κηφείδες ανεξάρτητα από τη φωτεινότητα τους, χρησιμοποιώντας ένα βασικό εργαλείο γεωμετρίας που ονομάζεται Παράλλαξη. Πρόκειται για την προφανή μετατόπιση της θέσης ενός αντικειμένου λόγω αλλαγής του σημείου θέασης του παρατηρητή. Αυτή η τεχνική εφευρέθηκε από τους αρχαίους Έλληνες που το χρησιμοποίησαν για να μετρήσουν την απόσταση από τη Γη έως τη Σελήνη.

Τα τελευταία δεδομένα του ΔΤ Χάμπλ βασίζονται σε μετρήσεις της παράλλαξης οκτώ πρόσφατα αναλυθέντων Κεφειδών στον Γαλαξία μας. Αυτά τα αστέρια είναι περίπου 10 φορές μακρύτερα από αυτά που μελετήθηκαν πριν, και βρίσκονται σε απόσταση που κυμαίνεται μεταξύ 6.000 και 12.000 έτη φωτός από τη Γη, καθιστώντας τα ως μία πρόκληση όσο αναφορά την μελέτη τους. Πάλλονται σε μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα , όπως και οι Κηφείδες που παρατηρούνται από το ΔΤ Χάμπλ σε μακρινούς γαλαξίες που περιέχουν ένα ακόμα αξιόπιστο κριτήριο μέτρησης (yardstick),. Πρόκειται για Υπερκαινοφανείς αστέρες (σουπερνόβα) Τύπου Ια. Αυτός ο τύπος Υπερκαινοφανούς λάμπει με μια ομοιόμορφη φωτεινότητα, και είναι αρκετά λαμπρός για να γίνεται ορατός από σχετικά μακρινές αποστάσεις. Προηγούμενες παρατηρήσεις του ΔΤ Χάμπλ μελέτησαν 10 Κηφείδες ταχείας αναλαμπής (αναβοσβήματος), οι οποίοι βρίσκονται 300 με 1.600 έτη φωτός από τη Γη.


Ερευνώντας τα Άστρα

Για να μετρήσουν την παράλλαξη με το ΔΤ Χάμπλ, η ομάδα έπρεπε να μετρήσει την φαινόμενη μικροσκοπική ταλάντωση των Κηφείδων λόγω της κίνησης της Γης γύρω από τον Ήλιο. Αυτές οι ταλαντεύσεις έχουν το μέγεθος μόλις 1/100 ενός μόνο εικονοστοιχείου (pixel) στη ψηφιακή φωτογραφική μηχανή του τηλεσκοπίου, το οποίο είναι περίπου το φαινόμενο μέγεθος ενός κόκκου άμμου που βρίσκεται 100 μίλια μακριά ! 


Ως εκ τούτου, για να εξασφαλιστεί η ακρίβεια των μετρήσεων, οι αστρονόμοι ανέπτυξαν μια έξυπνη μέθοδο που δεν προβλέφθηκε όταν ξεκίνησε την αποστολή του το ΔΤ Χάμπλ. Οι ερευνητές επινόησαν μια τεχνική σάρωσης στην οποία το τηλεσκόπιο μετρούσε τη θέση ενός αστεριού χίλιες φορές το λεπτό κάθε έξι μήνες για τέσσερα χρόνια.

Η ομάδα βαθμονόμησε (Καλιμπράρισε) την πραγματική φωτεινότητα σε οκτώ βραδέως παλλόμενων αστέρων, και τα συσχέτισαν με τους πιο μακρινούς... ξαδέλφους τους οι οποίοι παρουσίαζαν διακυμάνσεις (αναβοσβήματα) στην φωτεινότητά τους, έτσι ώστε να περιορίσουν τις ανακρίβειες στη κλίμακα απόστασης τους. Οι ερευνητές συνέκριναν τη φωτεινότητα των Κηφείδων και των Υπερκαινοφανών σε αυτούς τους γαλαξίες με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, έτσι ώστε να μπορούν να μετρήσουν με μεγαλύτερη ακρίβεια την πραγματική φωτεινότητα των αστεριών, και επομένως να υπολογίσουν με περισσότερη ακρίβεια τις αποστάσεις σε εκατοντάδες Υπερκαινοφανείς που σημειώνονται σε μακρινούς γαλαξίες.

Ένα άλλο πλεονέκτημα της μελέτης αυτής είναι ότι η ομάδα χρησιμοποίησε το ίδιο όργανο, την Ευρεία Κάμερα 3 του Χάμπλ (Hubble's Wide Field Camera 3), για να βαθμονομήσει τις φωτεινότητες τόσο των κοντινών Κηφείδων όσο και των άλλων γαλαξιών, εξαλείφοντας τα συστημικά σφάλματα που σχεδόν αναπόφευκτα εισάγονται, συγκρίνοντας αυτές τις μετρήσεις με δεδομένα μετρήσεων από διαφορετικά τηλεσκόπια.

"Συνήθως, εάν κάθε έξι μήνες προσπαθείτε να μετρήσετε τη μεταβολή της θέσης ενός αστεριού σε σχέση με ένα άλλο σε αυτές τις αποστάσεις, περιορίζεστε από την ικανότητά σας να καταλάβετε ακριβώς πού είναι το αστέρι", εξηγεί ο Casertano. Χρησιμοποιώντας τη νέα τεχνική, το ΔΤ Χάμπλ ταλαντεύεται, τρόπον τινά,  αργά σε έναν αστρικό στόχο και καταγράφει την εικόνα ως μια δέσμη φωτός. "Αυτή η μέθοδος μας επιτρέπει να έχουμε επανειλημμένες ευκαιρίες για τη μέτρηση των πολύ μικρών μετατοπίσεων που οφείλονται στην παράλλαξη", πρόσθεσε ο Riess. "Μετράτε τον διαχωρισμό ανάμεσα σε δύο αστέρια, όχι μόνο σε μια θέση στη φωτογραφική μηχανή, αλλά πολλές, πολλές φορές, μειώνοντας τα λάθη στη μέτρηση".

Στόχος της ομάδας είναι να μειώσει περαιτέρω την αβεβαιότητα χρησιμοποιώντας δεδομένα από το ΔΤ Χάμπλ και το Διαστημικό παρατηρητήριο Γαία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (European Space Agency's Gaia space observatory), το οποίο θα μετρήσει τις θέσεις και τις αποστάσεις των αστέρων με πρωτοφανή ακρίβεια. "Αυτή η ακρίβεια είναι αυτό που θα χρειαστεί για να διαγνώσουμε την αιτία αυτής της απόκλισης", δήλωσε ο Casertano.


Τα αποτελέσματα της ομάδας έγιναν δεκτά για δημοσίευση από τον ιστότοπο The Astrophysical Journal.

The Hubble Space Telescope is a project of international cooperation between NASA and ESA (European Space Agency). NASA's Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Maryland, manages the telescope. The Space Telescope Science Institute (STScI) in Baltimore conducts Hubble science operations. STScI is operated for NASA by the , Inc., in Washington, D.C.

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble είναι ένα πρόγραμμα διεθνούς συνεργασίας μεταξύ της NASA και της ESA (Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος). Το κέντρο διαστημικών πτήσεων Goddard της NASA στο Γκρήνμπελτ στο Μαίρυλαντ, διαχειρίζεται το τηλεσκόπιο. Το Επιστημονικό Ινστιτούτο Διαστημικού Τηλεσκοπίου (STScI) στη Βαλτιμόρη διεξάγει τις επιστημονικές επιχειρήσεις του ΔΤ Χάμπλ. Το STScI λειτουργεί για τη NASA από την Ένωση Πανεπιστημίων για την Έρευνα στην Αστρονομία (Association of Universities for Research in Astronomy), στην Ουάσιγκτον D.C. των ΗΠΑ

Τελευταία ενημέρωση: 22 Φεβρουαρίου 2018

Αρθρογράφους: Karl Hille



ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ : 
*Ολα κινούνται στο Σύμπαν σε σχέση με την Μικροκυματική Ακτινοβολία Υποβάθρου
**Σημείωση για την μη ύπαρξη του  άγονου νετρίνου ΕΔΩ. 

Κρίνουμε ότι το ιστολόγιό μας οφείλει να αναρτά έγκυρες αντίθετες απόψεις για του όρους που χρησιμοποιούνται σε κείμενα έστω και εάν είναι επικαιροποιημένα. 

Πηγή

Πηγές υπάρχουν επίσης και στις παραπομπές του κειμένου (οι λέξεις με τα μπλε γράμματα)

Απόδοση στα Ελληνικά : Δημήτρης Γκίκας.

 Για διορθώσεις μετάφρασης ως προς το πρότυπο κείμενο, απορίες, ή συμπληρώματα, γράψτε μας: gikasd63@hotmail.com  η αφήστε μήνυμα inbox στη Σελίδα:

 https:/www.facebook.com/groups/174408446026959/

 Επίσης εάν θέλετε να δημοσιευτεί στο μπλόγκ μας κάποια δική σας εργασία, άρθρο, ή paper σχετικά με την επιστήμη, αποστείλατε τα άρθρα αυτά συνοδευόμενα απαραίτητα από τη σχετική βιβλιογραφία, και την σχετική έντυπη άδεια σας για δημοσίευση στο μπλόγκ μας, στη διεύθυνση: gikasd63@hotmail.com  . Η δημοσίευση είναι εντελώς δωρεάν.

Εάν, κατά την άποψή σας, υπάρχουν επιστημονικά λάθη στο πρότυπο κείμενο η ομάδα μας δεν μπορεί να παρέμβει και να το αλλάξει χωρίς την συναίνεση του αρθρογράφου. Για οποιαδήποτε τέτοια αλλαγή επικοινωνήστε με την πηγή του άρθρου.

 Το κείμενο υπόκειται σε επικαιροποίηση αν υπάρξουν έγκυρες διορθώσεις ή νέα στοιχεία που αφορούν το θέμα του άρθρου. 

Γιά την ομάδα : @Aratosastronomy

Ένας αυτοδίδακτος αστρονόμος εντόπισε κάτι που κανένας επιστήμονας δεν είχε ξαναδεί

Έχουμε υπογραμμίσει μέσα από σχετικές δημοσιεύσεις σε αυτό εδώ το ιστολόγιο την προσφορά της ερασιτεχνικής αστρονομίας στην επίσημη επιστήμη. Άλλη μία λοιπόν απόδειξη των όσων γράφουμε είναι και το παρακάτω άρθρο το οποίο αλιεύσαμε από τον ιστοσελίδα της εφημερίδας The Washington Post

Τη στιγμή που είδε το λαμπρό φως το οποίο καταγράφηκε από τη φωτογραφική μηχανή του, "όλα πυροδοτήθηκαν" για τον Victor Buso: Οι γονείς του κάθε φορά  τον ξυπνούσαν πριν από την ανατολή του ήλιου για να κοιτάξουν τα αστέρια, και με πολύ αγάπη και μεράκι για την αστρονομία αφοσιώθηκε στην κατασκευή ενός παρατηρητηρίου στην στέγη του σπιτιού του, περνώντας ατέλειωτες ώρες προσπαθώντας να αναλύσει το νόημα από την αμυδρή λάμψη των μακρινών ήλιων που ατένιζε στον ουρανό.

Ο ερασιτέχνης αστρονόμος Victor Buso βρίσκεται μπροστά από το τηλεσκόπιο με το οποίο είδε τη γέννηση της σουπερνόβα 2016gkg. Εικόνα: (Victor Buso)

"Υπάρχουν πολλές στιγμές στη ζωή μας που έχουμε αναρωτηθεί λέγοντας στον εαυτό μας γιατί να το κάνω αυτό;" δήλωσε ο Buso μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Και ιδού ο λόγος: ο Buso, ένας αυτοδίδακτος αστρονόμος, είχε μόλις ανακαλύψει κάτι εκπληκτικό. Είχε δει με τα ίδια του τα μάτια το φως από τη γέννησης μιας έκρηξης Υπερκαινοφανούς, μιας σουπερνόβα όπως συνηθίζεται να λέγεται - κάτι που δεν είχε δει ποτέ κανείς άλλος, ούτε καν κάποιος επαγγελματίας επιστήμονας.


Μόνος, στην ταράτσα του, ο έναστρος ουρανός έστεκε επιβλητικός πάνω του, και ενώ, ο υπόλοιπος κόσμος ήταν παραδομένος στην αγκαλιά του Μορφέα, ο Buso άρχισε να χοροπηδάει από χαρά.

Για την  ανακάλυψή του αυτή ,  την περασμένη Τετάρτη το περιοδικό journal Nature έκανε εκτενή αναφορά , η οποία αποτελεί αποτελεί ορόσημο για την Αστρονομία. 

Οι εικόνες του Buso είναι οι πρώτες που κατέγραψαν τη σύντομη φάση της "έξαρσης κρουστικού κύματος" μιας σουπερνόβα, που συμβαίνει όταν ένα κύμα ενέργειας ανεβαίνει από τον πυρήνα ενός αστεριού στα εξωτερικά του στρώματα λίγο πριν το αστέρι αυτό εκραγεί σε μια κολοσσιαία αντίδραση κοσμικών διαστάσεων. Τα μοντέλα υπολογιστών πρότειναν την ύπαρξη αυτής της φάσης, αλλά κανείς δεν την είχε δει έως τώρα.

 0:30

Παρακολουθήστε το κρουστικό κύμα από μία έκρηξη Υπερκαινοφανούς

Ψηφιακή αναπαράσταση από την ΝΑΣΑ στην οποία φαίνεται η φάση της ¨έξαρσης κρουστικού κύματος" σε μία έκρηξη Υπερκαινοφανούς. (YouTube/NASA's Ames Research Center

"Στον τομέα μας, αυτό είναι ένα θεμελιώδες ερώτημα: Ποια είναι δηλαδή η δομή ενός αστέρα κατά τη στιγμή της έκρηξης;", δήλωσε η Melina Bersten, αστροφυσικός στο Ινστιτούτο Αστροφυσικής της Λα Πλάτα της Αργεντινής και κύριος συντάκτης της έκθεσης.

Με τις παρατηρήσεις του Buso, οι επιστήμονες μπορούν να αρχίσουν να απαντούν στο ερώτημα αυτό.

Μια σύνθετη απεικόνιση time lapse που αποτελείται από εικόνες που λήφθηκαν από τον Buso τη στιγμή της ανακάλυψης του. Η σουπερνόβα γίνεται ορατή ως ένα ταχέως λαμπρό αντικείμενο κάτω από τον γαλαξία ξενιστή της . Εικόνα: (Víctor Buso και Gastón Folatelli)

Ο Buso, είναι ένας 58χρονος κλειδαράς στο επάγγελμα από την πόλη Ροζάριο της Αργεντινής. Κληρονόμησε την αγάπη του για την αστρονομία από τους γονείς του. Όταν ήταν 10 ετών, ο πατέρας του τον σήκωσε βιαστικά από το κρεβάτι για να δει τον Κομήτη Μπένετ που έλαμπε στον ουρανό. Το προηγούμενο έτος, η μητέρα του τον είχε κρατήσει δίπλα της στην τηλεόραση της οικογένειας για να παρακολουθήσει τον Neil Armstrong να κάνει τα πρώτα βήματα της ανθρωπότητας στο φεγγάρι. "Vitito", του είπε χαϊδευτικά, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμό του, "πρέπει να δεις και να κρατήσεις αυτή τη στιγμή. Αυτό είναι κάτι που δεν θα το ξεχάσεις ποτέ. "

Η Buso άρχισε να κατασκευάζει τηλεσκόπια στην ηλικία των 11 ετών, χρησιμοποιώντας κονσερβοκούτια, μεγεθυντικούς φακούς, και παιδικές πλαστελίνες για να κάνει τα αστέρια να ...φαίνονται πιο κοντά ! Πριν από οκτώ χρόνια, πούλησε ένα κομμάτι γης που ανήκε στον πατέρα του και χρησιμοποίησε τα έσοδα αυτά για να κατασκευάσει έναν θόλο αστρονομίας στην οροφή του. Το ονομάζει : ¨Observatorio Busoniano" .

Αυτές τις μέρες o Buso προτιμά να σαρώνει τον ουρανό με κάμερες τοποθετημένες πάνω από το τηλεσκόπιο του των 40 εκατοστών, γεγονός που του επιτρέπει να παρατηρεί  πολύ εξασθενημένα φαινόμενα τα οποία εντοπίζονται δύσκολα με γυμνά μάτια. Το βράδυ της 20ης Σεπτεμβρίου 2016, αποφάσισε να δοκιμάσει μια νέα κάμερα στρέφοντάς την στο αντικείμενο  NGC-613 - έναν ραβδωτό, σπειροειδή γαλαξία περίπου 65 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη.

Μια εικόνα του σπειροειδούς γαλαξία NGC-613 που λήφθηκε από το Ευρωπαϊκό Νότιο Παρατηρητήριο το 2001. Η νέα σουπερνόβα δεν είναι ορατή σε αυτή την εικόνα , και δεν θα είναι ορατή για τα επόμενα 15 χρόνια. Εικόνα: (Ρ.ϋ. Barthel / ESO)

Μέσα σε λίγα λεπτά, παρατήρησε κάτι περίεργο στις φωτογραφίες του: ένα μικροσκοπικό εικονοστοιχείο φωτός (pixel), το οποίο δεν εμφανιζόταν σε εικόνες αρχείων που βρήκε στο διαδίκτυο.

"Σκέφτηκα," Θεέ μου, τι είναι αυτό; " Θυμάται ο Buso.

Το φως δεν μοιάζει με σουπερνόβα - η συνηθισμένη πηγή που χαρακτηρίζεται από ένα  αιφνίδιο* (καινό, nova) φως στον ουρανό.  Ωστόσο, το φως συνέχισε να γίνεται πιο φωτεινό.

Ο Buso συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να το δείξει αυτό σε έναν επαγγελματία, αλλά οι περισσότεροι αστρονόμοι της Αργεντινής βρισκόταν σε ετήσια διάσκεψη μακριά από το πλησιέστερο αστεροσκοπείο. Τελικά έρχεται σε επαφή με έναν ερασιτέχνη αστρονόμο, ο οποίος επιβεβαίωσε την παρατήρηση του αυτή, και τον βοήθησε να αναπτύξει μια παγκόσμια ενημέρωση με τα διαθέσιμα δεδομένα του Buso σχετικά με τη θέση του αντικειμένου, τη φωτεινότητα και το σχετικό ιστορικό του συμβάντος.

Μόλις έπεσε το σκοτάδι την επόμενη νύχτα, ο Buso ανέβηκε βιαστικά στην οροφή του σπιτιού του, στο ιδιωτικό του αστεροσκοπείο, για να δει αν αυτό το εξασθενημένο εικονοστοιχείο είχε εξελιχθεί σε μια υπέρλαμπρη σουπερνόβα.

Και πράγματι, είχε εξελιχθεί.

Το ιδιωτικό αστεροσκοπείο “Observatorio Busoniano” στην οροφή του σπιτιού του Buso στην Αργεντινή. Εικόνα: (Victor Buso)

Οι εικόνες του Buso πήραν το δρόμο τους φθάνοντας τελικά στα χέρια της αστροφυσικού Melina C. Bersten και του συναδέλφου της Gaston Folatelli, ο οποίος δύσκολα μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπαν.

"Αμέσως παρατηρήσαμε ότι αυτή ήταν μια εξαιρετικά σημαντική ανακάλυψη", δήλωσε η Bersten. "Δεδομένου ότι δεν ξέρουμε πού και πότε πρόκειται να εκραγεί μια σουπερνόβα, και συνεπώς είναι πολύ εύκολο να χάσει κάποιος αυτή την πολύ γρήγορη πρώιμη φάση."

Σύμφωνα με δήλωση του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ, ο Buso είχε καταγράψει το φως από την πρώτη ώρα της Σουπερνόβα. Η Bersten εκτιμά την πιθανότητα να συμβεί ένα τέτοιο γεγονός περίπου 1 στα 10 εκατομμύρια.

Χρησιμοποιώντας ισχυρά τηλεσκόπια για να παρατηρήσουν τον Υπερκαινοφανή σε πολλαπλά μήκη κύματος του φωτός, οι αστρονόμοι ανίχνευσαν την αμυδρή ¨ υπογραφή¨ ενός αστέρα που είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος του Υδρογόνου του - που είναι και το καύσιμο ενός αστέρα-, και κατόπιν εξερράγη. Αυτό τους έδωσε μια εικόνα για τη δομή του αρχικού αστέρα, το οποίο η Bersten και οι συνάδελφοί της κατέληξαν ότι ήταν ένα Κίτρινος Υπεργίγαντας περίπου 20 φορές πιο ογκώδης από τον ήλιο μας. Ανήκε πιθανόν σε ένα δυαδικό σύστημα αστέρων, όπως δηλώνουν η Bersten  και η ομάδα της, επειδή τέτοια αστέρια σπάνια εκρήγνυνται από μόνα τους.

Η έγκαιρη ανίχνευση επέτρεψε επίσης στους επιστήμονες να παρακολουθήσουν τον Υπερκαινοφανή (Σουπερνόβα) καθ 'όλη της την εξέλιξή του,  και να αναπτύξουν μοντέλα για να εξηγήσουν τι είδαν. Ακόμα και τώρα, συνεχίζουν να ελέγχουν την έκρηξη αυτή, γιατί γνωρίζοντας το πώς πέθανε αυτό το αστέρι μπορούν να ρίξουν φως στο πώς ζούσε.

Οι αστρικές εκρήξεις "έρχονται σε διαφορετικές γεύσεις", εξηγεί ο Folatelli σε μια τηλεφωνική κλήση από την Αργεντινή πριν από αρκετές ημέρες. ¨Θέλουμε να μάθουμε πώς τα αστέρια εξελίσσονται σε διαφορετικές δομές οι οποίες δίνουν διαφορετικά αποτελέσματα στις εκρήξεις Υπερκαινοφανών¨.   

Τόσο ο Buso όσο και η Bersten θαυμάζουν τη Συμπαντική καλοτυχία, η οποία τους επέτρεψε να δουν αυτό το σπάνιο γεγονός. Δεν ήταν μόνο ο Buso που παρατηρούσε το αντικείμενο αυτό με μια ολοκαίνουργια, ισχυρή κάμερα, αλλά και η σουπερνόβα, η οποία ονομάστηκε SN 2016gkg, βρισκόταν στην άκρη του γαλαξία της, γεγονός που έκανε ευκολότερο τον εντοπισμό της.    

"Έχω συναδέλφους που δούλεψαν επί χρόνια πάνω στην ερευνητική εποπτεία του ουρανού με την ελπίδα να εντοπίσουν μια φάση της ¨έξαρσης κρουστικού κύματος" . Η χαρά των αστρονόμων για την αυτοψία του Υπερκαινοφανούς σε αυτή την ανακάλυψη ήταν "ενθουσιώδης και μοναδική", έγραψε ο Buso. "Είναι τόσο συναρπαστικό να ανακαλύψουμε και να καταχωρήσουμε επίσημα κάτι που δεν είχε παρατηρηθεί έως τώρα".

Για το μόνο που λυπάται ο Buso είναι ότι δεν μπορεί να μοιραστεί την ανακάλυψή του αυτή με τους γονείς του, που πέθαναν πριν από χρόνια. Για τους δυο ανθρώπους που τον δίδαξαν να αγαπάει αυτή την όμορφη επιστήμη που ονομάζουμε αστρονομία, αυτή η ανακάλυψη μοιάζει με ένα μνημείο.

Η Paula Duran Rehbein συνέβαλε στην έκθεση αυτή.

Διόρθωση: ίσως κάπου αλλού να διαβάσετε μια προηγούμενη έκδοση αυτής της δημοσίευσης η οποία περιελάμβανε λανθασμένες διαστάσεις του τηλεσκοπίου του Buso.

Στην πρόσφατη αυτή εικόνα βλέπουμε τη θέση του Υπερκαινοφανούς SN 2016gkg στον Γαλαξία NGC-613. Εικόνα : Carnegie Institution for Science/ Las Campanas Observatory/ UC Berkeley.

Εικόνα : DAVID BISHOP

Επεξηγήσεις

*(Πράγματι, το "nova" σημαίνει νέο, καινό, και χρησιμοποιείται σαν πρώτο συνθετικό στον όρο Καινοφανής όταν προέρχεται αιφνίδια από κάποια σημειακή πηγή που μοιάζει με αστέρι πράγμα που υποδηλώνει την θέαση της έκρηξης ενός Υπερκαινοφανούς, αν και οι Υπερκαινοφανείς είναι οι εκρηκτικοί θάνατοι ήλιων με μάζα μεγαλύτερη από 1,44 ηλιακές μάζες, και  οι οποίοι έχουν εξαντλήσει τα καύσιμα τους.)

Από την: Sarah Kaplan

Πηγή

Πηγές υπάρχουν επίσης και στις παραπομπές του κειμένου (οι λέξεις με τα μπλε γράμματα)

Απόδοση στα Ελληνικά : Δημήτρης Γκίκας.

 Για διορθώσεις μετάφρασης ως προς το πρότυπο κείμενο, απορίες, ή συμπληρώματα, γράψτε μας: gikasd63@hotmail.com  η αφήστε μήνυμα inbox στη Σελίδα:

 https:/www.facebook.com/groups/174408446026959/

 Επίσης εάν θέλετε να δημοσιευτεί στο μπλόγκ μας κάποια δική σας εργασία, άρθρο, ή paper σχετικά με την επιστήμη, αποστείλατε τα άρθρα αυτά συνοδευόμενα απαραίτητα από τη σχετική βιβλιογραφία, και την σχετική έντυπη άδεια σας για δημοσίευση στο μπλόγκ μας, στη διεύθυνση: gikasd63@hotmail.com  . Η δημοσίευση είναι εντελώς δωρεάν.

Εάν, κατά την άποψή σας, υπάρχουν επιστημονικά λάθη στο πρότυπο κείμενο η ομάδα μας δεν μπορεί να παρέμβει και να το αλλάξει χωρίς την συναίνεση του αρθρογράφου. Για οποιαδήποτε τέτοια αλλαγή επικοινωνήστε με την πηγή του άρθρου.

 Το κείμενο υπόκειται σε επικαιροποίηση αν υπάρξουν έγκυρες διορθώσεις ή νέα στοιχεία που αφορούν το θέμα του άρθρου. 

Γιά την ομάδα : @Aratosastronomy