Θα επισκεφτούμε τον Τρωικό αστεροειδή L4 (624) Έκτωρ

Διαβάζουμε απο το Blog του Franck Marchis

Τελικά άρχισα να ανεβάζω μερικά από τα βίντεο της ομιλίας που έδωσα τον περασμένο μήνα στην Ακαδημία Επιστημών στην Καλιφόρνια (California Academy of Sciences). Σήμερα ας δούμε τον L4  Έκτορα (624), τον δυαδικό και δίλοβο μεγαλύτερο Τρωικό αστεροειδή του Δία. Ένα αινιγματικό σύστημα πολλαπλών αστεροειδών με πολλά μυστήρια (εκκεντρότητα και κεκλιμένες τροχιές των δορυφόρων αυτών, με περίπλοκα σχήματα και δομές  ...).

Η μελέτη μας βασίζεται σε παρατηρήσεις που συγκεντρώθηκαν πάνω από 8 χρόνια, και που εκδόθηκαν το 2014. Το συμπέρασμα της εργασίας μας είναι ότι ο Έκτωρ 624 είναι πιθανώς ένα αντικείμενο από την ζώνη Καίπερ που αιχμαλωτίστηκε και ότι ο δορυφόρος αυτός σχηματίστηκε πριν από πολύ καιρό με την συγχώνευση συστατικών που έγινε λόγω αργής ταχύτητας.

  

 Ο Μεγαλύτερος Τρωικός αστροειδής του Δία 624 Hektor και το φεγγάρι του από τον Franck Marchis στο Vimeo.

Θα χρειαστεί κατά πάσα πιθανότητα να σταλεί ένα διαστημικό σκάφος εκεί για να κατανοήσουμε πραγματικά αυτό το σύμπλεγμα, που είναι ένας μικρός γεωλογικός κόσμος. Τα καλά νέα είναι ότι το θέμα το επεξεργάζονται οι διάφορες υπηρεσίες διαστήματος, συμπεριλαμβανομένης της JAXA και της NASA.

Με καθαρούς Ουρανούς

Franck M.

ΠΗΓΗ: cosmicdiary.org

Πιθανή περίπτωση ανακάλυψης μιας πέμπτης δύναμης της φύσης από ομάδα επιστημόνων

Ομάδα φυσικών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας «ανέβασε» στον server προδημοσιεύσεων arXiv, μελέτη στην οποία υποστηρίζει ότι ομάδα ερευνητών στην Ουγγαρία, με έρευνα που έκανε πέρυσι, μπορεί να έχει ανακαλύψει την ύπαρξη μιας πέμπτης δύναμης στη φύση. Η εργασία τους, όπως είναι φυσικό, προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στη φυσική κοινότητα και αρκετές ομάδες έχουν θέσει ως στόχο την αναπαραγωγή των πειραμάτων που διεξήχθησαν από την ομάδα στο Ινστιτούτο για την Πυρηνική Έρευνα της Ουγγρικής Ακαδημίας Επιστημών.
Η εργασία που έγινε από την Ουγγρική ομάδα, υπό την ηγεσία του Attila Krasznahorkay, εξέτασε την πιθανή ύπαρξη των σκοτεινών φωτονίων – το ανάλογο των συμβατικών φωτονίων, τα οποία όμως λειτουργούν με την σκοτεινή ύλη. Εκτόξευσαν πρωτόνια σε δείγματα λιθίου-7 δημιουργώντας πυρήνες βυριλίου-8, οι οποίοι καθώς διασπάστηκαν εξέπεμψαν ζεύγη ηλεκτρονίων και ποζιτρονίων. Αναπάντεχα, καθώς παρακολουθούσαν τα εκπεμπόμενα ζεύγη, στη θέση μιας συνεχούς μείωσης, υπήρξε μια ελαφριά αιχμή στο γράφημα, την οποία οι ερευνητές το απέδωσαν στη δημιουργία ενός άγνωστου σωμάτιου με μάζα περίπου 17 MeV.

                      Γράφημα από την εργασία των Ούγγρων επιστημόνων όπου                    φαίνεται η αιχμή που παρατηρήθηκε

Η ομάδα προ-δημοσίευσε τα αποτελέσματα της έρευνά της στο arXiv και αργότερα δημοσίευσε την εργασία της στο Physical Review Letters. Η εργασία είχε μικρή ανταπόκριση των επιστημόνων, μέχρι που η ομάδα από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας «ανέβασε» τη δική της εργασία υποστηρίζοντας ότι το νέο σωμάτιο, που βρέθηκε από την Ουγγρική ομάδα δεν ήταν ένα σκοτεινό φωτόνιο, αλλά αντί αυτού ήταν πιθανά ένα φωτοφοβικό μποζόνιο-Χ, το οποίο πρότεινε ότι μπορεί να μεταφέρει μια υπερ-βραχεία δύναμη που δρα ακριβώς στο εύρος ενός ατομικού πυρήνα – που θα μπορούσε να σημαίνει ότι είναι μια δύναμη που δεν είναι καμιά από τις τέσσερις που περιγράφονται ως θεμελιώδεις δυνάμεις που αποτελούν το θεμέλιο της σύγχρονης φυσικής (Standard Model).

Η εργασία που «ανέβηκε» από την ομάδα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας έχει δημιουργήσει κάποιο ενθουσιασμό, καθώς και δημόσιες εκφράσεις αμφιβολίας. Αλλά η ιδέα ακόμη προκαλεί αρκετά, έτσι που διάφορες ομάδες έχουν αναγγείλει σχέδια για να επαναλάβουν τα πειράματα που έχουν γίνει από την Ουγγρική ομάδα. Τώρα όλα τα μάτια θα είναι στραμμένα στα πειράματα Σκοτεινού-Φωτός στο Εργαστήριο Jefferson, όπου μια ομάδα ψάχνει επίσης για στοιχεία των σκοτεινών φωτονίων. Θα εκτοξεύσουν ηλεκτρόνια σε στόχους αερίου ψάχνοντας για οτιδήποτε με μάζες μεταξύ 10 και 100 MeV και τώρα ακόμη ειδικότερα για μάζες στην περιοχή των 17 MeV. Αυτό που θα βρουν, ή δεν θα βρουν, θα μπορούσε να αποδείξει αν πραγματικά υπάρχει μια φευγαλέα πέμπτη δύναμη της φύσης, μέσα σε ένα χρόνο.

Πηγή: Phys.org

Περισσότερα στην εργασία: Observation of Anomalous Internal Pair Creation in Be(8): A Possible Indication of a Light, Neutral Boson, Phys. Rev. Lett. 116

Περισσότερα στην προδημοσίευση: Evidence for a Protophobic Fifth Force from Be(8) Nuclear Transitions, arXiv Cornell University

Η Ανάδρομη κίνηση των πλανητών - Ο ανάδρομος Άρης.... Ψευδαίσθηση ή Αλήθεια ;

Εάν κοιτάζετε τον ουρανό, προς την κατεύθυνση της Ανατολής, την ίδια ώρα κάθε βράδυ του φθινοπώρου, και σημειώσετε την θέση πχ. του πλανήτη Άρη, όπως αυτός φαίνεται να ανάμεσα στους αστερισμούς του Ζωδιακού κύκλου, τον Υδροχόο ή στους Ιχθύες, θα τον δείτε  να κινείται λίγο-λίγο πιο ανατολικά σε κάθε προβολή. 

Δηλαδή, ο Άρης φαίνεται να κινείται, από τη μια νύχτα στην άλλη με κατεύθυνση, από δυτικά προς τα ανατολικά .

Όμως, κάθε δύο-δυόμιση (2-2,5) χρόνια περίπου, υπάρχουν δύο μήνες όπου η θέση του Άρη φαίνεται να αλλάζει κατεύθυνση και να κινείται σε αντίθετη τροχιά, δηλαδή από ανατολικά προς τα δυτικά.
Αυτή η ανάδρομη κίνηση ή παλινδρομική ή οπισθοδρόμηση που παρατηρείται κάθε βράδυ, γίνεται αντιληπτή μόνο με την συνεχή αποτύπωση των θέσεων του Άρη στον ουρανό και μόνο αν χαρτογραφηθεί η κάθε του θέση στο νυχτερινό ουρανό και για διάρκεια αρκετών μηνών.

Η αποτύπωση των τροχιών των δύο (2) πλανητών εμφανίζεται στο κάτω μισό της κινούμενης εικόνας.
Η κορυφή δείχνει στον θεατή από την Γη, τα ίχνη της θέσεως του Άρη στον ουρανό από νύχτα σε νύχτα και για μια περίοδο αρκετών μηνών.

Σήμερα γνωρίζουμε πολύ καλά τι συμβαίνει, είναι ένα φαινόμενο, μια ψευδαίσθηση, που προκαλείται από το γεγονός ότι η Γη και  πλανήτες όπως πχ. ο Ερμής η Αφροδίτη, ο Δίας ή ο Άρης βρίσκονται σε τροχιά γύρο από τον ίδιο  Ήλιο.

Ας υποθέσουμε ότι δύο πλανήτες είναι δύο αγωνιστικά αυτοκίνητα σε μια οβάλ πίστα.
Η Γη έχει την εσωτερική λωρίδα και κινείται πιο γρήγορα από τον πχ. Άρη - πολύ πιο γρήγορα, στην πραγματικότητα, κάνει δύο γύρους στην πίστα, σε περίπου ίσο χρόνο που χρειάζεται ο Άρης για να κάνει μία περιφορά. Κάθε 26 μήνες, η Γη ακολουθεί και προσπερνά τον Άρη.
Στη συνέχεια, καθώς η γη κινείται μακρύτερα κατά μήκος της καμπύλης τροχιάς θα δούμε τον πλανήτη Άρη από μια διαφορετική οπτική γωνία, με την ψευδαίσθηση ότι κινείται πάνω κάτω, ή μπρος -πίσω, να εξαφανίζεται και στην συνέχεια να τον ξαναβλέπουμε, για άλλη μια φορά να κινείται σε ευθεία γραμμή.

Έτσι σημειώθηκε η Ανάδρομη κίνηση του Άρη το 2003 και 2005 

Αυτή είναι η περίφημη Ανάδρομη κίνηση των πλανητών.
Η ανάδρομη κίνηση των πλανητών είναι φαινομενική και όχι πραγματική.
Αντίθετη της ορθής κίνηση,δηλαδή, η φαινόμενη κίνηση ενός πλανήτη από την ανατολή προς τη δύση, όπως την βλέπει ένας παρατηρητής από τη Γη ως προς τους απλανείς αστέρες.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, ένας πλανήτης ποτέ δεν αλλάζει ταχύτητα, ούτε σταματά να κινείται ούτε κινείται ποτέ ανάποδα.
Απλά έτσι μας φαίνεται όταν παρατηρούμε το στερέωμα.

Όσο πιο βραδυκίνητος είναι ο πλανήτης, τόσο περισσότερο χρόνο διαρκεί η περίοδος της ανάδρομης κίνησής του.
Οι πλανήτες που έχουν την πλέον ελλειπτική τροχιά είναι εκείνοι που παρουσιάζουν και τις μεγαλύτερες διακυμάνσεις στο χρόνο παραμονή τους σε ανάδρομη φορά.
Ο πιο αργοκίνητος πλανήτης, ο Πλούτωνας, είναι ανάδρομος το μισό περίπου κάθε χρονιάς, ο Ποσειδώνας ο Ουρανός και ο Κρόνος περίπου 150 μέρες τον χρόνο ο Δίας πιο λίγο και πάει λέγοντας ανάλογα με την ταχύτητα του πλανήτη.
Ο Άρης γυρίζει ανάδρομος για 2,5 περίπου μήνες κάθε 2 χρόνια.
Ο Ερμής είναι ανάδρομος για 3 εβδομάδες, 3 φορές το χρόνο και η Αφροδίτη είναι ανάδρομη κάθε 19 μήνες.

Αυτή η εμφανής και ακανόνιστη κίνηση ήταν μια παράξενη συμπεριφορά που θα ήταν πολύ περίεργο να μην είχε γίνει αντιληπτή από τους πρώτους παρατηρητές του αστρικού ουρανού.
Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι ούτε παράξενο ούτε περίεργο, κι ασφαλώς δεν έχει καμιά σχέση με μυστικιστικές έννοιες, μαντικές ικανότητες και προβλέψεις.

ΠΗΓΗ: psiliammos.blogspot.gr 

Βy Tasos Theocharis ΨΙΛΗ ΑΜΜΟΣ

Οι ….''Εισερχόμενοι'' αστεροειδείς θα μπορούσαν να διαλυθούν ακίνδυνα πριν μας χτυπήσουν….

Οι ουρανοί μπορεί να είναι ασφαλέστεροι από ό, τι πιστεύεται. Πολλοί αστεροειδείς είναι αδύναμοι και εύθραυστοι, κάτι που θα μπορούσε να είναι μια καλή είδηση ​​για εμάς στη Γη.

Περισσότερο από το 90 τοις εκατό των αστεροειδών και των κομητών που τριγυρίζουν στη γειτονιά της Γης, και που είναι μεγαλύτεροι από ένα χιλιόμετρο, έχουν ήδη ανακαλυφθεί, και οι επιστήμονες εικάζουν ότι η περιοχή είναι ως επί το πλείστον ''καθαρή'' από αυτούς.

Όμως θα μπορούσε να έχει καταστροφικά αποτελέσματα η περίπτωση ένας από αυτούς να….''αλητεύει'' κοντά μας,. Οι επιστήμονες έχουν διάφορες θεωρίες για το πώς θα μπορούσαν να ''σπρώξουν'' μακριά αυτά τα ουράνια αντικείμενα  με διάφορους προωθητήρες ή και με ηλιακά ιστία. Ωστόσο, η επιτυχία αυτών των σχεδίων εξαρτάται από την κατανόηση της σύστασης αυτών των ''βράχων'', καθώς και κατά πόσον θα μπορούσαν να διαλυθούν.

Διαστημικοί βράχοι πέφτουν στη Γη ως μετεωρίτες όλη την ώρα, αλλά λίγοι έχουν ανακτηθεί, έτσι οι επιστήμονες διστάζουν να τους διαλύσουν για να μελετήσουν το περιεχόμενο και τις ιδιότητές τους. Γήινα πετρώματα συνήθως χρησιμεύουν ως πρότυπα αντί 'αυτών.

 Πρόσφατα, η Desiree Cotto-Figueroa του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Αριζόνα στο Tempe και οι συνεργάτες της ''θυσίασαν'' κάποιους κύβους μεγέθους μερικών εκατοστών του μέτρου που πήραν από δύο καλά μελετημένους μετεωρίτες, έναν που έπεσε στο Μεξικό το 1969 και έναν άλλο που ''προσγειώθηκε'' στο Μαρόκο το 2008. Ήθελαν να μάθουν πώς Γήινοι βράχοι  μπορούν πραγματικά να συγκριθούν με μετεωρίτες, και κατά πόσον μπορούμε να εμπιστευόμαστε τους βράχους της Γης σε δοκιμές των συστημάτων   αποκλίσεων αστεροειδών (asteroid-deflection schemes).

Όταν οι ερευνητές έσπασαν αυτούς τους κύβους, βρήκαν ότι ήταν σχεδόν τόσο εύθραυστοι όσο και το σκυρόδεμα. Με εξαγωγή σαφών αποτελεσμάτων από τις αντοχές και τις αδυναμίες των μικροσκοπικών αυτών δειγμάτων σε πολύ μεγαλύτερες κλίμακες, η ομάδα υπολόγισε το πιθανό ποσοστό διάλυσης για διαφορετικούς τύπους και μεγέθη μετεωριτών.

Αποδεικνύεται ότι, συνολικά, οι διαστημικοί βράχοι από την ζώνη των αστεροειδών είναι λιγότερο σκληροί από τους βράχους της Γης, λέει ο Cotto-Figueroa. Οι…ετοιμόρροποι  αστεροειδείς είναι πιο πιθανό να διαλυθούν στην ατμόσφαιρα, δημιουργώντας υπέροχα λαμπερές φλεγόμενες μπάλες στον ουρανό, παρά μεγάλους κρατήρες.

Διαβάστε περισσότερα:  https://www.newscientist.com/…/2089206-incoming-asteroids-…/

Big Bang To Dynamic Earth

Η «τρέλα» για την εύρεση του γεωγραφικού μήκους

Μέχρι τις αρχές του 18ου αιώνα, χιλιάδες ναυτικοί είχαν χαθεί στις θάλασσες επειδή οι κυβερνήτες των πλοίων τους δεν είχαν τρόπο να διαπιστώσουν την ακριβή τους θέση.

Ενώ, ο προσδιορισμός του γεωγραφικού τους πλάτους ήταν μια πολύ εύκολη υπόθεση, ο προσδιορισμός του γεωγραφικού τους μήκους αποτελούσε ένα άλυτο πρόβλημα.
Έτσι, το 1714 η δημόσια κατακραυγή για τα αλλεπάλληλα ναυάγια του βρετανικού στόλου, υποχρέωσε το Βρετανικό Κοινοβούλιο να θεσμοθετήσει το τεράστιο χρηματικό έπαθλο των 20.000 λιρών (πάνω από 10 εκατομμύρια δολάρια σε σημερινά χρήματα), το οποίο θα απένειμε σε όποιον ανακάλυπτε μια σίγουρη μέθοδο προσδιορισμού τού γεωγραφικού μήκους εν πλω. [Ακριβώς 300 χρόνια μετά, ο διαγωνισμός Longitude Prize αναβιώνει, αυτή τη φορά για ένα επιστημονικό πρόβλημα που θα ψηφίσει το κοινό].

Με το πρόβλημα καταπιάστηκαν μεγάλοι επιστήμονες της εποχής, όπως ο αστρονόμος Edmond Halley, αλλά και ο ίδιος ο Νεύτωνας, ο οποίος είχε δηλώσει πως πρόκειται «για το μοναδικό πρόβλημα που του δημιουργεί πονοκεφάλους».

Όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, η επιτροπή που ήταν υπεύθυνη για τον έλεγχο των προτάσεων, βομβαρδιζόταν με απίθανες ιδέες αφελών ή απατεώνων, που ταυτόχρονα υποστήριζαν ότι τετραγώνισαν τον κύκλο ή ότι κατασκεύασαν μια αεικίνητη μηχανή!
Οι εφημερίδες της εποχής χρησιμοποιούσαν την έκφραση «εύρεση του γεωγραφικού μήκους» ως συνώνυμο της αναζήτησης του αδυνάτου. Και ακόμα χειρότερα από την αναζήτηση του αδυνάτου, ως συνώνυμο ενός είδους παράνοιας.

Επρόκειτο για την τρέλα της εποχής. Αυτή η «τρέλα», απεικονίζεται από τον ζωγράφο William Hogarth στο τελευταίο από μια σειρά οκτώ έργων (1732-33), που απεικονίζουν την «πορεία ενός ασώτου». Η κατάληξη του ασώτου είναι ένα τρελοκομείο με τους κάθε λογής τροφίμους του:



Αν εξαιρέσουμε τις δυο καλοντυμένες κυρίες – υποτίθεται ότι είναι ψυχικά υγιείς, ανήκουν στην «καλή» κοινωνία και επισκέπτονται το άσυλο για διασκέδαση – πίσω από την πόρτα, ένας από τους τροφίμους του φρενοκομείου γράφει κάτι ορνιθοσκαλίσματα πάνω στον τοίχο. Τα «σύμβολα» αυτά αντιστοιχούν σε υπολογισμούς εύρεσης του γεωγραφικού μήκους στη θάλασσα!

Μέχρι τις αρχές του 1730 δεν είχε παρουσιαστεί κάτι αξιοπρόσεκτο ενώπιον τη επιτροπής…
Τελικά, ξεχώρισαν δυο μέθοδοι προσδιορισμού του γεωγραφικού μήκους που θα ανταγωνίζονταν για το βραβείο.

Η πρώτη μέθοδος υποστηριζόταν φανατικά από τους αστρονόμους και βασιζόταν στις κινήσεις της Σελήνης. Όμως ήταν περίπλοκη και απαιτούσε καλές γνώσεις μαθηματικών.

Η δεύτερη μέθοδος ήταν μεν απλούστερη, απαιτούσε όμως ένα ρολόι που να αντέχει στις θερμοκρασιακές μεταβολές, την υγρασία και κυρίως να λειτουργεί με ακρίβεια σε συνθήκες πλεύσης. Αν κατασκευαζόταν ένα τέτοιο ρολόι θα μπορούσε να δείχνει την ώρα του λιμανιού από το οποίο απέπλευσε το πλοίο, οπότε προσδιορίζοντας την τοπική ώρα με βάση τη θέση του ήλιου, η διαφορά ώρας θα έδινε το γεωγραφικό μήκος.

Όμως τα ρολόγια εκκρεμούς εκείνης της εποχής επηρεάζονταν από την υγρασία και τις μεταβολές της θερμοκρασίας και κυρίως από τους κλυδωνισμούς του πλοίου και δεν προσέφεραν την απαιτούμενη ακρίβεια.


Εκείνος που έμελλε να κατασκευάσει το πρώτο ακριβές θαλασσοπόρο ρολόι, ήταν ο αυτοδίδακτος ξυλουργός John Harrison…

John Harrison: μια ιδιοφυΐα του 18ου αιώνα

John Harrison

O John Harrison (1693 – 1776) μεγάλωσε σε ένα χωριό στο Barrow, ένα κοιμισμένο αγροτικό χωριό όπου τίποτε δεν συνέβαινε ποτέ, και η ζωή δεν είχε αλλάξει καθόλου από την εποχή του Σαίξπηρ. Ακολούθησε το επάγγελμα του ξυλουργού, αφού μαθήτευσε από μικρή ηλικία δίπλα στον επίσης ξυλουργό πατέρα του. Από μόνος του σε ηλικία 20 ετών είχε μάθει να κατασκευάζει ρολόγια και ήδη θεωρείτο ειδήμων ωρολογοποιός.

Τα πρώτα ρολόγια του John Harrison δεν διέφεραν και πολύ από τα υπόλοιπα της εποχής του εκτός από την αποκλειστική χρήση ξύλου!
Το 1720, ο σερ Charles Pelham, πλούσιος κτηματίας της περιοχής, ανέθεσε στον Harrison να κατασκευάσει ένα ρολόι πύργου. Ο Harrison δεν είχε κατασκεύασε ποτέ μέχρι τότε ανάλογο ρολόι, αλλά γνώριζε τα προβλήματα μιας τέτοιας κατασκευής, όπως το σκούριασμα, το πάγωμα λιπαντικών ελαίων τον χειμώνα, η σκόνη κ.λπ.

Ωστόσο ο Harrison κατασκεύασε το ρολόι του πύργου με κυλισιοτριβείς από γουαγιάκο – ένα βαρύ και σκληρό τροπικό ξύλο, το οποίο εκκρίνει τη δική του λιπαντική ουσία. Το ρολόι αυτό μολονότι ολοκληρώθηκε το 1722 χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα χωρίς να χρειάζεται λίπανση. Σε ηλικία 30 και κάτι είχε κατασκευάσει με τη βοήθεια του μικρότερου αδερφού του, δυο ρολόγια εκκρεμούς που δεν είχαν όμοιά τους σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Ας δούμε τις τροποποιήσεις που επέφερε ο John Harrison στο σχεδιασμό και τη λειτουργία του εκκρεμούς. Ήδη εκείνη την εποχή ήταν ευρέως γνωστό ότι τα ρολόγια εκκρεμούς επηρεάζονταν δυσμενώς από τις θερμοκρασιακές μεταβολές, και ότι γι’ αυτό ευθυνόταν το ίδιο το εκκρεμές – η μεταλλική ράβδος με το μολύβδινο βαρίδι στην άκρη της. Ο χρόνος αιώρησης ενός εκκρεμούς – η περίοδός του – εξαρτάται από το μήκος του (…)

Ωστόσο, επειδή τα μέταλλα επηρεάζονται από τις μεταβολές της θερμοκρασίας, το μήκος της μεταλλικής ράβδου δεν παραμένει ποτέ σταθερό και αμετάβλητο. Με την καλοκαιρινή ζέστη, το μέταλλο διαστέλλεται – και η ράβδος επιμηκύνεται. Το χειμώνα συμβαίνει το αντίθετο – το μέταλλο συστέλλεται λόγω μείωσης της θερμοκρασίας και η ράβδος επιβραχύνεται. Οι παραπάνω μεταβολές είναι εξαιρετικά μικρές, είναι όμως ικανές να κάνουν ένα ρολόι εκκρεμούς να προτρέχει το χειμώνα και να υστερεί το καλοκαίρι. Όλα αυτά τα γνώριζαν οι ωρολογοποιοί. Αυτό που δεν γνώριζαν ήταν πώς να διορθώσουν την κατάσταση.

Η λύση που επινόησε ο John Harrison βασίστηκε σε μια σειρά πειραμάτων τα οποία περιγράφει σε ένα χειρόγραφό του το 1730.

Γνώριζε ότι διαφορετικά μέταλλα συστέλλονται ή διαστέλλονται με ελαφρά διαφορετικούς «ρυθμούς» – έχουν, όπως λέμε, διαφορετικούς συντελεστές διαστολής. Αν κατάφερνε να κατασκευάσει ένα εκκρεμές αποτελούμενο από δυο είδη μεταλλικών ράβδων, οι οποίες θα εναλλάσσονταν και θα συνδέονταν ελαφρά μεταξύ τους, τότε η συστολή του ενός μετάλλου θα αντιστάθμιζε τη συστολή του άλλου. Όμως, ποια μέταλλα έπρεπε να χρησιμοποιήσει;

Για να βρει την απάντηση, κατασκεύασε το «αποχωρητήριο» – ένα είδος αποθήκης στην έξω πλευρά του τοίχου του σπιτιού του, που ο Ήλιος το μεσημέρι το έκανε «να βράζει». Οι ράβδοι φυλάσσονταν μέσα στην αποθήκη, οπότε οι συντελεστές διαστολής τους μπορούσαν να μετρηθούν και να συγκριθούν τόσο στην παγωνιά της νύχτας όσο και στη ζέστη της ημέρας. Αναζητούσε δυο μέταλλα με σημαντικά διαφορετικούς συντελεστές, οπότε συνέκρινε διαδοχικά χάλυβα με σίδηρο, ορείχαλκο, άργυρο και χαλκό. Εντέλει, κατέληξε στο συνδυασμό χάλυβα με ορείχαλκο.

 Έτσι κατασκεύασε το «σχαρωτό εκκρεμές», όπως το αποκαλούσε, το οποίο αποτελούνταν από εννέα λεπτές ράβδους χάλυβα και ορείχαλκου εναλλάξ. Το σχαρωτό εκκρεμές αποδείχθηκε τόσο επιτυχές, ώστε μια παραλλαγμένη μορφή του χρησιμοποιείται ακόμη και στις μέρες μας, στις εγκαταστάσεις κεντρικής θέρμανσης, τις τοστιέρες, τα ηλεκτρικά σίδερα και τους βραστήρες.
Η παρατήρηση του John Harison, ότι διαφορετικά μέταλλα έχουν διαφορετικούς συντελεστές διαστολής, αποτελεί αυτό καθαυτό εκπληκτικό γεγονός. Πολύ πιο εκπληκτικά, όμως, ήταν όσα ακολούθησαν:

πρώτον, ότι μπόρεσε να βρει έναν τρόπο να μετρήσει αυτούς τους συντελεστές ∙
δεύτερον, ότι πραγματοποίησε αυτές τις μετρήσεις με ακρίβεια ∙
τρίτον, ότι μπόρεσε να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις που απέκτησε από τις παραπάνω μετρήσεις.

Επρόκειτο ουσιαστικά για ένα είδος πειραματικής μεταλλουργίας ή μάλλον φυσικής στερεάς κατάστασης. Πάντως, για την εποχή που έζησε ο John Harrison, τα κατορθώματά του δεν περιγράφονταν με λόγια.

Διάφορες άλλες εφευρέσεις του, τις οποίες ενσωμάτωνε στα νέα ρολόγια του, μείωναν τις τριβές στο ελάχιστο – παράδειγμα, ο εγκλωβισμένος κυλινδροτριβέας, ένα εξάρτημα ελαχιστοπόιησης της τριβής, που επιζεί μέχρι σήμερα με τη μορφή εγκλωβισμένου σφαιροτριβέα, αλλά και τροχοί μειωμένης τριβής από γουαγιάκο.

Εφεύρε επίσης έναν νέο τύπο διαφυγής.



Αποτελεσματικός και σχεδόν χωρίς καθόλου τριβή, ο εν λόγω μηχανισμός διαφυγής έμεινε τελικά γνωστός με το όνομα «ακρίδα», εμπνευσμένο από το χαρακτηριστικό «κλώτσημα» του επιμήκους βραχίονα ρυθμιστικού όνυχα κατά την απελευθέρωσή του από τον τροχό διαφυγής (…)

Για να ρυθμίζει τα ρολόγια του ο John Harrison χρειαζόταν ένα είδος προτύπου αναφοράς – ένα ρολόι ακριβείας, τον επονομαζόμενο ρυθμιστή. Τέτοιο ρολόι, όμως δεν υπήρχε στο χωριό του∙ αλλά δεν υπήρχε και κανείς στην περιοχή για να του υποδείξει πως θα μπορούσε να βρει ένα τέτοιο κάπου αλλού στην Αγγλία (…)

Ωστόσο, τα κατάφερε: Ανακάλυψε το ρολόι που αναζητούσε στον νυχτερινό ουρανό του Μπάροου. Στεκόταν δίπλα στο παράθυρο της κουζίνας και παρατηρούσε τη στιγμή που ένα συγκεκριμένο άστρο εξαφανιζόταν πίσω από την καμινάδα του γείτονα. (Μέρα με τη μέρα, η εξαφάνιση αυτή συνέβαινε 3 λεπτά και 56 δεύτερα νωρίτερα, λόγω της περιστροφής της Γης). Κάθε νύχτα, λοιπόν, τα δυο αδέλφια έλεγχαν τα ρολόγια τους αντιπαραβάλλοντάς τα με το χρόνο των άστρων – αυτόν που οι επιστήμονες αποκαλούν αστρικό χρόνο – , τα ρύθμιζαν, τα έλεγχαν ξανά και ξανά, μέχρις ότου διαπίστωσαν ότι τα ρολόγια τους τηρούσαν ακρίβεια 1 δευτερολέπτου το μήνα.

Ακρίβεια της τάξης του 1 δευτερολέπτου το μήνα ήταν καλύτερη κι από εκείνη που επιδείκνυαν και τα πλέον ακριβή ρολόγια των εξαιρετικών ωρολογοποιών του Λονδίνου. Και όμως, τα ρολόγια αυτά είχαν κατασκευαστεί από δυο ξυλουργοί της υπαίθρου, οι οποίοι ζούσαν σε ένα μέρος απομονωμένο, που ο έξω κόσμος σχεδόν αγνοούσε την ύπαρξή του. Κανείς δεν τους είχε συμβουλεύσει ή ενθαρρύνει, και δεν είχαν άλλα μέσα στη διάθεσή τους παρά μόνον τα χειροποίητα εργαλεία του ξυλουργείου τους. Πέρα από αυτό, όμως, καθένα από τα ρολόγια τους αποτελούσε ένα έργο τέχνης, ένα μηχανουργικό θαύμα (…)

Ο John Harrison γνώριζε την θεσμοθέτηση του επάθλου των 20.000 λιρών, αλλά και για την μέθοδο προσδιορισμού του γεωγραφικού μήκους εν πλω, η οποία όμως απαιτούσε ένα ρολόι που να αντέχει στις θερμοκρασιακές μεταβολές, την υγρασία και κυρίως να λειτουργεί με ακρίβεια σε συνθήκες πλεύσης. Και βέβαια μέχρι τότε κανείς δεν είχε κατορθώσει να κατασκευάσει ένα τέτοιο ρολόι.
Κι όμως ο ιδιοφυής και αυτοδίδακτος Harrison συνέλαβε την ιδέα ενός τέτοιου ρολογιού, χωρίς το συνηθισμένο εκκρεμές. Το 1730 σχεδίασε ένα ρολόι που διέθετε ένα σύνολο ταλαντούμενων ράβδων που ελέγχονταν από σπειροειδή ελατήρια, αυτόνομα και αντισταθμιζόμενα, έτσι ώστε να μην επηρεάζονται από τις κινήσεις του πλοίου.

Η1: το πρώτο ρολόι που κατασκεύασε ο John Harrison

Έτσι, πήρε την μεγάλη απόφαση να ταξιδέψει στο Λονδίνο για να παρουσιάσει στα μέλη της επιτροπής του γεωγραφικού μήκους τα σχέδια κατασκευής του πρωτότυπου ρολογιού του, που αργότερα ονομάστηκε H1.

Ο αγώνας του για την κατάκτηση του βραβείου διήρκησε σχεδόν μέχρι το θάνατό του, το 1776, και το αρχικό μοντέλο του Η1 ακολούθησαν άλλες 4 βελτιωμένες παραλλαγές.

Το δημιουργικό όραμα αυτού του λαϊκού ανθρώπου, την υπομονή και επιμονή του ενάντια στις μεγάλες αντιξοότητες και τον αγώνα μιας ολόκληρης ζωής για την αναγνώριση της εφεύρεσής του περιγράφει με μοναδικό τρόπο το βιβλίο: «ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ ΜΗΚΟΣ, Ο αγώνας για το έπαθλο».
Η ναυτιλία έγινε ασφαλέστερη μετά τον Harrison, όχι μόνον επειδή οι ναυτικοί μπορούσαν πλέον να προσδιορίζουν την ακριβή τους θέση, αλλά και γιατί κατασκευάστηκαν ακριβέστεροι χάρτες, χρησιμοποιώντας τα ρολόγια του Harrison. Μερικοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι σ’ αυτά στηρίχθηκε η ανάπτυξη και η ευημερία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας!

ΠΗΓΗ: «ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ ΜΗΚΟΣ, Ο αγώνας για το έπαθλο», Joan Dash
             physicsgg.me 

Το «ρεύμα δακτυλίου» αποκαλύπτεται

Νέα ευρήματα για τα παγιδευμένα σωματίδια στη μαγνητόσφαιρα

Το ρεύμα δακτυλίου γύρω από τη Γη μελετούν προσεκτικά οι επιστήμονες

Επιστήμονες στις ΗΠΑ, με επικεφαλής μια Ελληνίδα φυσικό, μελέτησαν το λεγόμενο «ρεύμα δακτυλίου» που περιβάλλει τη Γη και ανέτρεψαν τις έως τώρα γνώσεις μας γι' αυτό.
Το ρεύμα
Το εν λόγω ηλεκτρικό ρεύμα βρίσκεται σε απόσταση 10.000 έως 60.000 χιλιομέτρων από τη Γη, στις λεγόμενες «ζώνες ακτινοβολίας Βαν 'Αλεν»,  και αποτελείται από ιόντα που προέρχονται τόσο από τον ηλιακό «άνεμο», όσο και από την ιονόσφαιρα της Γης. Αποτελεί βασικό συστατικό του διαστημικού περιβάλλοντος (ή διαστημικού «καιρού») γύρω από τον πλανήτη μας, το οποίο μπορεί να επηρεάσει σημαντικά τη λειτουργία των δορυφόρων.

Οι γεωφυσικοί πίστευαν έως τώρα ότι το εν λόγω ρεύμα αυξομειώνεται περιοδικά, αλλά τα νέα στοιχεία δείχνουν ότι αυτό συμβαίνει μόνο με μερικά από τα σωματίδιά του, ενώ άλλα παραμένουν σταθερά. Αυτό συμβαίνει, επειδή τα πρωτόνια υψηλής ενέργειας στο ρεύμα δακτυλίου μεταβάλλονται τελείως διαφορετικά από ό,τι τα πρωτόνια χαμηλής ενέργειας στο ίδιο ρεύμα.

Τα ευρήματα
Η Ματίνα Γκιουλίδου και οι συνεργάτες της στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς στο Μέριλαντ, μελέτησαν τις παρατηρήσεις των δορυφόρων Βαν 'Αλεν της NASA. Οι ερευνητές αποκάλυψαν ότι το «ρεύμα δακτυλίου» (ring current), ένα ηλεκτρικό ρεύμα που μεταφέρεται από φορτισμένα σωματίδια (ιόντα) παγιδευμένα στη γήινη μαγνητόσφαιρα, και το οποίο περικυκλώνει τον πλανήτη μας, συμπεριφέρεται με πολύ διαφορετικό τρόπο από ό,τι νόμιζαν ώς τώρα οι επιστήμονες.
«Μελετάμε το ρεύμα δακτυλίου, επειδή επηρεάζει ένα παγκόσμιο σύστημα ηλεκτρικών ρευμάτων τόσο στο διάστημα, όσο και στην επιφάνεια της Γης, το οποίο στη διάρκεια έντονων γεωμαγνητικών καταιγίδων μπορεί να προκαλέσει σοβαρές ζημιές στα τεχνολογικά συστήματά μας», δήλωσε η Γκιουλίδου. «Το ρεύμα δακτυλίου τροποποιεί επίσης το μαγνητικό πεδίο στο διάστημα κοντά στη Γη, το οποίο, με τη σειρά του, ελέγχει την κίνηση των σωματιδίων στις ζώνες ακτινοβολίας που περιβάλλουν τον πλανήτη μας», πρόσθεσε.

Οι δορυφόροι
Οι δύο δορυφόροι της NASA (Van Allen Probes), οι οποίοι εκτοξεύθηκαν το 2012, διαθέτουν όργανα που επιτρέπουν για πρώτη φορά στους επιστήμονες να μελετούν σε βάθος τις δύο ζώνες ακτινοβολίας Βαν 'Αλεν και να παρακολουθούν συνεχώς το ρεύμα δακτυλίου. Οι «δίδυμοι» αυτοί δορυφόροι, που κινούνται σε ύψος περίπου 600 χιλιομέτρων από τη Γη,  κατασκευάσθηκαν και μέχρι σήμερα ελέγχονται από το Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς, για λογαριασμό της NASA.
Μετά από ένα έτος συλλογής στοιχείων, οι ερευνητές, με επικεφαλής τη Γκιουλίδου κατανόησαν όπως είπε η ίδια, ότι «υπάρχει ένα σημαντικό και μόνιμο ρεύμα δακτυλίου γύρω από τη Γη, ακόμη και όταν δεν υπάρχουν γεωμαγνητικές καταιγίδες, το οποίο (ρεύμα) μεταφέρεται από πρωτόνια υψηλής ενέργειας. Στη διάρκεια των γεωμαγνητικών καταιγίδων, το ρεύμα δακτυλίου ενισχύεται από νέα πρωτόνια χαμηλής ενέργειας, τα οποία εισέρχονται στην κοντινή στη Γη περιοχή του διαστήματος». Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Geophysical Research Letters». 

 tovima.gr/science 

Στις 30 Μαΐου η επίσκεψη του Αρη στη Γη

Θα βρεθεί στην κοντινότερη απόσταση του με τον πλανήτη μας εδώ και 11 έτη

Ο Αρης πλησιάζει συνεχώς την Γη και τη Δευτέρα 30 Μαΐου θα βρεθεί στο κοντινότερο σημείο του από τον πλανήτη μας εδώ και περίπου 11 χρόνια, σε απόσταση 75,3 εκατ. χιλιομέτρων. Αυτό θα τον κάνει να φαίνεται μεγαλύτερος και φωτεινότερος από ότι συνήθως, καθώς ο Ήλιος θα τον φωτίζει «καταπρόσωπο». 

Η NASA με αφορμή το πλησίασμα του 'Αρη, έδωσε στη δημοσιότητα την παραπάνω φωτογραφία του, την οποία τράβηξε το διαστημικό τηλεσκόπιο «Χαμπλ» στις 12 Μαΐου, όταν ο πλανήτης βρισκόταν σε απόσταση περίπου 80 εκατ. χλμ. από τη Γη.Credit: NASA, ESA, the Hubble Heritage Team (STScI/AURA), J. Bell (ASU), and M. Wolff (Space Science Institute)

Η ευθυγράμμιση

Μετά τη διάβαση του Ερμή μπροστά από τον Ήλιο, προ ημερών, έρχεται η σειρά του 'Αρη να δώσει τη δική του «παράσταση».

Σε πρώτη φάση, την Κυριακή 22 Μαΐου, ο γειτονικός πλανήτης, η Γη και ο Ήλιος θα ευθυγραμμισθούν, με το μητρικό μας άστρο και τον ΄Αρη να βρίσκονται ακριβώς σε αντιδιαμετρική θέση σε σχέση με τη Γη, η λεγόμενη «αντίθεση» στην αστρονομία. Αυτό συμβαίνει κάθε περίπου 780 μέρες (η προηγούμενη φορά ήταν τον Απρίλιο 2014). H ευθυγράμμιση αυτή θα συμβεί, όταν ο Αρης θα απέχει 76.28 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τη Γη.
Έπειτα από μία εβδομάδα, τη Δευτέρα 30 Μαΐου, καθώς ο Αρης πλησιάζει συνεχώς τον πλανήτη μας, θα βρεθεί στο κοντινότερο σημείο του από τη Γη. Ο πλανήτης θα είναι εύκολα ορατός όλη τη νύχτα στον ουρανό, σε κατεύθυνση νοτιοανατολική, ακόμη και με γυμνά μάτια, αρκεί να το επιτρέπουν οι κατά τόπους καιρικές συνθήκες.

Οι περιστροφές

Η τροχιά του Αρη χρειάζεται 687 γήινες μέρες (το έτος του) για να κάνει μια περιστροφή γύρω από τον Ήλιο, έναντι 365 ημερών της Γης. Έτσι, ο πλανήτης μας προλαβαίνει να διαγράψει σχεδόν δύο περιστροφές, μέχρι ο Αρης να κάνει το δικό του ταξίδι γύρω από το άστρο μας.

To 2018, o Κόκκινος Πλανήτης θα πλησιάσει ακόμη περισσότερο τη Γη. Το ρεκόρ μικρότερης απόστασης Γης-Αρη (55,76 εκατ. χλμ.) σημειώθηκε τον Αύγουστο 2003 και δεν θα ξεπερασθεί πριν από το έτος 2287, σύμφωνα με τους επιστήμονες της NASA.

Σημειωτέον ότι στον ουρανό κοντά στον φωτεινό 'Αρη θα φαίνονται επίσης ο Κρόνος και ο «Αντι-'Αρης», ο γιγάντιος ερυθρός αστέρας Αντάρης, το φωτεινότερο άστρο στον αστερισμό του Σκορπιού, ενώ αύριο Σάββατο έρχεται και η πανσέληνος στο «πάρτι». Παρόλη πάντως την αυξημένη φωτεινότητά του, ο 'Αρης δεν θα είναι αυτές τις μέρες ο φωτεινότερος πλανήτης στον νυχτερινό ουρανό. Αυτός είναι ο Δίας, ορατός σε νοτιοδυτική κατεύθυνση, παρόλο που απέχει από τη Γη δεκαπλάσια απόσταση σε σχέση με τον 'Αρη. Όμως η μεγαλύτερη απόσταση υπεραντισταθμίζεται από το ότι η διάμετρός του είναι 20πλάσια από την αρειανή. 

tovima.gr/science 

«Λευκός νάνος» καταβροχθίζει γειτονικό άστρο

Ερευνητές από την Βρετανία εντόπισαν ένα εντυπωσιακό κοσμικό φαινόμενο.
Συγκεκριμένα, χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο VLT στην Χιλή παρατήρησαν το δυαδικό σύστημα J1433, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 730 ετών φωτός μακριά από εμάς.

Το σύστημα αποτελείται από ένα λευκό νάνο (ένα απομεινάρι ενός άστρου παρόμοιου με τον Ήλιο) γύρω από τον οποίο περιστρέφεται ένα άλλο άστρο η μάζα του οποίου είναι περίπου η μισή από αυτή του Δία . Σύμφωνα με τους ερευνητές αυτό το άστρο περιστρέφεται γύρω από τον λευκό νάνο κάθε 78 λεπτά.

Αυτό που εντυπωσιάζει ιδιαίτερα όμως είναι πως ο λευκός νάνος… κανιβαλίζει τον γείτονα του. Σύμφωνα με τους ερευνητές ο λευκός νάνος έχει ήδη καταφέρει να αποσπάσει το 90% του άλλου άστρου το οποίο μετατρέπεται σε ένα καφέ νάνο. Με τον όρο καφέ νάνο περιγράφονται τα κοσμικά σώματα που δεν είναι ούτε άστρα ούτε πλανήτες αλλά θεωρούνται «αποτυχημένα» άστρα.

 prisonplanet.gr 

Έρευνα: Τεράστιος ωκεανός στον Άρη εξαφανίστηκε μετά από δύο τρομακτικά τσουνάμι.

Η ανακάλυψη νερού στον Αρη ήταν ένα γεγονός που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στον επιστημονικό κόσμο. Ηταν μια από τις μεγαλύτερες επιστημονικές ειδήσεις των τελευταίων ετών.

Εν έτει 2016, λίγες στάλες νερού στον κόκκινο πλανήτη είναι ικανές να φέρουν τα… πάνω κάτω. Σε μια μακρινή, πολύ παλιά εποχή όμως, ο γείτονας μας δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τους μεγάλους μας ωκεανούς.

Για την ακρίβεια, όπως απέδειξε μια έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Nature Scientific Reports, ο Αρης πριν από περίπου 3 δισεκατομμύρια χρόνια είχε ένα τεράστιο ωκεανό στο βόρειο ημισφαίριο του! Ως τώρα, οι επιστήμονες υποπτεύονταν την ύπαρξη ωκεανών στον κόκκινο πλανήτη, ωστόσο δεν υπήρχαν αποδείξεις και αυτό αφού δεν εντοπίζονταν ακτογραμμές.

Στην έρευνα, της οποίας επικεφαλής ήταν η καθηγήτρια Alexis Rodriguez, βρέθηκαν ενδείξεις για δύο τεράστια τσουνάμι που συνέβησαν στον πλανήτη. Το γεγονός αυτό όχι μόνο αποδεικνύει την ύπαρξη ωκεανών στον Αρη, αλλά δικαιολογεί και την έλλειψη ακτογραμμών.

Τα υπερφυσικά τσουνάμι, που προκλήθηκαν από αστεροειδείς που προσέκρουσαν στην επιφάνεια του πλανήτη, δημιούργησαν κρατήρες διαμέτρου 30 χιλιομέτρων αλλά και κύματα ύψους περίπου 120 μέτρων, τα οποία αλλοίωσαν και εν τέλει εξαφάνισαν τα ίχνη των ακτών.

Η χρονική διαφορά μεταξύ των δύο τσουνάμι υπολογίζεται πως ήταν μόλις λίγα εκατομμύρια χρόνια. Αποτέλεσμα των δύο προσκρούσεων, ήταν το νερό του ωκεανού να απλωθεί σε βάθος 250 χιλιομέτρων πάνω στην επιφάνεια του Αρη, εξαφανίζοντας τις ακτές.


Πέρα από τους δύο αστεροειδής όμως, οι ειδικοί εκτιμούν πως υπήρξαν και άλλοι παράγοντες που επηρέασαν τις ακτογραμμές του πλανήτη, όπως για παράδειγμα μεγάλοι σεισμοί ή ακόμα και περισσότερες πτώσεις κομητών και αστεροειδών.

 sfairika.gr 

Το φαινόμενο ‘’Ζήνων’’ (Zeno Effect) Επιβεβαιώθηκε: «Τα άτομα δεν κινούνται όταν παρατηρούνται» !

 Φυσικοί από το Πανεπιστήμιο του Κορνέλ (Cornell University) απέδειξαν ότι τα άτομα δεν κινούνται, όταν κάποιος τα παρατηρεί. Αυτό είναι επίσης γνωστό ως φαινόμενο ‘’Ζήνων’’  (Zeno Effect). Η συγκεκριμένη αυτή επίδραση αντανακλά μια από τους πιο περίεργες προβλέψεις της κβαντικής θεωρίας. Τα πειράματα που πραγματοποιήθηκαν από φυσικούς στο εργαστήριο Utracold Muknud Vengalattore, έχουν τώρα επιβεβαιωθεί με επιτυχία. Για το πείραμα αυτό ο Muknud Vengalattore, βοηθός καθηγητής φυσικής, μαζί με τους μεταπτυχιακούς φοιτητές Yogesh Patil και Srivatsan Κ.Chakram δημιούργησαν και κατέψυξαν ένα αέριο που περιείχε περίπου ένα δισεκατομμύριο άτομα ρουβιδίου, μέσα σε ένα θάλαμο κενού και ακινητοποίησαν τη μάζα αυτή ανάμεσα σε ακτίνες λέιζερ.

Εδώ είναι τώρα που η ομάδα ανίχνευσε κάτι αποκλειστικό: Τα άτομα δεν έδειξαν να εκτελούν καμία κίνηση για όσο διάστημα βρίσκονταν κάτω από οποιοδήποτε είδος παρατήρησης. Όσο πιο συχνά η ομάδα χρησιμοποιούσε λέιζερ για μετρήσεις, τόσο λιγότερη κίνηση κατέγραφαν. Ο μόνος τρόπος που τα άτομα μετακινήθηκαν ήταν όταν οι ερευνητές περιόρισαν την ισχύ του λέιζερ, ή την σταμάτησαν εντελώς. Στη συνέχεια, τα άτομα οργανώθηκαν εύκολα σε ένα δικτυωτό μοτίβο, ακριβώς όπως θα έκαναν αν είχαν κρυστάλλοποιηθεί.

Θα πρέπει να αισθάνθηκαν αρκετά όμορφα με το να σταματήσουν άτομα απλά και μόνο μόνο κοιτάζοντάς τα, αλλά... υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες συνέπειες για αυτήν την ανακάλυψη. Για παράδειγμα, αυτό αποδεικνύει ότι η κβαντική κρυπτογραφία πράγματι μπορεί να δουλέψει - που σημαίνει ότι κάποιος ''εισβολέας'' δεν μπορεί να κατασκοπεύει τις επικοινωνίες σας χωρίς να καταστρέφει δεδομένα.

"Αυτό μας δίνει ένα πρωτοφανές ''εργαλείο'' για να ελέγξουμε ένα κβαντικό σύστημα, ίσως ακόμη και άτομο προς άτομο'', δήλωσε ο Patil, επικεφαλής συντάκτης της σχετικής εργασίας. Επιπλέον, το έργο αυτό ανοίγει την πόρτα σε μια ριζικά νέα μέθοδο για την χειραγώγηση των κβαντικών καταστάσεων των ατόμων και θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέα είδη αισθητήρων, όπως εξηγήται στον ιστότοπο Cornell Chronicle.

Αυτή η ανάρτηση γράφτηκε από τον Umer Abrar. Για να επικοινωνήσετε με το συντάκτη αυτής της ανάρτησης, γράψτε στη ηλ. διεύθυνση : mirzavadoodulbaig@gmail.com ή  προσθέσετε τον / τον ακολουθήστε τον στο facebook

Απόδοση στα Ελληνικά : Δημήτρης Γκίκας

40 Χάρτες που εξηγούν το διάστημα- ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ

Από τον Joseph Stromberg  

Πέρα από το Ηλιακό σύστημα

(100,000 Stars)

31.

Είμαστε έτη φωτός μακριά από οποιοδήποτε άλλο άστρο.

Επειδή μπορούμε να δούμε τόσα πολλά αστέρια τη νύχτα, είναι δελεαστικό να φανταστεί κανείς ότι το ηλιακό μας σύστημα βρίσκεται ακριβώς δίπλα τους, όπως τα σπίτια σε ένα δρόμο. Αλλά η αλήθεια (όπως φαίνεται σε αυτή την εικόνα GIF, η οποία έγινε από τον ιστότοπο 100.000 Stars explorer) είναι ότι το Ηλιακό μας σύστημα, όπως και τα περισσότερα που βρίσκονται στο Διάστημα, είναι μοναχικό , σαν να υπάρχει ένα σπίτι σε μια ολόκληρη πόλη. Στην εφαρμογή που θα βρείτε σε αυτόν τον ιστότοπο, Θα πρέπει να κάνετε αρκετό ''ζουμ'' (αρκετά έτη φωτός) για να δείτε μόνο μια χούφτα από άλλα αστέρια. Κατ 'αναλογία, αν βάλετε τη Γη στο κέντρο ενός γηπέδου και τον Ήλιο στην άκρη του, το επόμενο πιο κοντινό αστέρι θα είναι περίπου 3.072 μίλια μακριά !

 (Dave Jarvis)

32.

Υπάρχουν αστέρια που είναι εκπληκτικά Γιγαντιαία.

Έχουμε ήδη εξετάσει μια σειρά από συναρπαστικά και τεράστια αστρονομικά αντικείμενα σε αυτούς τους χάρτες. Αλλά και άλλα αστέρια (όπως ο Αρκτούρος του Βοώτη και ο Αλντεμπαράν του Ταύρου, στο παράθυρο 4) κάνουν τον Ήλιο μας να φαντάζει νάνος με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η Γη δείχνει να είναι και αυτή νάνος συγκριτικά με τον Ήλιο. Ακόμα μεγαλύτερα αστέρια (όπως ο Αντάρης του Σκορπιού και ο Βετελγέζης του Ωρίωνα, στο παράθυρο 5) με τον ίδιο τρόπο κάνουν τα προηγούμενα αστέρια να δείχνουν νάνοι μπροστά τους  . Ξανά και ξανά, κοιτώντας έξω στο Σύμπαν, το έχουμε βρει να υπάρχει σε μια κλίμακα που ουσιαστικά επιδρά ανεπαίσθητα στον ανθρώπινο νου .

(Center for Magnetic Self Organization)

33.

Γιατί τα ''Σουπερνόβα'' εκρήγνυνται.

Ανάλογα τα μεγέθη τους, τα αστέρια περνούν από διαφορετικούς κύκλους ζωής. Αρχίζουν όλα σαν ένα τεράστιο και καυτό νέφος αερίου που ονομάζεται νεφέλωμα, το οποίο είναι προορισμένο να γεννά αστέρια - πρόκειται για μπάλες αερίου που συμπυκνώνονται από την δύναμης της δικής τους βαρύτητας. Καίγονται λόγω της σύντηξης ατόμων Υδρογόνου σε Ηλιο, απελευθερώνοντας τεράστια ποσά ενέργειας με την πάροδο του χρόνου. Μικρότερα αστέρια στο μέγεθος του Ήλιου τελικά διογκώνονται και γίνονται αυτό που ονομάζουμε: κόκκινους γίγαντες, οι οποίοι έχουν χρησιμοποιήσει το Υδρογόνο στον πυρήνα τους, αλλά εξακολουθούν να καίνε τα εσωτερικά τους στρώματα που έχουν δημιουργηθεί από την μεταστοιχείωση σε ολοένα και βαρύτερα στοιχεία των υλικών τους. Αργότερα, αυτά τα στρώματα ύλης θα εκτιναχθούν στο Διάστημα σχηματίζοντας αυτό που ονομάζεται: Πλανητικό νεφέλωμα, με τον πυρήνα του άστρου να έχει ψυχθεί σχηματίζοντας ένα λευκό νάνο. Αντίθετα, οι πυρήνες από μεγαλύτερα αστέρια είναι τόσο μεγάλοι που τελικά καταρρέουν βίαια, σε μία έκρηξη Υπερκαινοφανούς όπως λέγεται(σουπερνόβα). Μια σύντομη και τεράστια έκρηξη που πιθανόν συγχωνεύει και δημιουργεί όλα τα στοιχεία στο Σύμπαν που είναι βαρύτερα από το Σίδηρο - συμπεριλαμβανομένων και αυτών στο σώμα μας.

(James Provost/Sciencenews.org)

34.

Πώς λειτουργεί μια μαύρη τρύπα.

Μετά από μια έκρηξη Υπερκαινοφανούς (σουπερνόβα ή χαϊπερνοβα), τα αστέρια συνήθως καταρρέουν σχηματίζοντας είτε ένα αστέρα νετρονίων, είτε ένα μάγναστρο ή μετατρέπονται σε μαύρες τρύπες. Όλα αυτά είναι εξαιρετικά πυκνά αντικείμενα που ασκούν μια πάρα πολύ ισχυρή βαρυτική δύναμη, προκαλώντας κάμψη του χωροχρόνου γύρω τους, όπως επίσης φαίνεται στο διάγραμμα. Οι μαύρες τρύπες κάμπτουν τον χωροχρόνου με τόση δύναμη, που η ύλη, το φως, και άλλες μορφές ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας δεν μπορούν να ξεφύγουν από την έλξη της. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο Γαλαξίας μας - όπως και οι περισσότεροι γαλαξίες, - έχει μια τεράστια μαύρη τρύπα στο κέντρο του.

(NASA)

35.

Έχουμε βρει εκατοντάδες μακρινούς πλανήτες

Κάθε φωτεινή κουκίδα σε αυτό την εικόνα τύπου GIF είναι ένας πλανήτης σε τροχιά γύρω από ένα μακρινό αστέρι. Έχουμε βρει πάνω από 1.800 εξωπλανήτες κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, απλά χαρτογραφώντας την κοσμική γειτονιά του Γαλαξία μας (την σπείρα που βλέπετε στο τέλος του GIF, έγινε με την εφαρμογή της NAΣΑ :Eyes on Exoplanets explorer ). Ο φωτεινός κώνος φωτός αποτελείται από τους πλανήτες που βρέθηκαν από το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler, το οποίο έχει ερευνήσει μόνο ένα μικρό τμήμα του ουρανού. Οι επιστήμονες πιστεύουν τώρα ότι κάθε αστέρι, κατά μέσο όρο, έχει σε τροχιά γύρω του και από έναν πλανήτη - έτσι υπάρχουν σίγουρα χιλιάδες άλλοι πλανήτες για να ανακαλυφθούν, μερικοί από τους οποίους θα μπορούσαν να φιλοξενούν εξωγήινη ζωή.

(New Scientist/Pikaia Imaging)

36.

Ο Γαλαξίας μας είναι ασύλληπτα τεράστιος.

Είναι βέβαιο ότι τα αστέρια είναι τεράστια. Αλλά ο Γαλαξίας μας είναι, για άλλη μια φορά, εκπληκτικά μεγαλύτερος. Ένας τρόπος για να το δείτε αυτό είναι και η εικόνα αυτή, η οποία δείχνει τον Γαλαξία μας όπως είναι στο σύνολό του. Ο κίτρινος κύκλος πιθανό καλύπτει κάθε αστέρι που έχετε δει ποτέ στον ουρανό, χωρίς τη βοήθεια ενός τηλεσκοπίου. Βασίζεται στο γεγονός ότι κάτω από ιδανικές συνθήκες, οι άνθρωποι στο νότιο ημισφαίριο, για παράδειγμα, μπορούν να δουν το ιδιαίτερα φωτεινό σύστημα αστέρων Ήτα Τρόπιδος - αλλά στα περισσότερα μέρη, ο κίτρινος αυτός κύκλος θα είναι στην πραγματικότητα πολύ μικρότερος. Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφές ότι η συντριπτική πλειοψηφία του δικού μας Γαλαξία - ο οποίος περιέχει τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια αστέρια σαν το δικό μας - είναι απλά πέρα από τα όρια του τι τα μάτια μας μπορούν να παρατηρήσουν.

(Nature Video, based on Tully et. al. 2014)

37.

Κατοικούμε μέσα σε ένα υπερσμήνος Γαλαξιών….την Λανιακέα.

Παρ όλη την απεραντοσύνη του, ο Γαλαξίας μας είναι μόνο ένας από τα δισεκατομμύρια γαλαξιών που υπάρχουν στο Σύμπαν. Πρόσφατα, οι επιστήμονες χαρτογράφησαν περίπου 100.000 Γαλαξίες που βρίσκονται κοντά στο Γαλαξία μας, και διαπίστωσαν ότι οι Γαλαξίες αυτοί είναι τμήμα ενός μεγαλύτερου υπερσμήνους Γαλαξιών που ονομάζεται : Λανιακέα. Αυτό το Υπερσμήνος αποτελείται από αρκετές διακλαδώσεις, με το Γαλαξία μας να βρίσκεται σε ένα μακρινό παρακλάδι του. Και ακόμα περισσότερο, συνορεύει με ένα άλλο υπερσμήνος (ονομάζεται υπερσμήνος Περσέα-Ιχθύος) που κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση, και τα δύο αυτά σμήνη φαίνεται να μπλέκονται σε ένα ευρύτερο ιστό, που αποτελείται από πυκνά δίκτυα από υπερσμήνη που ενδιάμεσα τους υπάρχουν σχετικά μεγάλα κενά αστρικής ύλης.

(NASA/ESA)

38.

Υπάρχουν απερίγραπτα δισεκατομμύρια γαλαξίες στο Σύμπαν.

Αν παρατηρήσετε πολύ προσεκτικά (την εικόνα), μπορείτε πραγματικά και οι ίδιοι να δείτε αυτούς τους μακρινούς Γαλαξίες. Αυτή η φωτογραφία, που λήφθηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, δείχνει σε υπερμεγέθυνση ένα μικροσκοπικό κομμάτι του ουρανού, ένα κλάσμα του μεγέθους της Σελήνης. Κοιτάζοντας ακόμα βαθύτερα στον ουρανό αποκαλύφθηκαν περισσότεροι από 10.000 γαλαξίες, και λόγω του χρόνου που χρειάζεται το φως τους για να μας φτάσει, αυτή η φωτογραφία δείχνει μερικούς από αυτούς τους Γαλαξίες όπως ήταν περισσότερα από 13 δισεκατομμύρια χρόνια πριν - λίγο μετά το σχηματισμό του σύμπαντος.

(NASA)

39.

Όλα ξεκίνησαν με τη Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang)

Όλη η Ύλη σε αυτό το ακατανόητα τεράστιο, και μυστηριώδες δίκτυο Γαλαξιών ήταν μέσα σε ένα και μόνο υπέρπυκνο και υπέρθερμο ''σημείο'' περίπου 13.800.000.000 χρόνια πριν. Μετά από τη Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang), το Σύμπαν άρχισε να διαστέλλεται με ταχείς ρυθμούς και να ψύχεται. Η Ύλη συμπυκνώθηκε σε υποατομικά σωματίδια, στη συνέχεια σε άτομα, και τελικά σε αστέρια και Γαλαξίες. Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται παράξενα και απίθανα, αλλά όταν οι φυσικοί ανιχνεύουν την ιστορία προς τα πίσω, ξέροντας του τι γνωρίζουμε σχετικά με τους νόμους της φύσης, αυτό είναι αναπόφευκτο συμπέρασμα - γεγονός που τεκμηριώνεται από τα δεδομένα που συλλέγουμε σχετικά με το Σύμπαν. Δεν έχουμε ιδέα του τι υπήρχε πριν από την Μεγάλη Έκρηξη, αλλά πιστεύουμε ότι όλα όσα βλέπουμε σήμερα ξεκίνησαν τότε.

(Shane Black)

40.

Η θέση μας στο Σύμπαν.

Κοιτάζοντας διάφορους χάρτες για το Διάστημα μπορεί να μας δημιουργηθεί η εντύπωση ενός αφηρημένου θέματος που δεν έχει να κάνει πολλά με εμάς. Αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαστε στο Διάστημα αυτή τη στιγμή. Είμαστε μέσα σε αυτό όλη την ώρα. Ζούμε σε ένα ταχέως περιστρεφόμενο πλανήτη, που βρίσκεται διαρκώς σε τροχιά γύρω από ένα ''φλογερό''  Ήλιο και περιβάλλεται από αστέρια. Για μένα, αυτή η εικόνα GIF - κατασκευασμένη από ένα πανέμορφο βίντεο ''ολισθαίνοντος χρόνου'' (time-lapse) από την  Shane  Black, στη συνέχεια όπως θα δείτε περιστρέφεται χειροκίνητα  - παρουσιάζει το θέμα καλύτερα από οτιδήποτε άλλο. Ο Ήλιος δεν ανατέλλει και δεν δύει. Τα αστέρια δεν κινούνται. Το έδαφος γυρίζει κάτω από τα πόδια σας ακριβώς αυτή τη στιγμή.

ΠΗΓΗ: vox.com 

Απόδοση στα Ελληνικά : Δημήτρης Γκίκας

40 Χάρτες που εξηγούν το διάστημα - ΜΕΡΟΣ Β'

Από τον Joseph Stromberg  

(NASA)

21.

Η προσεδάφιση της Διαστημοσυσκευής Curiosity (περιέργεια) στον Άρη ήταν πρωτοφανής.

Το όχημα Curiocity rover διατρέχει την επιφάνεια του Πλανήτη Άρη από τον Αύγουστο του 2012. Κατόρθωσε και πέτυχε μια μεγάλη γκάμα από μικρές και μεγάλες ανακαλύψεις για την αρχαία ιστορία και τη χημική σύσταση του πλανήτη. Αλλά ίσως το πιο αξιοσημείωτο επίτευγμα της «περιέργειας» ήταν απλά η προσεδάφιση του στον πλανήτη. Επειδή το όχημα (rover) είναι βαρύτερο από οποιαδήποτε άλλο προηγούμενο ανιχνευτικό όχημα - και επειδή η ατμόσφαιρα του Άρη είναι πολύ αραιή για αλεξίπτωτα που θα επιβράδυναν την κατάβαση του οχήματος αρκετά για να προσγειωθεί με ασφάλεια - οι μηχανικοί της NASA χρειάστηκε να επινοήσουν ένα πυραυλοκίνητο «Ουράνιο γερανό» (Sky Crane) για να ''ξεδιπλώσει'' και να κατεβάσει το Curiocity τουλάχιστον 18 μέτρα (60 πόδια) περίπου στην επιφάνεια.

(Daein Ballard)

22.

Αν Γαιοποιούσαμε τον Άρη.

Οι άνθρωποι έχουν από καιρό οραματιστεί την «Γαιοποίηση» του Άρη - Δηλαδή, αλλάζοντας την ατμόσφαιρα και το κλίμα του πλανήτη, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να ζουν σε αυτόν. Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε κανένα ρεαλιστικό τρόπο για να γίνει αυτό, αλλά οι άνθρωποι έχουν προτείνει όλα τα είδη των ιδεών - που αφορούν κυρίως την εισαγωγή στην ατμόσφαιρα ενός χημικού, όπως το Υδρογόνο ή την Αμμωνία που θα προκαλέσει θεωρητικά υπερθέρμανση του πλανήτη, με αποτέλεσμα την δημιουργία ατμόσφαιρας. Αυτές οι εικόνες δείχνουν το πώς θα μπορεί να μοιάζουν τα ενδιάμεσα στάδια του προγράμματος , με αποκορύφωμα την δημιουργία ενός σχετικά Γαιόμορφου πλανήτη κατοικήσιμο για τους ανθρώπους.

Το υπόλοιπο Ηλιακό Σύστημα

(Olaf Frohn)

23.

Δεκάδες ανιχνευτές πετούν μέσα στο ηλιακό σύστημα

Αν και κανένας άνθρωπος δεν έχει ταξιδέψει πέρα από κατώτερη γήινη τροχιά από το 1972, οι διαστημικές υπηρεσίες του κόσμου λειτουργούν τώρα δεκάδες ερευνητικά μη επανδρωμένα σκάφη, που εξερευνούν τα όρια του ηλιακού συστήματος. Ο χάρτης αυτός, από τον Olaf Frohn, δείχνει όλα αυτά τα σκάφη. Μερικά από αυτά είναι αρκετά άξια προσοχής όπως είναι το Rosetta (το οποίο τοποθέτησε τη συσκευή Φίλαε σε έναν κομήτη και εξακολουθεί να είναι σε τροχιά), το Dawn (Αυγή-η οποία τώρα επισκέπτεται το νάνο πλανήτη Ceres –Δήμητρα-για πρώτη φορά), το σκάφος New Horizons (το οποία έφθασε στον Πλούτωνα τον Ιούλιο toy 2015) , και tο Voyager 1 (το οποία ξεκίνησε το 1977 και τώρα βρίσκεται στο διαστρικό χώρο).

(Emily Lakdawalla)

24.

Το Ηλιακό μας σύστημα έχει περισσότερο από οκτώ πλανήτες.

Όλοι μεγαλώνουμε μαθαίνοντας τους οκτώ (πρώην εννέα) πλανήτες του Ηλιακού μας συστήματος. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν πολύ περισσότερα αντικείμενα εκεί έξω από ότι έχετε πιθανόν ακούσει ποτέ. Αυτό το  εξαιρετικό γραφικό από την Emily Lakdawalla δείχνει κάθε πλανήτη, φεγγάρι, ή αστεροειδή στο Ηλιακό σύστημα που είναι λιγότερο από 10.000 χιλιόμετρα σε διάμετρο. Με άλλα λόγια, κάθε ‘’βράχο’’ που είναι μικρότερος από τη Γη. Τα περισσότερα και τα μεγαλύτερα από αυτά είναι φεγγάρια, αλλά και τα περισσότερα από τα ανώνυμα και  μικρότερα αντικείμενα που βλέπετε στο κάτω μέρος της εικόνας είναι τα λεγόμενα ‘’Μεταποσειδώνια αντικείμενα’’ (trans-Neptunian) :βράχοι που οι περισσότεροι είναι μη καταγεγραμμένοι, σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο σε αποστάσεις πολύ πέρα από τον Ποσειδώνα. Για τη ώρα δεν έχουμε κάποιες καθαρές εικόνες από αυτά τα αντικείμενα - και υπάρχουν πιθανόν περισσότερα από αυτά που δεν έχουν καν ακόμη εντοπιστεί.

(John Brady)

25.

Πώς μοιάζει η Βόρεια Αμερική σε σύγκριση με τον Δία

Ο Δίας είναι γνωστό ότι είναι τεράστιος . Αλλά αυτή η εικόνα, μια ακόμα από εκείνες που παρουσιάζουν τα αστρονομικά συγκριτικά μεγέθη από τον John Brady, θα σας συναρπάσει με το πόσο μεγάλος είναι. Η μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα του Δία - ένας κυκλώνας που εντοπίστηκε για πρώτη φορά το 1655 - συρρικνώνεται, όμως εξακολουθεί να είναι ακόμα πολλές φορές μεγαλύτερη από τη Βόρεια Αμερική. Ο Δίας και οι άλλοι αέριοι γίγαντες αερίου είναι τόσο μεγάλοι, επειδή οι πολύ χαμηλές θερμοκρασίες τους επέτρεψαν να κρατήσουν τα ελαφρύτερα αέρια όπως το Υδρογόνο και το Ηλιο, τα οποία θα διέφευγαν μακριά από τους θερμότερους, βραχώδεις πλανήτες που βρίσκονται κοντά στον Ήλιο.

(Ron Miller)

26.

Πως θα έμοιαζε ο Ουρανός μας, αν άλλοι πλανήτες αντικαθιστούσαν το φεγγάρι.

Ένας άλλος τρόπος για να καταλάβουμε πόσο μεγάλοι είναι οι αέριοι γίγαντες είναι  να φανταστείτε πως θα έμοιαζε ο ουρανός σε εμάς, αν αντικαθιστούσαν το φεγγάρι. Ο εικονογράφος Ron Miller το έκανε αυτό, χρησιμοποιώντας μια φωτογραφία από μια πανσέληνο πάνω από την Κοιλάδα του Θανάτου, αλλά αντικαθιστώντας την κάθε φορά και με ένα πλανήτη του Ηλιακού μας συστήματος. Σε αυτό το σημείο, ο Ουρανός και ο Ποσειδώνας θα είναι ανησυχητικά μεγάλοι, αλλά ο Κρόνος και ο Δίας θα είναι τόσο μεγάλοι που θα καταλάμβαναν μια μεγάλη λωρίδα του ουρανού. Οι Ηλιακές εκλείψεις, επισημαίνει ο Miller, θα διαρκούσαν ώρες. (Φυσικά, οι βαρυτικές συνέπειες που έχει ο Δίας, εάν είμαστε τόσο κοντά του, θα ήταν για εμάς πολύ καταστροφικές).

(anosmicovni)

27.

Ακόμη και ένας απλός κομήτης είναι εξωφρενικά μεγάλος

Αυτός είναι ο κομήτης 67P / C-G - που ο ανιχνευτής Philae προσεδαφίστηκε το Νοέμβριο του 2014 - προβάλλεται πάνω από το Λος Άντζελες. Όμως μιλώντας με διαστημικούς όρους, ο κομήτης αυτός είναι απολύτως μικροσκοπικός: μόλις 3,5 μίλια πλάτος. Αλλά και πάλι, αυτή η εικόνα δείχνει πως τα περισσότερα πράγματα στο διάστημα είναι πολύ μεγαλύτερα από ότι έχουμε συνειδητοποιήσει.

(Kevin Hand (JPL/Caltech), Jack Cook (Woods Hole Oceanographic Institution), Howard Perlman (USGS))

28.

Ο δορυφόρος ‘’Ευρώπη’’ του Δία θα μπορούσε να έχει περισσότερο νερό από τη Γη
Από όλα τα αντικείμενα στο Ηλιακό σύστημα, οι επιστήμονες έχουν ενθουσιαστεί με το φεγγάρι του Δία Ευρώπη. Αυτό συμβαίνει γιατί κατά πάσα πιθανότητα έχει ένα υγρό ωκεανό νερού κάτω από ένα επιφανειακό στρώμα πάγου - και ότι αυτός ο ωκεανός μπορεί να έχει περισσότερο νερό από ότι όλοι οι ωκεανοί της Γης, όπως φαίνεται σε αυτήν την εικόνα. Όπου υπάρχει νερό, μπορεί να υπάρχει και ζωή. Η NASA είναι στα πρώτα στάδια του σχεδιασμού μιας μη επανδρωμένης αποστολής στην Ευρώπη την δεκαετία του 2020.

(NASA/New Horizons)

29.

Όλη η ιστορία των ΗΠΑ έχει συμβεί σε μία και μόνο περιφορά του Πλούτωνα γύρω από τον Ήλιο.

Δεν είναι μόνο το μέγεθος των αντικειμένων στο χώρο που εξάπτει το μυαλό, είναι συχνά και η απεραντοσύνη των ‘’χρονοδιαγραμμάτων’’ μέσα στα οποία συμβαίνουν γεγονότα στο Διάστημα. Μια πλήρης περιφορά του Πλούτωνα γύρω από τον Ήλιο διαρκεί 248 γήινα χρόνια. Για να το θέσω διαφορετικά, το σύνολο της ιστορίας των ΗΠΑ έχει συμβεί κατά τη διάρκεια ενός Πλουτόνειου έτους. Όταν ο Πλούτωνας ήταν τελευταία φορά  στη σημερινή του θέση, δεν είχαμε εφεύρει την αεροπλοΐα, πόσο μάλλον τις διαστημικές πτήσεις. Αυτός ο χάρτης κυκλοφόρησε από την ομάδα του New Horizons της NASA, στην περίοδο αναμονής που προηγήθηκε πριν η Διαστημοσυσκευή αυτή γίνει το πρώτο διαστημόπλοιο που επισκέφτηκε τον μακρινό πλανήτη Πλούτωνα.

 (NASA)

30.

Ο Πλούτωνας δεν είναι στην άκρη του Ηλιακού συστήματος.

Πολλοί από εμάς τον φανταζόμαστε κρύο, τον μικρό Πλούτωνα να είναι στην εξωτερική άκρη του Ηλιακού συστήματος. Αλλά αυτό είναι μακριά από την αλήθεια. Πέρα από τον Πλούτωνα (ο οποίος στην πραγματικότητα είναι μερικές φορές πιο κοντά σε μας από ότι ο Ποσειδώνας) βρίσκεται η ζώνη Κάιπερ (Kuiper Belt)  και του Νέφους του ΄Οορτ (Oort Cloud): μια μακρινή, και ελάχιστα μελετημένη περιοχή του διαστήματος που περιέχει εκατομμύρια κομήτες και παγωμένους βράχους. Η ζώνη Κάιπερ είναι ένας δίσκος από αστεροειδείς και άλλα αντικείμενα λίγο πιο μακριά από τον Ποσειδώνα. Αλλά το νέφος του Όορτ - που γνωρίζουμε μόνο από τους κομήτες, που ‘’ξεκολλάνε’’ κατά καιρούς από αυτό - πιστεύεται ότι επεκτείνετε χίλιες φορές πιο μακριά, περίπου στα μισά της απόστασης για το επόμενο πιο κοντινό σε εμάς αστέρι.

Συνεχίζεται...

ΠΗΓΗ:vox.com