Οι πιθανότητες για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι ελάχιστες, αλλά οι συνέπειες θα ήταν καταστροφικές. Δείτε τι θα συμβεί, καθώς και πώς να το αποφύγουμε.
Στον Γαλαξία μας και μόνο έχουν γεννηθεί εκατοντάδες δισεκατομμύρια αστέρια, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχουν επίσης και εκατοντάδες εκατομμύρια μαύρες τρύπες τις οποίες πρέπει να λάβουμε υπόψιν. Ακριβώς όπως και τα αστέρια, οι μαύρες τρύπες κινούνται μέσα στο διάστημα, αλλά σε αντίθεση με τα αστέρια, δεν εκπέμπουν φως, έτσι μια "μυστική" μαύρη τρύπα θα μπορούσε να μας...κρυφτεί μιας και είναι αόρατη. Η απόλυτη καταστροφή που μπορεί να φανταστεί κανείς είναι ότι μια μαύρη τρύπα συγκρούεται με τη Γη. Παρόλο που είναι απίθανο, υπάρχουν πολλά να μάθουμε από το να σκεφτόμαστε απλώς το πρόβλημα αυτό.
Εκεί έξω, κάπου στο Σύμπαν, μας περιμένει ο πιθανός...χαμός μας. Αν και τα αστέρια στον νυχτερινό ουρανό φαίνονται σταθερά και ακίνητα, όπως ο Ήλιος μας, όλα συμμετέχουν στον ίδιο βαρυτικό χορό που μας κρατά σε τροχιά γύρω από το κέντρο του Γαλαξία μας. Κάθε αστρικό σύστημα εκεί έξω βρίσκεται σε κίνηση σε σχέση με τον Ήλιο, και περιοδικά - κάποιες φορές κάθε μερικά εκατομμύρια χρόνια περίπου - ένα από αυτά τα αντικείμενα πλησιάζει επικίνδυνα το Ηλιακό μας Σύστημα. Όταν συμβαίνει αυτό, συνήθως επηρεάζει ορισμένα από τα μέλη του νέφους του Oort, δημιουργώντας περιστασιακά ένα πιθανό καταιγισμό κομητών.
Αν και αυτό συμβαίνει πιο συχνά, μπορεί πράγματι να προκύψουν χειρότερα πράγματα. Αστέρια θα μπορούσαν να περάσουν από το Ηλιακό Σύστημα, επηρεάζοντας τις τροχιές των πλανητών. Άλλα αντικείμενα όπως οι μαύρες τρύπες, τα αστέρια νετρονίων, οι λευκοί νάνοι και οι λεγόμενοι "ορφανοί πλανήτες" (rogue planets) μπορούν να κάνουν το ίδιο πράγμα, χτυπώντας ή και καταστρέφοντας συμπαντικά αντικείμενα σαν ένα κοσμικό παιχνίδι μπιλιάρδου. Στη χειρότερη περίπτωση, μπορείτε ακόμη και να φανταστείτε μια μαύρη τρύπα να χτυπά τη Γη. Οι πιθανότητες μπορεί να είναι απίθανες ανά πάσα στιγμή, αλλά τα αστρονομικά χρονοδιαγράμματα είναι πολύ μεγάλα και το Σύμπαν έχει πολλές ευκαιρίες για να δημιουργήσει ακόμη και εξαιρετικά απίθανες καταστροφές. Δείτε τι θα συμβεί όταν μια μαύρη τρύπα χτυπήσει τη Γη και ποιες πιθανότητες έχουμε να κάνουμε κάτι για αυτό.
Πριν από 70.000 χρόνια, ένα ζεύγος καφέ νάνων γνωστό ως "αστέρι του Scholz", (Scholz’s star) ευρισκόμενο ακριβώς πάνω στο σημείο της έναρξης σύντηξης υδρογόνου στον πυρήνα του, πέρασε μέσα από το νέφος του Όορτ του Ηλιακού Συστήματος. Σε αντίθεση με την εικόνα, ωστόσο, το αντικείμενο αυτό δεν θα ήταν ορατό με γυμνό μάτι. Σήμερα, βρίσκεται περίπου 20 έτη φωτός μακριά. Καμία μαύρη τρύπα, από όσο γνωρίζουμε, δεν είναι τόσο κοντά. (Εικόνα: José A. Peñas/SINC)
Ποιες είναι οι πιθανότητες να μας χτυπήσει κάποιο αντικείμενο;
Ας ξεκινήσουμε με μερικά καλά νέα: αν και έχουμε έναν τεράστιο αριθμό μελανών οπών στο Σύμπαν, συμπεριλαμβανομένου και του Γαλαξία μας, οι πιθανότητες να χτυπήσει μια από αυτές τη Γη είναι απίστευτα μικρές. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν 400 δισεκατομμύρια αστέρια στον Γαλαξία, και παρόλο που τα μεμονωμένα αστέρια (εκείνα δηλαδή που δεν έχουν γύρω τους πλανήτες) είναι μεγάλα, οι αποστάσεις μεταξύ των αστεριών είναι τεράστιες σε σύγκριση όχι μόνο με τα μεγέθη τους, αλλά ακόμη και με τα μεγέθη των αστρικών συστημάτων στα οποία υπάρχουν.
Ένα αστέρι σαν τον Ήλιο μας έχει διάμετρο περίπου 1,4 εκατομμύρια χιλιόμετρα και ο πλανήτης μας περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο μας σε μια απόσταση περίπου 150 εκατομμυρίων χιλιομέτρων (αυτό που ορίζουμε ως μία αστρονομική μονάδα ή A.Μ.): περίπου 100 φορές πιο μακριά. Η ζώνη του Κάιπερ, η οποία βρίσκεται έξω από την τροχιά του πλανήτη Ποσειδώνα, είναι περίπου άλλες 50 φορές πιο μακριά: απαιτούνται πολλά δισεκατομμύρια χιλιόμετρα για να χαρτογραφηθεί, και το νέφος του Όορτ παραμένει για περίπου χίλιες φορές την απόσταση από τη ζώνη του Κάιπερ, μετρημένη σε τρισεκατομμύρια ή και δεκάδες τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα.
Αυτό το τελευταίο νούμερο - δέκα τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα - είναι περίπου ίσο με ένα έτος φωτός. Για σύγκριση, το πλησιέστερο αστέρι σε εμάς, ο Εγγύτατος του Κενταύρου, απέχει λίγο περισσότερο από 4,2 έτη φωτός μακριά. Τα έτη φωτός είναι συνήθως αυτά που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε και να ορίσουμε τις αποστάσεις μεταξύ των αστεριών.
Ένας χάρτης της πυκνότητας των άστρων στον Γαλαξία μας και τον περιβάλλοντα ουρανό, που δείχνει καθαρά τον Γαλαξία, τα μεγάλα και μικρά νέφη του Μαγγελάνου και αν κοιτάξετε πιο προσεκτικά, το αντικείμενο NGC 104 στα αριστερά του Μικρού νέφους του Μαγγελάνου ή SMC, το NGC 6205 λίγο πάνω και στα αριστερά του τον γαλαξιακό πυρήνα και το NGC 7078 λίγο πιο κάτω. Συνολικά, ο Γαλαξίας περιέχει περίπου 200-400 δισεκατομμύρια αστέρια σε έκταση που μοιάζει με δίσκο. (Εικόνα: ESA/Gaia)
Με βάση τον αριθμό των αστεριών και τον τρόπο με τον οποίο είναι κατανεμημένα σε ολόκληρο τον Γαλαξία μας, έχουμε πλέον μια εξαιρετική απογραφή χάρη στα επιτεύγματα της αποστολής Gaia, και γνωρίζουμε μια ποικιλία φανταστικών γεγονότων για το κοντινό μας Σύμπαν.
. Τα αστέρια στη γειτονιά μας κινούνται συνήθως με ταχύτητες, σε σχέση με εμάς, περίπου 20 Χιλ/δ, ή περίπου το 10% της ταχύτητάς μας γύρω από το γαλαξιακό κέντρο.
. Σχεδόν όλα τα αστέρια που βρίσκονται στην απόστασή μας από το γαλαξιακό κέντρο κινούνται σε ελλείψεις που δεν είναι ιδιαίτερα εκκεντρικές: είναι αρκετά κοντά σε κύκλους.
. Επιπλέον, σχεδόν όλα περιφέρονται σε τροχιά στον (λεπτό) γαλαξιακό δίσκο στην απόστασή μας από το γαλαξιακό κέντρο. Πολύ λίγα βρίσκονται στο κεντρικό εξόγκωμα (central bulge) ή στο μεγαλύτερο, σφαιροειδές γαλαξιακό άλως.
. Και περίπου τα μισά από αυτά τα αστέρια υπάρχουν ως μέρος ενός πολλαπλού συστήματος αστέρων, όπου μόνο τα μισά είναι σαν το δικό μας Ηλιακό Σύστημα: με ένα και μόνο μοναχικό αστέρι.
Αν κάνουμε τις πράξεις, μπορούμε να υπολογίσουμε, κατά μέσο όρο, πόσο χρόνο χρειάζεται ένα αστέρι για να φτάσει σε μια ορισμένη απόσταση από τον Ήλιο μας. Τα αποτελέσματα είναι ενδιαφέροντα, αλλά ευτυχώς, όχι τρομακτικά.
Μια γραφική παράσταση του πόσο συχνά είναι πιθανό να περνούν αστέρια μέσα στον Γαλαξία μας σε μια ορισμένη απόσταση από τον Ήλιο μας. Πρόκειται για μια γραφική παράσταση log-log (log-log plot), με την απόσταση στον άξονα y και πόσο χρόνο χρειάζεται συνήθως να περιμένετε για να συμβεί ένα τέτοιο γεγονός στον άξονα x. (Εικόνα: E. Siegel)
Το Ηλιακό μας Σύστημα υπάρχει εδώ και περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, ή ακριβώς στα αριστερά του «10» στον άξονα x στο παραπάνω γράφημα. Μία φορά κάθε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, ένα αστέρι πλησιάζει αρκετά για να επηρεάσει το νέφος του Όορτ, με το πιο πρόσφατο να είναι το αστέρι του Scholz, το οποίο το έχει κάνει πριν από περίπου 70.000 χρόνια.
Είναι απίθανο, ωστόσο, κάποιο αστέρι να πλησίασε ποτέ αρκετά ώστε να βγάλει τα άλλα μεγάλα σώματα στο Ηλιακό μας Σύστημα εκτός πορείας. Το πιο κοντινό άστρο που μπορούμε να περιμένουμε να έλθει, σε ολόκληρη την ύπαρξη του πλανήτη μας, βρίσκεται περίπου ~500 A.Μ. μακριά, ή περίπου δέκα φορές την απόσταση από τον Ήλιο στον πλανήτη Πλούτωνα. Συγκεκριμένα, σε ολόκληρη την ιστορία του Ηλιακού μας Συστήματος, υπήρξε μόνο:
. ~ 1% πιθανότητα ένα αστέρι να πλησιάσει αρκετά για να διαταράξει τη ζώνη του Κάιπερ,
. ~0,01% πιθανότητα ένα αστέρι να πλησιάσει αρκετά ώστε να διαταράξει τον πλανήτη Δία ή τον πλανήτη Κρόνο,
. και μια πιθανότητα ~0,0001%, ή περίπου 1 στο εκατομμύριο, ένα αστέρι να πλησιάσει αρκετά ώστε να διαταράξει βαρυτικά τη Γη,
. με μόνο ~0,000001% πιθανότητα, ή 1 στις 100.000.000, να συγκρουστεί ένα αστέρι με τη Γη.
Δεδομένου ότι οι πλανήτες και, πράγματι, η ζώνη του Κάιπερ δεν φαίνεται να διαταράσσονται από αυτό που υποθέτουμε ότι είναι η αρχική μας διαμόρφωση όπως ήταν πριν από περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, αυτοί οι αριθμοί περνούν το λεγόμενο τεστ όσφρησης*. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη Γη προέρχεται από ένα διερχόμενο αστέρι που διαταράσσει το νέφος του Όορτ στέλνοντας στο δρόμο μας έναν πιθανό πλανητοκτόνο αντικείμενο. Στο απώτερο μέλλον, ωστόσο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο βαρυτικός χορός των αντικειμένων στον Γαλαξία μας θα οδηγήσει στην τελική εκτίναξη των περισσότερων πλανητών που περιέχονται στα αστρικά συστήματα.
Η ανατομία ενός αστεριού με μεγάλη μάζα καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του, με αποκορύφωμα έναν υπερκαινοφανή τύπου ΙΙ όταν ο πυρήνας ξεμένει από το πυρηνικό του καύσιμο. Το τελικό στάδιο της σύντηξης είναι τυπικά η καύση του πυριτίου, παράγοντας σίδηρο και στοιχεία που μοιάζουν με σίδηρο στον πυρήνα μόνο για λίγο, προτού ακολουθήσει ένας Υπερκαινοφανής (σουπερνόβα). Εάν ο πυρήνας αυτού του άστρου είναι αρκετά μεγάλος, θα δημιουργήσει μια μαύρη τρύπα όταν ο πυρήνας του καταρρεύσει. (Εικόνα: Nicolle Rager Fuller/NSF)
Τι γίνεται λοιπόν με τις μαύρες τρύπες;
Πρέπει να καταλάβετε ότι όλη αυτή η «συζήτηση για τα αστέρια» δεν είναι κατι το ασήμαντο, είναι κάτι που μάλλον μας προετοιμάζει εξαιρετικά για να κάνουμε την ίδια συζήτηση για τις μαύρες τρύπες. Σίγουρα, οι μαύρες τρύπες είναι πιο δύσκολο να εντοπιστούν επειδή δεν εκπέμπουν φως, αλλά η φυσική πίσω από την ύπαρξή τους και η κίνησή τους μέσα στον Γαλαξία είναι πανομοιότυπη. Ο λόγος είναι απλός:
"σχεδόν κάθε μαύρη τρύπα στο Σύμπαν, ειδικά στο δικό μας τμήμα στον Γαλαξία, προέκυψε από ένα προϋπάρχον αστέρι."
Ναι, υπάρχουν υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες, αλλά αυτές βρίσκονται σχεδόν αποκλειστικά στα κέντρα των γαλαξιών. Βρισκόμαστε δεκάδες χιλιάδες έτη φωτός μακριά από την δικιά μας.
Όχι, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο παρατήρησης για αρχέγονες μαύρες τρύπες, οι οποίες θα ήταν πιο πολλές και μικρότερες σε μάζα, και κάποιες σοβαρές θεωρητικές δυσκολίες βρίσκονται ενάντια στην ύπαρξή τους.
Αντίθετα, οι δύο πιο συνηθισμένοι τρόποι δημιουργίας μιας μαύρης τρύπας στο Σύμπαν είναι είτε να δημιουργηθεί ένα αστέρι με αρκετή μάζα ώστε ο πυρήνας του να καταρρεύσει και να σχηματίσει μια μαύρη τρύπα (Υπερκαινοφανής) ή να συγκρουστούν δύο αστέρια νετρονίων και να συγχωνευθούν πάνω από κάποιο όριο μάζας, δημιουργώντας πάλι μια μαύρη τρύπα.
Οι πληθυσμοί των μελανών οπών, μόνο, όπως ανακαλύφθηκαν μέσω συγχωνεύσεων βαρυτικών κυμάτων (μπλε) και εκπομπών ακτίνων Χ (ματζέντα). Όπως μπορείτε να δείτε, δεν υπάρχει κανένα διακριτό κενό ή γενικά κάποιο κενό πουθενά πάνω από 20 ηλιακές μάζες, αλλά κάτω από 5 ηλιακές μάζες, υπάρχει έλλειψη πηγών. Αυτό μας βοηθά να καταλάβουμε ότι οι συγχωνεύσεις αστεριών νετρονίων-μαύρης τρύπας είναι απίθανο να δημιουργήσουν τα βαρύτερα στοιχεία από όλα. (Εικόνα: LIGO-Virgo-KAGRA / Aaron Geller / Northwestern)
Μόλις το καταλάβουμε αυτό, μπορούμε να υπολογίσουμε τον αριθμό των μελανών οπών σε σχέση με τον αριθμό των αστεριών. Περίπου το 0,12% όλων των άστρων που έχουν σχηματιστεί ποτέ, ή περίπου 1 στα 800 από αυτά, έχουν επαρκή μάζα, ώστε όταν τελειώσουν τον κύκλο της ζωής τους, θα δημιουργήσουν μια μαύρη τρύπα αστρικής μάζας : μεγαλύτερη από περίπου 3 ηλιακές μάζες αλλά όχι περισσότερο από μερικές εκατοντάδες ηλιακές μάζες, το πολύ. Είναι εύλογο - αν και κάποιοι θα υποστήριζαν ότι είναι θα λέγαμε γενναιόδωρο - ότι ίσως οι συγχωνεύσεις αστέρων νετρονίων, που έχουν παρατηρηθεί από ανιχνευτές βαρυτικών κυμάτων όπως το LIGO και το Virgo, μπορεί να αντιστοιχούν έως και σε τόσες μαύρες τρύπες οσο αυτά τα τεράστια αστέρια, αν και θα ήταν αποκλειστικά στο χαμηλό άκρο του εύρους μάζας.
Ακόμη και αν λάβουμε την αισιόδοξη εκτίμηση, αυτό θα σήμαινε ότι υπάρχουν περίπου ~1 δισεκατομμύριο μαύρες τρύπες που ταξιδεύουν μέσω του Γαλαξία μας αυτή τη στιγμή, σε αντίθεση με ~400 δισεκατομμύρια αστέρια. Αυτός είναι ένας απίστευτος αριθμός μελανών οπών για να υπολογιστεί, αλλά παρόλο που τα αστρονομικά χρονοδιαγράμματα είναι, επαρκώς, αστρονομικά μεγάλα, εξακολουθούμε να έχουμε εξαιρετικά χαμηλές πιθανότητες να βιώσουμε μια αλληλεπίδραση με μια μαύρη τρύπα. Στην πραγματικότητα, αν σκεφτόμαστε μόνο μια σύγκρουση μεταξύ μιας μαύρης τρύπας και της Γης, οι πιθανότητες είναι ελάχιστες: περίπου 1 στα 40 δισεκατομμύρια στην ιστορία της Γης και περίπου 1 στα 1020 (ή, 1-στις 100.000.000.000.000.000.000) με κάθε χρόνο που περνά, ή τις πιθανότητες που έχετε να κερδίσετε το τζάκποτ του Λόττο τρεις φορές στη σειρά!!!
Στην εικόνα η απεικόνιση ενός γεγονότος παλιρροϊκής διαταραχής (tidal disruption event) δείχνει τη μοίρα ενός τεράστιου, μεγάλου αστρονομικού σώματος που έχει την ατυχία να πλησιάσει πολύ κοντά σε μια μαύρη τρύπα. Θα τεντωθεί και θα συμπιεστεί σε μια διάσταση, τεμαχίζοντας το, επιταχύνοντας την ύλη του και εναλλάξ καταβροχθίζοντας το εκτοξεύοντας στο διάστημα τα συντρίμμια που θα προκύψουν από αυτό. (Εικόνα: ESO/M. Kornmesser)
Οι συγκρούσεις δεν είναι ο μόνος κίνδυνος
Φυσικά, μια μαύρη τρύπα δεν χρειάζεται να συγκρουστεί μαζί σας για να αποτελέσει απειλή. Εάν σας πλησιάσει αρκετά, μπορεί:
. να καταστρέψει βαρυτικά την τροχιά σας,
. να σας διώξει εντελώς από το αστρικό σας σύστημα,
. ή ακόμα και να σας σπαγγετοποιήσει**, όπου εδώ οι παλιρροϊκές δυνάμεις τεμαχίζουν εντελώς τον πλανήτη.
Αυτά είναι πράγματα που θα πρέπει να μας ανησυχούν, αλλά ευτυχώς, μια μαύρη τρύπα θα πρέπει να πλησιάσει πάρα πολύ κοντά για να προκαλέσει οποιοδήποτε από αυτά τα προβλήματα.
Η μαύρη τρύπα θα πρέπει λοιπόν να πλησιάσει αρκετά κοντά στη Γη για να ασκήσει μια βαρυτική δύναμη συγκρίσιμη με αυτή του Ήλιου, αλλά να θυμάστε ότι η βαρύτητα πέφτει ως μία στο τετράγωνο της απόστασης. Ακόμη και μια μαύρη τρύπα που θα είχε 100 φορές μεγαλύτερη μάζα από τον Ήλιο - μεγαλύτερη από το 99% από τις μαύρες τρύπες στον Γαλαξία - θα έπρεπε να βρισκόταν σε απόσταση περίπου 10 αστρονομικές μονάδες από την Γη για να ανταγωνιστεί τον Ήλιο ως προς τη βαρυτική δύναμη. Αυτό είναι πιο επικίνδυνο, καθώς υπάρχει περίπου 1 στις 400.000.000 πιθανότητες να συμβεί αυτό στην ιστορία του Ηλιακού μας Συστήματος, αλλά αυτό είναι μόνο 100 φορές πιο πιθανό από το να πληγεί απευθείας από τη μαύρη τρύπα. (Οι άλλες επιλογές, της εκτίναξης ή της σπαγγετοποίησης, εμπίπτουν μεταξύ αυτών των δύο εκτιμήσεων)
Εάν μια μαύρη τρύπα βρισκόταν σε πορεία σύγκρουσης με τη Γη, δεν θα είχαμε καμία προειδοποίηση από την ίδια τη μαύρη τρύπα, αλλά θα παραμόρφωνε και θα έκαμπτε το φως από τα αντικείμενα του φόντου της, αποκαλύπτοντας έτσι την παρουσία της. (Εικόνα: το Πανεπιστήμιο του Οχάιο)
Μπορούμε να γνωρίζουμε αν ο κίνδυνος πλησιάζει;
"Τουλάχιστον", μπορεί να σκεφτείτε, "αν ένα αστέρι πρόκειται να επισκεφτεί το Ηλιακό μας Σύστημα και να μας δώσει μια θα λέγαμε σοβαρή κοσμική αναδιάταξη, θα το βλέπαμε να έρχεται". Υπάρχει όμως κάποιος τρόπος να έχουμε μια προειδοποίηση ότι μια μαύρη τρύπα είναι καθ' οδόν;
Η απάντηση, σημειωτέον, είναι απολύτως ναι. Οι μαύρες τρύπες μπορεί να μην είναι φωτεινές, αλλά έλκονται εξίσου δυνατά με οτιδήποτε έχει την ίδια ποσότητα μάζας. Επιπλέον, επειδή οι μαύρες τρύπες δεν είναι εκτεταμένα αντικείμενα που καταλαμβάνουν μεγάλο όγκο, όπως τα αστέρια, αλλά μάλλον καταρρέουν σε πολύ μικρές περιοχές του διαστήματος που κρύβονται πίσω από έναν μικροσκοπικό ορίζοντα γεγονότων, παραμορφώνουν έντονα το φως από αντικείμενα που εμφανίζονται πίσω τους σε σχέση με την οπτική μας.
Αυτό σημαίνει ότι έχουμε τρεις τρόπους για να ανιχνεύσουμε την παρουσία μιας μαύρης τρύπας που πλησιάζει αρκετά στη γειτονιά μας.
. Μπορεί να προκαλέσει ισχυρό φαινόμενο βαρυτικού φακού, όπου τα αντικείμενα στο φόντο, αυτά δηλαδή που βρίσκονται πίσω της κατά την προοπτική μας, και τα οποία βρίσκονται κοντά στην ίδια οπτική γωνία με εμάς θα έχουν το φως τους υπό κάμψη, τεντωμένο και παραμορφωμένο με έναν εύκολα αναγνωρίσιμο τρόπο.
. Μπορεί να προκαλέσει αδύναμο φαινόμενο βαρυτικού φακού, όπου τα αντικείμενα φόντου που βρίσκονται πιο μακριά θα έχουν τα εμφανή τους σχήματα παραμορφωμένα με τρόπο που δεν θα εμφανιζόταν ποτέ έτσι.
. Και ακόμα μπορεί να προκαλέσει φαινόμενο μικροεστιασμού (microlensing), όπου η διερχόμενη μαύρη τρύπα, αντί να κρύβει ένα αστέρι φόντου, θα ενίσχυε το φως του και θα προκαλούσε μια προσωρινή αλλά τρομερή λάμψη. μια αλάνθαστη υπογραφή ακόμη και μιας αόρατης μάζας.
Όταν ένα συμβάν βαρυτικού μικροεστιασμού λαμβάνει χώρα, το φως του φόντου από ένα αστέρι παραμορφώνεται και μεγεθύνεται καθώς μια ενδιάμεση μάζα ταξιδεύει κατά μήκος ή κοντά στη γραμμή όρασης προς το αστέρι. Η επίδραση της ενδιάμεσης βαρύτητας κάμπτει τον χώρο μεταξύ του φωτός και των ματιών μας, δημιουργώντας ένα συγκεκριμένο σήμα που αποκαλύπτει τη μάζα και την ταχύτητα του πλανήτη, της μαύρης τρύπας ή άλλου τεράστιου και μαζικού αντικειμένου. (Εικόνα: Jan Skowron/Αστρονομικό Παρατηρητήριο, Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας)
Υπάρχει τρόπος να σωθούμε;
Από πολλές απόψεις, είναι ξεκάθαρο ότι κερδίσαμε την κοσμική λοταρία απλά και μόνο του ότι ήλθαμε στη ζωή και συνεχίζουμε παρόλες τις αντιξοότητες να επιβιώνουμε, και ότι η ζωή γενικά στον πλανήτη μας ευδοκιμεί. Τι θα συνέβαινε, λοιπόν, αν ανακαλύπταμε ότι επρόκειτο να χάσουμε το απόλυτο κοσμικό αυτό λαχείο ανακαλύπτοντας ότι μια μαύρη τρύπα κατευθυνόταν προς εμάς; Παρά τις μεγάλες πιθανότητες, είναι αστρονομικά εφικτό, και δεδομένου του γεγονότος ότι υπάρχουν 400 δισεκατομμύρια αστέρια στον Γαλαξία μας, και με πιθανότητα 1 στα 400 εκατομμύρια σημαίνει ότι μια μαύρη τρύπα πιθανότατα έχει «χτυπήσει» περίπου 1000 αστρικά συστήματα σε όλη την ηλικία του πλανήτη μας.
Δυστυχώς, η μόνη επιλογή, σε εκείνο το σημείο, θα ήταν να καταφύγουμε στη λύση Ludacris και να φύγουμε από τη μέση. Δεν θα μπορούσαμε φυσικά να μετακινήσουμε τη Γη. Θα έπρεπε να μετακινήσουμε ολόκληρο το ηλιακό σύστημα για να αποφύγουμε τη μαύρη τρύπα και το μόνο πράγμα που μπορεί να μετακινήσει ένα ηλιακό σύστημα σε σημαντικό βαθμό είναι, απογοητευτικά, μια βαρυτική αλληλεπίδραση με μια άλλη μεγαλύτερη μάζα. Με άλλα λόγια, το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να μας σώσει από μια επερχόμενη μαύρη τρύπα είναι το ίδιο το φαινόμενο που προσπαθούμε να αποφύγουμε: να διαταράξουμε σημαντικά βαρυτικά τις τροχιές των πλανητών στο Ηλιακό μας Σύστημα. Εάν αυτό το σενάριο γινόταν πραγματικότητα, η μόνη λογική πορεία δράσης, μετά από μια αδιάκοπη σειρά δισεκατομμυρίων χρόνων συνεχιζόμενης ζωής στον πλανήτη μας, θα ήταν είτε να εγκαταλείψουμε το διαστημόπλοιο Γη, είτε αλλιώς να παραιτηθούμε και να βουλιάξουμε μαζί με το πλοίο.
------------------------------------------------------------------------
*Αγγλ. smell test: Μια ανεπίσημη μέθοδος για τον προσδιορισμό του αν κάτι είναι αυθεντικό, αξιόπιστο ή ηθικό, χρησιμοποιώντας την κοινή λογική ή την αίσθηση της καταλληλότητας
**Αγγλ.spaghettify: Εκφραση που χρησιμοποιείται για να δείξει την επιμήκυνση της ύλης όταν εισέρχεται και παραμένει μέσα σε μια μαύρη τρύπα
------------------------------------------------------------------------
Πηγή: bigthink.com